Η κατάκτηση του κυπέλλου του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, τον Ιούλη της χρονιάς που φεύγει, αποτελεί αναμφισβήτητα μια τεράστια αθλητική επιτυχία. Η οποία - επίσης δεδομένο είναι - όμως αμαυρώθηκε από (συνειδητή και ασυνείδητη) αμετροέπεια και εκμετάλλευση. Της δόθηκαν διαστάσεις που δεν έχει, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες επιδιώξεις και συμφέροντα. Και είναι κρίμα που από αυτή την κατάσταση δεν απείχαν (ή δεν αντέδρασαν) κάποιοι από τους συμμετέχοντες στο επίτευγμα.

Στη μέθη της χαράς ακούστηκαν πολλές κορόνες. Περί νέας αρχής, περί προώθησης και κέρδους του ποδοσφαίρου κλπ. Στην πραγματικότητα, δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Ηταν «δηλώσεις που μείνανε... δηλώσεις». Αλλωστε για να γίνουν πράξη, απαιτείται άλλη φιλοσοφία και ιεράρχηση. Η επιτυχία της Εθνικής δεν αντανακλά το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ούτε φυσικά προήλθε από οργανωμένη δουλιά και μακρόπνοο σχεδιασμό. Ηταν ένα αναπάντεχο, όχι τυχαίο, αλλά πάντως συγκυριακό και μάλλον περιστασιακό αποτέλεσμα. Οι... αμαρτίες που το ταλαιπωρούν ήταν, είναι και θα είναι εδώ.

Ο προπονητής της Εθνικής Οτο Ρεχάγκελ, μετά την εξασφάλιση της πρόκρισης, είχε δηλώσει: «Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να οργανώσουμε καλύτερα τα τμήματα υποδομής και σε αυτά να γίνουν επενδύσεις χρημάτων, για να βγουν νέοι παίκτες. Πρέπει να γίνει δουλιά στη βάση. Ετσι χτίζεται το μέλλον». Τίποτα δε γίνεται, όπως και το '80 ή το '94. Ολα εξαντλούνται σε μεγαλόστομες δηλώσεις και πρόσκαιρες κινήσεις εντυπωσιασμού.

Αντίθετα οι «ταγοί» εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο (για ίδιον όφελος) τον κόπο των άλλων και το κλίμα - που και με τις «ευλογίες» τους - δημιουργήθηκε. Οι πολιτικοί του δικομματισμού θέλησαν να προβάλουν το υποτιθέμενο έργο τους και να δικαιωθούν (δηλαδή ψηφοθήρησαν ασύστολα), οι παράγοντες κάτι αντίστοιχο και οι επιχειρηματίες για να καρπωθούν ακόμα περισσότερα. Αποδεικτική είναι η «μετάφραση» της επιτυχίας σε ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση του αθλήματος, όπως και η ανάγκη για γήπεδα να μετατραπεί σε χάρισμα περιουσιών, ώστε κάποιοι λίγοι να κερδοσκοπήσουν ακόμα πιο πολύ.

Ο αθλητικός θρίαμβος υπέστη από μεγάλη εκμετάλλευση ως χυδαία καπηλεία. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα την αισχροκέρδεια που υπήρξε (στα ταξίδια, τα αναμνηστικά κλπ), μέχρι την αηδία που προκαλούσε η τεχνητή «γκλαμουριά». Κάθε... πικραμένος ασχολιόταν με την Εθνική γιατί ήταν «ιν» και αυτό επέτασσε το σύστημα προβολής. Ανθρωποι - ιδίως του θεάματος - που λίγο πριν έβλεπαν την μπάλα και τη θεωρούσαν «αξεσουάρ», μετατρέπονταν σε πρωταγωνιστές και ειδικούς...

Δυστυχώς ούτε οι ίδιοι οι παίχτες προστάτεψαν το επίτευγμά τους. Για προφανείς σκοπούς η ΓΓΑ υποσχέθηκε... ένα τσουβάλι λεφτά (και μια άδεια ΠΡΟΠΟ, αν και παράνομη παροχή...), τη στιγμή που δεν υπάρχει λεπτό για βασικές της ανάγκες. Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΕΠΟ, όταν οι ερασιτεχνικές ομάδες «φυτοζωούν» και τα γήπεδα είναι «είδος πολυτελείας». Και όταν «έσβησαν τα φώτα» και μείωσαν τις προσφορές, γιατί δεν μπορούσαν να τις καταβάλλουν, οι παίχτες άρχισαν την γκρίνια. Σαν φτηνοί έμποροι μιλούσαν για «πέντε πάνω, πέντε κάτω». Ανθρωποι που τουλάχιστον έχουν... τον τρόπο τους, δε σκέφτηκαν ότι οι πολλοί δε θα βγάλουν σε μια ζωή όσα αυτοί. Οτι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι κλπ. δύσκολα τα «φέρνουν βόλτα». Και πως με «ψίχουλα» - για τα δικά τους δεδομένα - θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Εχασαν και αυτοί κάθε αίσθηση του μέτρου. Και εξίσωσαν την επιβράβευση με την απληστία.