Η ...πορεία μέχρι τον Ιούνη του 2004 του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος ξεκίνησε τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου του 2002, όχι με τους καλύτερους οιωνούς. Στις 7 Σεπτέμβρη, η Εθνική ηττήθηκε στην έδρα της από την Ισπανία (0-2) στην πρεμιέρα του 6ου προκριματικού ομίλου. Στις 12 Οκτώβρη μεταβαίνει στην Ουκρανία και χάνει επίσης με 2-0. Στον επόμενο αγώνα, η νίκη είναι μονόδρομος και επιτυγχάνεται απέναντι στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Αρμενίας με 2-0.

Στις 2 Απρίλη 2003 σημειώνεται η δεύτερη επιτυχία με 2-0 επί της Βόρειας Ιρλανδίας. Στις 7 Ιούνη 2003, στη Σαραγόσα ήρθε η νίκη με 1-0 επί της Ισπανίας. Η ανατροπή είχε συντελεστεί και ο στόχος που έμπαινε ήταν η κατάκτηση της πρώτης θέσης στον όμιλο με νίκη επί της Ουκρανίας, κάτι που έγινε τέσσερις μέρες αργότερα με 1-0. Η Β. Ιρλανδία έκανε στους «γαλανόλευκους» ένα πολύτιμο δώρο, φέρνοντας ισοπαλία με την Ισπανία. Ετσι, το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα περνούσε στην πρώτη θέση., αποκτώντας (βραχύ) βαθμολογικό προβάδισμα για την απ' ευθείας πρόκριση.

Με τη συμπλήρωση (παρά μια μέρα) ενός χρόνου, από την έναρξη της περιπέτειας, η Εθνική έπαιζε στην Αρμενία στις 6 Σεπτέμβρη 2003 και κέρδισε με 1-0, ενώ στο φινάλε, στις 11 Οκτώβρη 2003, με 1-0 σφράγισε την πρόκριση για τους Ομίλους του Euro στην Πορτογαλία. Η κλήρωση έφερε την Εθνική στο πρώτο γκρουπ. Μαζί της, η διοργανώτρια Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ρωσία. Στη «γαλανόλευκη» ομάδα, η πλειοψηφία μιλούσε για καλή εμφάνιση και αποκόμιση εμπειριών. Υπήρχαν, πάντως, και οι ...αιθεροβάμονες, που τολμούσαν να μιλήσουν για κάτι περισσότερο, το οποίο (τότε) προσδιοριζόταν σε πρόκριση στην επόμενη φάση.

Η αρχική αναμέτρηση, που αποτελούσε και την αυλαία του τουρνουά, ήταν με την οικοδέσποινα. Στις 12 Ιούνη 2004, στο «Ντραγκάο» του Πόρτο, η Εθνική έστειλε το πρώτο ...μήνυμα, για όσα θ' ακολουθούσαν. Κέρδισε την Πορτογαλία 2-1 (6' Καραγκούνης, 51' Μπασινάς πεν. - 93' Ρονάλντο). Και το «παραμύθι» ξεκινούσε.

Στις 16 του μήνα, στην ίδια πόλη, αλλά στο «Μπέσα», ήταν η σειρά των έτερων Ιβήρων να (ξανα)φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο. Ελλάδα - Ισπανία 1-1 (67' Χαριστέας - 28' Μοριέντες) και το ποθητό είναι εφικτό. Κανείς δεν ...κρύβεται. «Θέλουμε και μπορούμε», είναι η φράση που κυριαρχεί.

Ολα πλέον κρίνονται στο παιχνίδι με τη Ρωσία (20 Ιούνη στο γήπεδο «Αλγκάρβε», της πόλης Φάρο). Υπό το βάρος της γνώσης του τι διακυβεύεται, οι διεθνείς παρουσιάστηκαν κακοί. Ετσι έχασαν με 2-1(2' Κιριτσένκο, 17' Μπουλίκιν - 44' Βρύζας), αλλά το γκολ που επετεύχθη, μιαν ...ανάσα πριν από την ανάπαυλα, ήταν καθοριστικό και αρκετό. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα - για πρώτη φορά στην ιστορία του - προκρινόταν στους «8».

To φινάλε της «τρελής πορείας» ξεκίνησε στις 25 Ιούνη, στο «Ζοζέ Αλβαλάδε» της Λισαβόνας απέναντι στην ισχυρότατη Γαλλία. Ο Ζαγοράκης, ο Χαριστέας και η παρέα τους, όμως, τα κατάφεραν μια χαρά. Παίζοντας όπως ακριβώς έπρεπε - και φυσικά βοηθούμενοι από την τύχη, απαραίτητο σε όλους συστατικό για κάθε επιτυχία - έφτασαν στο στόχο τους. Υστερα από έξοχη ενέργεια του αρχηγού, με κεφαλιά, ο ψηλόλιγνος επιθετικός έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την Εθνική στα ημιτελικά.

Εκεί το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα (τυπικά) υποδεχόταν την Τσεχία. Μάλλον την καλύτερη ομάδα του τουρνουά και σίγουρα την πιο δύσκολη αντίπαλο. Πρώτη Ιούλη, ξανά στο «Ντραγκάο» του Πόρτο, και το γήπεδο ...γέρνει. Οι (τυπικά) φιλοξενούμενοι κυριαρχούν καθολικά. Ομως, έχουν ένα μειονέκτημα. Δε σκοράρουν, στην κανονική διάρκεια του αγώνα. Την - ίσως - μοναδική τους αδυναμία εκμεταλλεύτηκε απόλυτα η Εθνική. Αφού παρουσιάστηκε εντελώς διαφορετική (προς το καλύτερο), μιαν ...ανάσα πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, με γκολ του Δέλλα (105'), έγραψε μια νέα λαμπρή σελίδα στην ιστορία της. Προκρίθηκε (φυσικά για πρώτη φορά) στον τελικό!

Κυριακή 4/7/2004, στάδιο «Λουζ» της Λισαβόνας. Μοιάζει απίστευτο, αλλά δεν είναι. Στο μεγάλο τελικό του EURO 2004, βρίσκονται αντιμέτωπες η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Συναντιούνται για δεύτερη φορά στο θεσμό, αλλά αυτή είναι τελείως διαφορετική. Διεκδικούν το τρόπαιο. Στις τάξεις της Εθνικής επικρατούν δύο σκέψεις: Η μια «έχουμε πράξει στο ακέραιο το καθήκον μας». Η άλλη «είναι ένας αγώνας και όλα γίνονται. Το άγχος έχουν οι γηπεδούχοι - οικοδεσπότες. Αποδείξαμε ότι μπορούμε και είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε». Απαντες υποσχέθηκαν πως θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και ο Ρεχάγκελ, οι συνεργάτες του, οι διεθνείς, κράτησαν το λόγο τους. Ευκολότερα απ' όσο δείχνει το τελικό 0-1, με κεφαλιά του ...συνήθη ύποπτου Χαριστέα (57'), η Εθνική - πανάξια όσο και αναπάντεχα - στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!! Για την ιστορία, αγωνίστηκαν οι Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος (76` Βενετίδης), Χαριστέας, Φύσσας, Βρύζας (81` Παπαδόπουλος), Καψής, Κατσουράνης. Τα συγχαρητήρια, φυσικά, αξίζουν σε όλους, γιατί βοήθησαν όσοι στελέχωσαν την αποστολή του ταξιδιού στο όνειρο.