Ο εκ νέου (και μετεκλογικός) κοινωνικός και πολιτικός αποπροσανατολισμός του πολίτη, η απόκρυψη των πραγματικών προβλημάτων και των εν δυνάμει κινδύνων για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, από τη «διόγκωση» του ποσοστού του δικομματισμού στο 86,5%, είναι το κύριο μέλημα των διαφόρων «αναλυτών» και των «αναλύσεών» τους.

Οι διάφοροι αυτοί «αναλυτές» πασχίζουν, με τα κείμενά τους, για να συντηρήσουν την απάτη των κίβδηλων διλημμάτων και των ανύπαρκτων «διαχωριστικών γραμμών» μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Προσπαθούν να εμποδίσουν τους πολίτες να αποπαγιδευτούν από τη φενάκη που τους έστησαν οι «Σειρήνες» του δικομματισμού, γιατί γνωρίζουν, πως μια απελευθέρωση των συνειδήσεων των εργαζομένων της χώρας μας θα είχε αποτέλεσμα τη συστράτευσή τους στους λαϊκούς αγώνες, που έρχονται, για να ανακοπεί η νέα επίθεση σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων.

Και επιχειρούν με τις «αναλύσεις» τους να καλλιεργήσουν αυταπάτες στους πολίτες, προωθώντας την επιστημονικά αγοραία θεωρία περί «καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο»!

Στις πράγματι φιλότιμες προσπάθειές τους, οι «αναλυτές» βρίσκουν εμπόδιο την Αριστερά στη χώρα μας και κυρίως την κομμουνιστική Αριστερά και το ΚΚΕ. Και γι' αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να συκοφαντήσουν ή να λοιδορήσουν αυτά τα κόμματα, για να τα αδυνατίσουν και για να χάσει ο εργαζόμενος την εμπιστοσύνη, που έχει απέναντι σ' αυτά.

Επειδή, λοιπόν, έχει γίνει του συρμού η αναφορά στις δήθεν νέες πραγματικότητες, στην «κοινωνία της αγοράς» και στην «παγκοσμιοποίηση», τα οποία πρέπει τάχα αναντιρρήτως να δεχτούμε, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε ότι όλα αυτά απλώς αποτελούν το «νέο» όνομα του ιμπεριαλισμού.

«Ιμπεριαλισμός», έγραφε από το 1916 ο Λένιν,«είναι ο καπιταλισμός, που έφθασε σε ένα στάδιο ανάπτυξης, όπου εξασφαλίζεται η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, όπου η εξαγωγή κεφαλαίου έχει αποκτήσει κυριαρχική σημασία, όπου άρχισε το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα διεθνή τραστ, και ολοκληρώνεται το ξαναμοίρασμα όλων των περιοχών της Γης ανάμεσα στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες».

`Η μήπως δεν είναι ορατό σήμερα το συμπέρασμα του Μαρξ, όταν έγραφε, ότι η ασύδοτη κεφαλαιοκρατική παραγωγή και το χωρίς όρια κυνήγι του κέρδους «οδηγεί στην καταστροφή των δύο πηγών από όπου αναβλύζει κάθε πλούτος: του ανθρώπου και της φύσης»;

Η «παγκοσμιοποίηση» της οικονομίας, στην οποία μας καλούν αστοί, ή πρώην αριστεροί, να πειθαρχήσουμε, αποτελεί ουσιαστικά την οικονομική βάση της παγκόσμιας επικράτησης των πολυεθνικών, των πλουσίων κρατών της ΕΕ και κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Οταν αυτοί θεωρούν πως οι οικονομικοί μοχλοί, που διαθέτουν (Διεθνής Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), δεν επαρκούν για την προώθηση των συμφερόντων τους, χρησιμοποιούν τη στρατιωτική ισχύ τους και αιματοκυλούν τους λαούς του κόσμου.

Σε μια τέτοια πολιτική καλούν την κομμουνιστική Αριστερά και το ΚΚΕ όλοι οι παραπάνω συμβουλάτορες να υποταχθεί. Να καθαγιάσουμε, δηλαδή, τους Ντ' Αλέμα και τους άλλους «αριστερούληδες», που υπογράφουν φαρδιά-πλατιά το ναζιστικού τύπου αιματοκύλισμα του γιουγκοσλάβικου λαού, που παίρνουν πίσω μία μία τις κατακτήσεις των εργαζομένων, που θυσιάζουν τα πάντα - ακόμη και την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια - στο όνομα του κέρδους!

Μια τέτοια κομμουνιστική Αριστερά, με κορμό το ΚΚΕ, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε για τον τόπο και για μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (μερίδα πολλαπλάσια της σημερινής εκλογικής δύναμης της κομμουνιστικής Αριστεράς).