Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Κάπως έτσι διαμορφώνεται η πρωτοσέλιδη πραγματικότητα, όταν είσαι στην κυβέρνηση. Ακόμα χειρότερα, όταν σε απειλούν με περιορισμένη χρήση της κουτάλας που κρατάς τριάντα χρόνια και προσπαθείς τώρα να κάνεις «αντιπολίτευση», χωρίς, όμως, να σπάσεις τα αυγά που τόσο καιρό κλωσάς.

Διαμαρτύρονταικαι καλά κάνουν οι δημοσιογράφοι για το υπουργείο Αμυνας. Εχουν δοκιμάσει, άραγε, να κάνουν ρεπορτάζ στο Εργασίας; `Η, μπορεί ένας δημοσιογράφος να έχει πρόσβαση στα ακριβοπληρωμένα στοιχεία του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, αν αυτό δεν εξυπηρετεί την προσωπική προβολή κάποιου από τους κηφήνες;

Τραβάει μακριά το παραμύθι περί ελεύθερης και αδέσμευτης δημοσιογραφίας. Ζητείται, λοιπόν, ελεύθερος και ανεξάρτητος δημοσιογράφος να πάει να κάνει ρεπορτάζ μέσα στο γκέτο της ΙΟΝ και το λίγο παραπέρα της πάλαι ποτέ ΠΙΤΣΟΣ.

Από κοντάκαι κάτι διανοούμενοι να τους κλαίνε οι ρέγκες. Αυτοί που αραδιάζουν στο χαρτί «επιχειρήματα» του τύπου «η δομή της στρουχτούρας». Δε φτάνει που έχουν και προσωπική ευθύνη για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει υποταγμένους, φουσκώνουν και σαν το παγόνι, θεωρώντας μεγάλη τους τιμή να γίνεται αποδεκτό το σχέδιό τους και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ. Κι ύστερα ψάχνουμε να βρούμε από πού ξεκίνησαν, όταν αρχίζουν και διεκδικούν έως και ρόλο επαναστατικού υποκειμένου!

Μάθε παιδί μου γράμματα, λέγανε οι παλιοί και κάτι ξέρανε. Μόνο, που δε φτάνει να θέλει το παιδί να μάθει. Που σημαίνει πως κι αυτό είναι στα πρώτα καθήκοντα του ξορκισμένου εργατικού κινήματος: Η επιμονή στη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, που να μπορούν τουλάχιστον τα παιδιά μας να μαθαίνουν γράμματα.