Κυριακή 19 Δεκέμβρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ
Μπορούμε να ισχυροποιήσουμε ολόπλευρα το Κόμμα

Η προσυνεδριακή διαδικασία προς το 17ο Συνέδριο βρίσκεται σε εξέλιξη. Τόσο οι εσωκομματικές διαδικασίες όσο και η δημόσια συζήτηση, όχι μόνο η γραφτή του προσυνεδριακού διαλόγου αλλά κυρίως η ζωντανή συζήτηση με φίλους, οπαδούς, συνεργαζόμενους, αλλά και με απλούς ανθρώπους του μόχθου που για την ώρα δεν έχουν προσεγγίσει την πολιτική του ΚΚΕ, σ' ένα πράγμα συγκλίνουν: Στην αναγκαιότητα αλλά και στη δυνατότητα της ολόπλευρης ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι αν και προσεγγίζουν την αναγκαιότητα αυτή από διαφορετικές αφετηρίες, με βάση την πείρα καθενός, εντούτοις συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα: Ενα πανίσχυρο ΚΚΕ αποτελεί την απαντοχή και την ελπίδα για την αντιμετώπιση της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας, προς όφελος όλου του λαού. Αυτό είναι ένα βασικό σημάδι και της δυνατότητας να εξασφαλίζουμε τους όρους που θα κάνουν το Κόμμα δυνατό, ικανό να αντεπεξέρχεται στις σημερινές απαιτήσεις με βάση την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Αλλωστε, και οι Θέσεις της ΚΕ τονίζουν πως:

«Το ΚΚΕ, πιο έμπειρο, πιο ώριμο και πιο ατσαλωμένο, καλείται σήμερα να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη επάρκεια και ικανότητα στις σύγχρονες ανάγκες του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, στη νέα κατάσταση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και επιθετικότητας».

Είναι γεγονός επίσης ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η ικανότητά του να δρα ολοκληρωμένα για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για το σοσιαλισμό, η ικανότητά του να συνενώνει τις λαϊκές δυνάμεις στην πάλη για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, περνούν μέσα από την πολιτική δράση του Κόμματος που συνδέει την πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, γενικότερα της λαϊκής οικογένειας με την πολιτική διέξοδο προς όφελός τους, με τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, δηλαδή το σοσιαλισμό, ως μονόδρομο. Και πάνω σ' αυτή τη γραμμή, και μ' αυτή τη γραμμή, θα ωριμάζουν οι λαϊκές συνειδήσεις, θα μπαίνουν στον αγώνα νέες δυνάμεις, θα απεγκλωβίζονται από τα κόμματα της πλουτοκρατίας χωρίς να εγκλωβίζονται στον οπορτουνισμό, θα συσπειρώνονται και θα οικοδομούν τη δική τους συμμαχία.

Σ' αυτό το καθήκον επικεντρώνουν οι Θέσεις της ΚΕ στο 17ο Συνέδριο, το ζήτημα που αποτελεί το θεμέλιο για την ισχυροποίησή του.

Οι Θέσεις της ΚΕ εκτιμούν πως: «Θα μπορούσε το Κόμμα να βρίσκεται σήμερα σε καλύτερη κατάσταση από πλευράς κομματικής οικοδόμησης, ποιότητας δεσμών με το λαό, με περισσότερες θέσεις στο μαζικό κίνημα, με σχετικά πιο ανεβασμένη εκλογική επιρροή, αν όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από την ΚΕ, είχε συγκεντρωθεί η προσοχή, πιο επίμονα και κυρίως πιο εύστοχα, στο κύριο καθήκον, που ήταν: Να εμπεδωθεί σε βάθος και ουσία η ιδεολογικοπολιτική ενότητα που έχουμε κατακτήσει, με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος, να διασφαλίζεται τεκμηριωμένη, με βάση τη θεωρία και την πείρα, η ενιαία αντίληψη όχι μόνο για το περιεχόμενο της στρατηγικής αλλά και για το πώς αυτή προωθείται στις σημερινές συνθήκες».

Και επίσης: «Η ταξική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε σχετική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, να μετριάσει τις απώλειες και την οξύτητα των προβλημάτων για μια ορισμένη περίοδο. Δεν μπορούν όμως να καταργηθούν οι εγγενείς τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Διαφορετικά, αυτό που πάντα συμβαίνει είναι τα κέρδη που αποσπούν με αγώνες οι εργαζόμενοι σε έναν τομέα να συνοδεύονται από απώλειες και ζημίες σε άλλους τομείς».

Πράγματι, η ταξική πάλη μπορεί να μετριάζει τις απώλειες για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από την επιθετικότητα του κεφαλαίου σε ό,τι έχει σχέση με τους όρους ζωής τους, αλλά δεν μπορεί να αναστρέψει την τάση της ολοένα και πιο δυσμενούς θέσης τους. Η επιδείνωση της θέσης τους συνολική και καθολική και πάντως οι ταξικές ανισότητες, αυτή είναι η τάση, γενικά διευρύνονται.

Επομένως, και η πάλη μέσα στο σύστημα, σε όποια φάση του, δεν μπορεί να επιβάλλει στην αστική πολιτική, η οποία υπηρετεί τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα για την εργατική τάξη και το λαό. Το κυνήγι του κέρδους είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Οταν το κεφάλαιο δυσκολεύεται στην αναπαραγωγή του, ξαναρίχνει την τιμή της εργατικής δύναμης, εφαρμόζει πολιτική επιδείνωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Η πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού εξασφαλίζει πάντα την ικανότητα πραγματοποίησης της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Απ' αυτή την άποψη οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις βάζουν τη σφραγίδα τους στις σύγχρονες εξελίξεις και κάτω απ' αυτό το πρίσμα η πάλη εντός του συστήματος ακόμη και αν έχει κάποια μεμονομένα αποτελέσματα, αυτά θα είναι μόνο για την αντιμετώπιση ορισμένων δυσμενέστατων συνεπειών, δεν φτάνει για να ωριμάζει τις λαϊκές συνειδήσεις για αγώνα κατάργησης της εκμετάλλευσης, ενώ μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να καλλιεργεί και την άποψη «κάλλιο πέντε και στο χέρι...», δηλαδή σε εκπτώσεις στις διεκδικήσεις, πίσω απο τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό και η αντίληψη σε σχέση με τις απεριόριστες δυνατότητες του αγώνα της εργατικής τάξης στα πλαίσια του συστήματος δεν είναι παρά μια «ριζοσπαστική» μορφή του ρεφορμισμού. Και αν δεν αντιμετωπίζεται ιδεολογικά γίνεται επικίνδυνη, γιατί ουσιαστικά αποδυναμώνει την πάλη για την ανατροπή του, εμποδίζει τη συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Απ' αυτή την άποψη πρέπει να συνειδητοποιείται προκειμένου να αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής δράσης του Κόμματος η εκτίμηση των Θέσεων της ΚΕ ότι: «Το μαζικό λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που δε θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη πολιτική, στο βαθμό που δεν αντιστέκεται σε όλη τη γραμμή της επίθεσης, δεν οδηγεί στον απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, χάνει τη δυναμική του, δεν έχει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα», προκειμένου να χτυπούν όλα τα σφυριά της πολιτικής μας δράσης στο κύριο καθήκον και με ενιαία αντίληψη, να δρα ολόκληρο το Κόμμα με βάση το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, τη γραμμή συσπείρωσης όπως την επεξεργάστηκε το 16ο Συνέδριο.

Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία η ενιαία δράση, όλων των κομματικών δυνάμεων, των οργάνων και των ΚΟΒ, όχι μόνο για την ανάπτυξη των αγώνων για λύση στα προβλήματα που αναδείχνονται από τις συγκεκριμένες συνθήκες στις οποίες δουλεύουν και ζουν τα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα, αλλά για διεκδικήσεις με στόχους πάλης που ενώνουν την εργατική τάξη, την ωθούν σε συμμαχία με τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σε αποφασιστική αντιπαράθεση με τις πολιτικές που στηρίζουν και υπηρετούν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου. Είναι όρος, προϋπόθεση για να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την αστική πολιτική και να συσπειρώνονται στη γραμμή του Μετώπου. Επομένως, απαιτείται ενιαίος, συντονισμένος, αγώνας με συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδικήσεων και στόχων που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες και οδηγεί σε αντιπαράθεση με την πολιτική των άλλων δυνάμεων, σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική εξουσία. Σ' αυτό το ζήτημα βρίσκεται και η ουσία της καθοδηγητικής δουλιάς, ώστε να προωθείται με την πολιτική μας δράση η στρατηγική του ΚΚΕ. Για παράδειγμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε μιά επιχείρηση ενός κλάδου, ή και σε διάφορους κλάδους, πχ εργασιακές σχέσεις, κοινωνική ασφάλιση, δημοκρατία στους χώρους δουλιάς, απολύσεις), δε γεννιούνται μόνο από το συγκεκριμένο επιχειρηματία, αλλά κυρίως από τη γενική πολιτική που εφαρμόζεται στον κλάδο, στην οικονομία γενικώτερα προκειμένου να διευκολύνεται η αναπαραγωγή του κεφαλαίου και οδηγεί στο φτήνεμα του εργάτη. Επομένως απαιτήται ενότητα δράσης της εργατικής τάξης για την ενιαία αντιμετώπισή τους. Το ίδιο πχ ισχύει και για την παιδεία, την υγεία. Επομένως απαιτείται ενασχόληση με τα προβλήματα και αντίστοιχο πλαίσιο πάλης, που να ωθεί στην ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, στην οικοδόμηση κοινωνικής συμμαχίας με τ'άλλα λαϊκά στρώματα.

Η εξασφάλιση της ικανότητας να δρούμε έτσι θα κάνει πέρα το δίλημμα «αγώνας για τα άμεσα προβλήματα ή αγώνας για την προοπτική». Δίλημμα που επίμονα, κυρίως από τις δυνάμεις της συναίνεσης και του οπορτουνισμού, καλλιεργείται στις γραμμές του κινήματος, ώστε μπροστά στο υποτιθέμενο άμεσο που μπορεί να λύνεται από μια δήθεν καλύτερη πολιτική διαχείρισης χάνεται η αναγκαιότητα του αγώνα για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού, για τη διεκδίκηση όλων όσα του ανήκουν. Αναγκαιότητα που αντικειμενικά και υποχρεωτικά, σε συνδιασμό με την αποφασιστική ενιαία πολιτική δράση των κομμουνιστών, θα ωθεί στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία και θα συνειδητοποιείται από ολοένα και πλατύτερες μάζες.

Και σ' αυτό το θεμελιακό ζήτημα η ΚΕ στις Θέσεις θέτει την αναγκαιότητα της βαθιάς, ιδεολογικοπολιτικής αφομοίωσης της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος, της εξασφάλισης ενιαίας αντίληψης, για το πώς αυτή προωθείται.


Του
Στέφανου ΛΟΥΚΑ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ