Παπαγεωργίου Βασίλης

Αναφερόμαστε σε μια είδηση που πέρασε στα «ψιλά», αλλά αξίζει να σημειωθεί. Από την 1η Γενάρη του 2005 η Ελλάδα ήδη κατέχει μία θέση μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και θα βρίσκεται σ' αυτή για τα δύο επόμενα χρόνια. Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι τροφοδοτούμενες από τους ανταγωνισμούς των «μεγάλων δυνάμεων» εμφύλιες συγκρούσεις στην κεντρική Αφρική, τα προβλήματα της Βαλκανικής (όπως οι διαπραγματεύσεις για το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου) είναι ορισμένα μόνον από τα πολλά και κρίσιμα ζητήματα, που θα απασχολήσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας. Και, βέβαια, η τοποθέτηση και η ψήφος της κάθε χώρας - μέλους έχει ιδιαίτερη σημασία. Πόσο μάλλον, όταν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τσακώνονται μεταξύ τους και η κυβέρνηση της χώρας μας σιγοσφυρίζει το παλιό γνωστό τραγουδάκι «απ' την Κική κι απ' την Κοκό ποια να διαλέξω»...

Απροκάλυπτα εμπαίζει η κυβέρνηση της ΝΔ τους χιλιάδες συνταξιούχους της χώρας. Δε φτάνει που με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ επιβλήθηκε το χαράτσι του ΛΑΦΚΑ, που οδήγησε σε απώλειες εκ μέρους των συνταξιούχων ύψους 60 δισ. δραχμών το χρόνο. Δε φτάνει η ταλαιπωρία που έχουν υποστεί τις τελευταίες μέρες του χρόνου χιλιάδες συνταξιούχοι για να υποβάλουν αιτήσεις για τα αναδρομικά, τους κοροϊδεύουν και από πάνω.

Ετσι, παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης ότι τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών θα κάνουν δεκτές τις αιτήσεις των συνταξιούχων, συνταξιούχος του ΙΚΑ κατήγγειλε επώνυμα στο «Ριζοσπάστη», ότι στις 3 Γενάρη προσπάθησε να υποβάλλει αίτηση στο ΚΕΠ του Συντάγματος, που όμως δεν έγινε δεκτή γιατί όπως ισχυρίστηκαν οι υπεύθυνοι έχει λήξει η προθεσμία υποβολής. Σημειώνεται, ότι ο συνταξιούχος ήταν 87 ετών και με 67% ποσοστό αναπηρίας!

Κατά τ' άλλα, την ίδια μέρα, που «έτρωγε πόρτα» ο υπερήλικος συνταξιούχος, το υπουργείο Εσωτερικών, με ανακοίνωσή του, περηφανεύονταν για την «ετοιμότητα»... των ΚΕΠ να εξυπηρετήσουν τους συνταξιούχους.

Μια και πολλή κουβέντα γίνεται τις μέρες αυτές για την οικονομική «βοήθεια» που υπόσχονται οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι διάφορες κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών και, ιδιαίτερα, αυτές των μεγάλων, στις πληγείσες από το τσουνάμι χώρες, σκόπιμο είναι να σημειωθούν και τα εξής:

Πρώτον, όπως έχει φανερώσει η εμπειρία ανάλογων περιπτώσεων, τα λόγια από τις πράξεις απέχουν αρκετά. Ενα μόνο μέρος από τα υπεσχημένα ποσά δίνονται τελικά, ενώ από τα όσα δίνονται, δε φτάνουν όλα στον προορισμό τους. Δεύτερον, η «βοήθεια» διαπλέκεται πολύμορφα με την προώθηση των γενικότερων πολιτικών, στρατιωτικών και άλλων σχεδίων και επιδιώξεων των «δωρητών» στις χώρες αυτές και την ευρύτερη περιοχή. Τρίτον, η «βοήθεια» δίνεται με την προϋπόθεση, ότι θα χρηματοδοτήσει αγορές προϊόντων από τη χώρα προέλευσή της ή έργα ανοικοδόμησης, τα οποία θα αναλάβουν αντίστοιχες εταιρίες, κλπ. Με άλλα λόγια, η «βοήθεια» αποτελεί, πρώτα και κύρια, ένα μοχλό κερδοφορίας μεγάλων εταιριών και επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, αυτός είναι ο λόγος που οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες δε δίνουν τον καιρό αυτό την όποια «βοήθειά» τους στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, μέσω του ΟΗΕ, αλλά θέλουν να την προωθήσουν με δικούς τους μηχανισμούς και μέσα, ενώ, την ίδια στιγμή, «τσακώνονται» μεταξύ τους για τη «μοιρασιά της λείας». Κάποιοι λογαριάζουν, μάλιστα, ότι το κόστος των έργων ανοικοδόμησης στις χώρες αυτές θα προσεγγίσει τα 10 δισ. δολάρια και, βέβαια, τρίβουν τα χέρια τους...

Κι αν νομίζετε, ότι μόνο τα παραπάνω «κρύβονται» πίσω από την επιχείρηση «βοήθειας», που ξεδιπλώνουν τον καιρό αυτό οι απανταχού εκπρόσωποι των κεφαλαιοκρατών, κυβερνήσεις και καρεκλοκένταυροι διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, πέφτετε έξω. Υπάρχουν κι άλλα. Για παράδειγμα, το διεθνές χρέος των χωρών αυτών, το οποίο, από τη μια οφείλεται στη μέχρι σήμερα καταλήστευσή τους από τις πολυεθνικές και, από την άλλη, έχει πλέον μετατραπεί σ' ένα αυτόνομο εργαλείο μόνιμης ομηρίας και ξεζουμίσματός τους από τους «συνεταίρους» των μεγάλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Στα 300 δισεκατομμύρια δολάρια φτάνει σήμερα το χρέος των χωρών που επλήγησαν από τσουνάμι. Μόνο πέρυσι, η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη και η Σρι Λάνκα πλήρωσαν, ως ετήσια δόση, 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό πολύ μεγαλύτερο, δηλαδή, απ' όσα τους υπόσχονται σήμερα, ως «βοήθεια». Κι ενώ, τόσο ο Τζ. Μπους, όσο και ο Σρέντερ και άλλοι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών, δε διευκρινίζουν εάν τα ποσά, που δημόσια υπόσχονται, θα δοθούν σε χρήματα ή θα συμψηφιστούν μ' ένα μικρό μέρος των χρεών, οι μεγάλες τράπεζες σπεύδουν να προσφέρουν τις «καλές τους υπηρεσίες». Πάντα, με τη μορφή δανείων, βέβαια και με ό,τι αυτά συνεπάγονται...

Το θράσος των βουλευτών και πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ ξεπερνά κάθε όριο. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η στάση τους απέναντι στον αγώνα των εργαζομένων στις εργολαβίες του ΑΠΘ και στο αίτημά τους να μονιμοποιηθούν μετά από 15 - 17 χρόνια εργασιακής ομηρίας. Παραμονές Πρωτοχρονιάς λοιπόν, ο Ε. Βενιζέλος και ο Γ. Μαγκριώτης εμφανίστηκαν και δήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των εργαζομένων για μονιμοποίηση. Λες και δεν είναι το κόμμα τους και οι ίδιοι που τόσα χρόνια, είτε ως βουλευτές, είτε ως υπουργοί, με τη συναίνεση της ΝΔ, άνοιξαν το δρόμο για την εργασιακή ομηρία των εργαζομένων. Θυμίζουμε ότι επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (το 1987) σταμάτησαν να γίνονται προσλήψεις προσωπικού στο ΑΠΘ και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πάλι άρχισαν να δίνονται οι υπηρεσίες (καθαριότητα, φύλαξη, κλπ.) του ΑΠΘ στους εργολάβους. Και από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεχίζουν και επεκτείνουν το θεσμό των εργολαβιών. Ετσι φτάσαμε σήμερα, από τα 12 δισ. δρχ. ετήσιο προϋπολογισμό του ΑΠΘ, τα 3,5 δισ. να τα εκμεταλλεύονται οι εργολάβοι. Οι εργαζόμενοι δεν τρώνε κουτόχορτο. Και το νερό της λησμονιάς τελείωσε κι αυτό. Εχουν πείρα και βγάζουν συμπεράσματα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ουδείς τολμά να ψελλίσει οτιδήποτε... ο Αλμπέρτο Γκονζάλες, πρώην νομικός Σύμβουλος του Λευκού Οίκου και Γενικός Εισαγγελέας της πολιτείας του Τέξας, προκαλεί ρίγη στον αμερικανικό λαό και ανατριχίλα στην υπόλοιπη οικουμένη. Κάνει ακόμη και αυτό το «φανατικό» προκάτοχό του Τζον Ασκροφτ, να φαντάζει ως «αρνί του Θεού»...

Τυχαία τάχα; Είναι ο «θεωρητικός» των βασανιστηρίων, αφού συνέταξε την έκθεση όπου «ο Πρόεδρος των ΗΠΑ υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να εγκρίνει τη χρήση βασανιστηρίων τέτοιων που ενδέχεται να προκαλέσουν και το θάνατο του θύματος», και είναι «επιτρεπτά στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας εάν χρησιμοποιηθούν εκ μέρους των αμερικανικών αρχών ενάντια σε ξένους κρατούμενους που ενδέχεται να συνδέονται με τρομοκρατικές ενέργειες». Συνέστησε στο Λευκό Οίκο να αγνοήσει τις υποχρεώσεις του προς τη Συνθήκη της Γενεύης - διατάξεις της οποίας τις θεωρεί «απαρχαιωμένες και γραφικές» - και της Διεθνούς Συνθήκης για τα Βασανιστήρια, ώστε να μην προβεί στο χαρακτηρισμό «αιχμάλωτοι πολέμου» για τους «ξένους μαχητές»...

Θεωρείται ο άνθρωπος που μαζί με τη CIA ενέκρινε τη λίστα των βασανιστηρίων στα οποία επιδίδονται οι Αμερικανοί στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο.

Εντούτοις, τα βασανιστήρια δεν είναι η «μοναδική αμαρτία» του νέου υπουργού Δικαιοσύνης. Ο Γκονζάλες στήριξε νομικά τον Μπους στις πιο σφοδρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο των αντιτρομοκρατικών νόμων Patriot Act: Φυλάκιση Αμερικανών σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης και επ' αόριστο, χωρίς καμία πρόσβαση σε νομικούς συμβούλους...

Στον μικρό χώρο της στήλης ελάχιστα μπορεί να σημειωθούν γι' αυτό το ιδιαίτερα χρήσιμο σήμερα βιβλίο. Ως ενδεικτική «πρόγευση» παραθέτουμε το βασικό προλογικό ερώτημα της Ν. Βαλαβάνη: «Τι σηματοδοτεί ο Μπρεχτ σήμερα, στη χαραυγή του 21ου αιώνα, σ' έναν κόσμο βαθύτατων αλλαγών (αν και όχι προς την κατεύθυνση που ο ίδιος με το έργο και τη ζωή του επεδίωξε);», αλλά και το θέμα του κειμένου της: «Θέατρο συμμέτοχο στις διαδικασίες της κοινωνικής αλλαγής. Η οργανωτική λειτουργία των διδακτικών θεατρικών έργων του Μπρεχτ».