Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κ. Χριστόδουλος «κάνει πολιτική», όπως τον κατηγορούν. Το θέμα είναι το είδος της πολιτικής που διακονεί. Η προχτεσινή εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου δίνει ένα ακόμα στίγμα αυτής της πολιτικής και μάλιστα σε μια στιγμή που οι επικεφαλής της Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί.

Εντούτοις, είναι τόσο βαθιά διαποτισμένη η Ιεραρχία από την ιδεολογική σκουριά του κοινωνικο - πολιτικού συστήματος που (τελικά) υπηρετεί, με συνέπεια, ακόμα κι όταν το θέλει δεν μπορεί να κρυφτεί.

*

Ετσι, σε μια περίοδο που λογικά θα έπρεπε να είναι πιο σεμνοί και λιγότερο επιθετικοί,

οι ιεράρχες με την εγκύκλιό τους βάλθηκαν να επιτεθούν στον πολιτικό γάμο,

βρήκαν την ώρα, εν μέσω των «ροζ ιστοριών», που τους περιστοιχίζουν, να καταφερθούν εναντίον των ομοφυλόφιλων,

επέλεξαν, σε μια στιγμή που ο κόσμος έχει φρίξει από τα οικονομικά σκάνδαλα ιεραρχών, να υπεραμυνθούν της εκκλησιαστικής περιουσίας...

*

Οσο για την «κάθαρση» που επαγγέλλονται στα του οίκου τους, ακολούθησαν πιστά την πεπατημένη πολιτική συμπεριφορά των ταγών της κοσμικής εξουσίας.

Εκείνο το «είμαστε όλοι ασθενείς» (!), κλήρος και λαός, όπως αναφέρεται στην εγκύκλιο της Ιεραρχίας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη γνωστή τακτική της διάχυσης της ευθύνης προς «όλους» ώστε, τελικά, να μη φταίει... κανένας από εκείνους που πράγματι φταίνε.

Το «είμαστε όλοι ασθενείς» που εξαπέλυσε η Ιεραρχία, θυμίζει τους κυβερνώντες, που, όταν πνίγεται ο κόσμος από τις πλημμύρες, τα βάζουν με τους ...πνιγμένους, όπως έπραξε πριν μερικά χρόνια εκείνος ο υφυπουργός Εσωτερικών.

Αυτή η στάση της Ιεραρχίας μόνο εχέγγυα «αυτοκάθαρσης» δεν παρέχει. Το πολύ - πολύ να επιβεβαιώνει ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Και σίγουρα ότι η «κλινική εικόνα» της Ιεραρχίας είναι τόσο βαριά που με τους όρους της ιατρικής «αργκό» το μη αναστρέψιμο της κατάστασής της θα περιγραφόταν ως εξής: «Τώρα το λόγο έχει ο Θεός»...