Το πού θα οδηγούσε το Σκοπιανό ήταν πάνω - κάτω δεδομένο, από τη στιγμή που οι σχέσεις των δύο χωρών εγκλωβίστηκαν στην αδιέξοδη «ονοματολογία», η οποία και παραδόθηκε στα χέρια της αμερικανικής επιδιαιτησίας.

*

Τώρα, δε, που ο κ. Γιώργος Παπανδρέου μιλά για την ανάγκη «αξιοπρεπούς» λύσης, αποφεύγει να αναφέρει ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που ανέθεσε την υπόθεση της «λύσης» στο δικηγορικό γραφείο του Σάιρους Βανς (πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ) και του Μάθιου Νίμιτς (Αμερικανού διαμεσολαβητή στον ΟΗΕ) για να τη φέρουν εις πέρας. Οσο για τον κ. Καραμανλή και το κόμμα του, ουδέποτε αντέδρασαν στην επιλογή να είναι οι ΗΠΑ αυτές που θα καθόριζαν τη «βάση της συζήτησης» με τη γειτονική χώρα.

***

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενες στην πρώτη κρίσιμη φάση από τον ΣΥΝ, επέλεξαν στο Σκοπιανό εκείνη την εξωτερική πολιτική, που, βυθισμένη στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και το σοβινισμό, διευκόλυνε τα μέγιστα το ευρωατλαντικό παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια. Επέλεξαν την «ονοματολογία», σε συνδυασμό με τις «βελούδινες αλλαγές συνόρων» του Γ. Παπανδρέου, που επί ΝΔ μετατρέπονται στα «ναι» της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου.

*

Ομως, εκείνο που από την πρώτη στιγμή επιβαλλόταν να προταχθεί ως όρος στο Σκοπιανό (όπως με επιμονή και κόντρα στο ρεύμα τόνιζε το ΚΚΕ) ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός του ονόματος και η αφαίρεση των όποιων αλυτρωτικών τάσεων στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας. Αντίθετα, ανέδειξαν το μη κύριο σε φλέγον, διατυμπανίζοντας το σύνθημα: «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και «Η Μακεδονία είναι ελληνική»...

*

Ομως, αφ' ενός: Η Μακεδονία ΔΕΝ είναι μία και ΔΕΝ είναι όλη ελληνική. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση των Βαλκανίων από τον οθωμανικό ζυγό και η δημιουργία τότε των βαλκανικών κρατών καταλήγουν στις 10/8/1913 στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία καθορίζει οριστικά τα σύνορα μεταξύ των βαλκανικών κρατών στη Μακεδονία. Σύνορα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Συνθήκη των Παρισίων και επαναβεβαιώθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι αφ' ετέρου: Αν «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» τότε δεν εξηγούν πώς το αντέχει η ψυχή τους ο μισός κόσμος να μας αποκαλεί «Greece» και ο άλλος μισός «Γιουνανιστάν»...

***

Η «ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα έπρεπε να είναι άλλη: Το «καμιά αλλαγή στα σύνορα». Σε μια τόσο ταραγμένη περιοχή όπως τα Βαλκάνια, το «καμιά αλλαγή στα σύνορα» (όπως αυτά καθορίστηκαν από τις διεθνείς συνθήκες) αυτή θα έπρεπε να είναι η «ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, από την πρώτη στιγμή, που οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και άνοιξαν, για μια ακόμα φορά, τον ασκό του Αιόλου στην περιοχή.

*

Αλλά, οι ελληνικές κυβερνήσεις, αντί να έχουν για «σημαία» τους τις διεθνείς συνθήκες,

αντί για μια εξωτερική πολιτική που, προτάσσοντας το «καμιά αλλαγή στα σύνορα», που θα ζητά την καθαρή, σαφή και απαρέγκλιτη επαναβεβαίωση των Συνθηκών, τόσο στο Σύνταγμα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας όσο και στα διεθνή φόρα, ακυρώνοντας έτσι κάθε αλυτρωτική επιδίωξη εις βάρος της Ελλάδας,

αντί για μια εξωτερική πολιτική που θα είχε για «ψυχή» της τη διασφάλιση των υφιστάμενων συνόρων,

άσκησαν την εξωτερική πολιτική που επέλεξε σαν «ψυχή» της την τυχοδιωκτική «σκοπιανοφαγία».

*

Στην ουσία, δηλαδή, αυτό που έγινε είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, καθ' όλο το υπερδεκαετές «σύρσιμο» του θέματος, απέδειξαν ότι αν έχεις πουλήσει την «ψυχή» σου σε λυκοσυμμαχίες, δύσκολα μπορείς να την παραδώσεις αγνή και αλώβητη, όταν έρθει η ώρα να την παραδώσεις. Και μάλλον η ώρα αυτή έφτασε...