Κι αν νομίζετε, ότι μόνο τα παραπάνω «κρύβονται» πίσω από την επιχείρηση «βοήθειας», που ξεδιπλώνουν τον καιρό αυτό οι απανταχού εκπρόσωποι των κεφαλαιοκρατών, κυβερνήσεις και καρεκλοκένταυροι διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, πέφτετε έξω. Υπάρχουν κι άλλα. Για παράδειγμα, το διεθνές χρέος των χωρών αυτών, το οποίο, από τη μια οφείλεται στη μέχρι σήμερα καταλήστευσή τους από τις πολυεθνικές και, από την άλλη, έχει πλέον μετατραπεί σ' ένα αυτόνομο εργαλείο μόνιμης ομηρίας και ξεζουμίσματός τους από τους «συνεταίρους» των μεγάλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Στα 300 δισεκατομμύρια δολάρια φτάνει σήμερα το χρέος των χωρών που επλήγησαν από τσουνάμι. Μόνο πέρυσι, η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη και η Σρι Λάνκα πλήρωσαν, ως ετήσια δόση, 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό πολύ μεγαλύτερο, δηλαδή, απ' όσα τους υπόσχονται σήμερα, ως «βοήθεια». Κι ενώ, τόσο ο Τζ. Μπους, όσο και ο Σρέντερ και άλλοι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών, δε διευκρινίζουν εάν τα ποσά, που δημόσια υπόσχονται, θα δοθούν σε χρήματα ή θα συμψηφιστούν μ' ένα μικρό μέρος των χρεών, οι μεγάλες τράπεζες σπεύδουν να προσφέρουν τις «καλές τους υπηρεσίες». Πάντα, με τη μορφή δανείων, βέβαια και με ό,τι αυτά συνεπάγονται...