Δράση για να φωτίζουμε τη σοσιαλιστική προοπτική | ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Δράση για να φωτίζουμε τη σοσιαλιστική προοπτική

Στα προηγούμενα άρθρα αναφερθήκαμε στην κατάσταση της εργατικής τάξης, στις ανάγκες της, καθώς και στις αιτίες (καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής), που δημιουργούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και η οποία συνεχώς επιδεινώνεται. Αναφερθήκαμε, επίσης, στο γεγονός ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού η κατάσταση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν όλες οι σύγχρονες ανάγκες της. Η κατάσταση της εργατικής τάξης αποτελεί την πραγματική βάση, πάνω στην οποία εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν μέχρι σήμερα όλα τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα.

«Η ταξική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε σχετική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, να μετριάσει τις απώλειες και την οξύτητα των προβλημάτων για μια ορισμένη περίοδο. Δεν μπορούν όμως να καταργηθούν οι εγγενείς τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Διαφορετικά, αυτό που πάντα συμβαίνει είναι τα κέρδη που αποσπούν με αγώνες οι εργαζόμενοι σε έναν τομέα να συνοδεύονται από απώλειες και ζημίες σε άλλους τομείς»(Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο).

Επομένως, το περιεχόμενο της ταξικής πάλης, για να μπορεί να επιδρά στην ανάπτυξή της και να συμβάλλει στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, ως την αναγκαιότητα κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, πρέπει να απαντά από τη σκοπιά των συμφερόντων της σ' όλα αυτά τα θέματα, που συνθέτουν το ζήτημα «κατάσταση της εργατικής τάξης». Ζήτημα, το οποίο επίσης δεν είναι στατικό, αλλά μεταβάλλεται, στην εξέλιξη του καπιταλισμού, όσο αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, όσο το κεφάλαιο αναπαράγεται σε πιο διευρυμένη κλίμακα, ή διακόπτεται αυτή η πορεία του με τις οικονομικές κρίσεις, για να ξανασυνεχιστεί, όσο συγκεντρώνεται η παραγωγή και το κεφάλαιο. Και όπως έχουμε πει, σ' αυτήν την πορεία, η κατάσταση της εργατικής τάξης γίνεται χειρότερη, όχι συγκριτικά με την προηγούμενη χρονικά θέση της, αλλά σε σχέση με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Γιατί ενώ οι ανάγκες της αυξάνονται, ικανοποιούνται ολοένα και λιγότερο. Ο Κ. Μαρξ, ανακαλύπτοντας το νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, απέδειξε ότι στο μέτρο που γίνεται η συσσώρευση του κεφαλαίου, επιδεινώνεται και η κατάσταση της εργατικής τάξης. Δηλαδή, «φέρνει μια συσσώρευση αθλιότητας αντίστοιχη με τη συσσώρευση του κεφαλαίου... Η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο είναι ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, βασάνου εργασίας, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης, ηθικής κατάπτωσης στον αντίπαλο, δηλαδή στην πλευρά της τάξης που παράγει με τη μορφή κεφαλαίου το δικό της προϊόν»(Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τ. 1 σελ. 668 και 669). Ο Φρ. Ενγκελς, στον «Πρόλογο της κατάστασης της εργατικής τάξης στην Αγγλία» («Διαλεχτά Εργα», τ. 2, σελ. 475-476), αναφέρει:«Η αιτία της αθλιότητας της εργατικής τάξης δεν πρέπει να αναζητηθεί σε εκείνα τα μικρά δεινά, αλλά στο ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα... Η αστική τάξη έχει κάνει παραπέρα προόδους στην τέχνη να κρύβει τη δυστυχία της εργατικής τάξης».

Αρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθοδηγώντας την πάλη του εργατικού κινήματος, επιδιώκει όχι μόνο τη βελτίωση της θέσης των εργατών στον καπιταλισμό, αλλά τη συνειδητοποίηση και μέσα απ' αυτήν την πάλη της αναγκαιότητας του πολιτικού αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το γεγονός της προσπάθειας να «κρύβεται η δυστυχία της εργατικής τάξης», το γεγονός ότι «η αθλιότητά της δε βρίσκεται σ' εκείνα τα μικρά δεινά», αλλά στον ίδιο τον καπιταλισμό, αντικειμενικά συνδέει την πάλη για την εξάλειψη «των δεινών», με την εξάλειψη του καπιταλισμού.

Αυτό είναι επίσης θεμελιακό ζήτημα στην ταξική πάλη της εργατικής τάξης και πιο συγκεκριμένα στη σύνδεση της τακτικής με τη στρατηγική.

Τις ανάγκες της εργατικής τάξης και την ικανοποίησή τους δεν μπορούμε και θα ήταν μεγάλο λάθος να τις αντιμετωπίζουμε από τη σκοπιά του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στα πλαίσια δηλαδή της σημερινής κοινωνίας, της σημερινής πολιτικής. Γιατί τότε το περισσότερο που ίσως να κατακτούσε η εργατική τάξη με τον αγώνα της είναι κάποιες λύσεις προσωρινού χαρακτήρα, που δε θα άλλαζαν την ουσία του προβλήματος, δηλαδή την κατάστασή της.

Αλλά ακόμη και αν υπάρξουν, που μπορεί και να υπάρξουν, κάποιες λύσεις, κάποιες παραχωρήσεις σε κάποια προβλήματα, εκτός του ότι είναι προσωρινές, δεν καταργούν τον πυρήνα της δράσης του κεφαλαίου, την παραγωγή υπεραξίας, δηλαδή την εκμετάλλευση. Για παράδειγμα, η εργατική τάξη με τους αγώνες της, και βεβαίως με άλλο συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κατέκτησε σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, τον μείωνε, κατακτούσε Κοινωνική Ασφάλιση, σε μεγάλο βαθμό δημόσια Υγεία, Εκπαίδευση, κλπ. Σήμερα, παρά την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι αυτές μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμη περισσότερο όχι μόνο τις βασικές ανάγκες της εργατικής τάξης, για την αναπαραγωγή της εργατικής της δύναμης, αλλά όλες τις σύγχρονες ανάγκες της, οι μέχρι σήμερα κατακτήσεις της ανατρέπονται σε βάρος της.

Ταυτόχρονα, η πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην ικανοποίηση των αναγκών που την κάνουν ικανή να ζει και να δουλεύει για τους καπιταλιστές. Αν σκοπός των καπιταλιστών, με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, είναι η απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης μάζας κερδών, σκοπός της εργατικής τάξης, με τη δουλιά της, είναι να ικανοποιεί τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες της, υλικές και πνευματικές, αλλά αυτό απαιτεί να επιβάλει το δικό της τρόπο παραγωγής.

Συνεπώς, η ενασχόληση με την κατάσταση της εργατικής τάξης, με όλα τα ζητήματα που την αφορούν, είναι βασικό συστατικό της δράσης μας για να φέρνουμε στο προσκήνιο της πάλης την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και αυτό να γίνεται όσο είναι δυνατό κτήμα ολοένα και πιο πλατιών τμημάτων της.

Ετσι μπορούμε να συνδέσουμε τη σημερινή κατάσταση με το μέλλον, το σοσιαλισμό, όπως, π.χ., οι ιδιωτικοποιήσεις και ο δημόσιος λαϊκός τομέας οικονομίας με τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, που έχουν μονοπωληθεί σε κρατική - κοινωνική ιδιοκτησία, η δημόσια δωρεάν για όλους Εκπαίδευση, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, που προϋποθέτουν κρατικό - κοινωνικό τομέα οικονομίας, κλπ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εξασφαλίζουμε την ενιαία δράση ολόκληρου του Κόμματος, με βάση το Πρόγραμμά του, με τις Αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Είναι όρος για την ολόπλευρη ισχυροποίησή του.

Σ. Λ.