Eurokinissi

Τα κονδύλια που διατίθενται για το 2005 για τον Πολιτισμό, αν αφαιρεθούν δηλ. αυτά της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, δείχνουν συνολική μείωση 15,3% στις δαπάνες από τον Τακτικό Προϋπολογισμό και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) σε σχέση με πέρσι (βλέπε αναλυτικά διπλανό πίνακα).

Η μείωση βασικά προέρχεται από τη μείωση του ΠΔΕ, τα αυξημένα κονδύλια του οποίου το 2004 δε συνδεόνταν με τις ανάγκες της πολιτιστικής ανάπτυξης, αλλά με αυτές της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ενδεικτική για τους προσανατολισμούς της κυβέρνησης είναι η κατανομή ορισμένων πόρων. Για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης προβλέπονται 15,067 εκατ. ευρώ, έναντι 13,42 εκατ. το 2004, αύξηση 8%, ενώ για τα 16 ΔΗΠΕΘΕ μόνο 2,92 εκατ. έναντι 2,90 εκατ. το 2004.

Στα ίδια επίπεδα με το 2004 τα κονδύλια για το Εθνικό Θέατρο 7,35 εκατ., το ΚΘΒΕ 6,23 εκατ., τη Λυρική Σκηνή 11,55 εκατ., ενώ για τα Μουσεία μειώνονται από 2,29 σε 2,08 εκατ. ευρώ.

Πριν λίγο καιρό ο υφυπουργός Πολιτισμού με άρθρο του στον ημερήσιο Τύπο ανέλαβε να προλειάνει το έδαφος για την πολιτική ταχύτερης και ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης του Πολιτισμού, που η κυβέρνηση έχει στο πρόγραμμά της και προτίθεται να εφαρμόσει.

Αξιοποιεί το γεγονός ότι μέσω των επιχορηγήσεων οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν «σχέσεις εξάρτησης δημιουργών και καλλιτεχνών με τις κυβερνήσεις», ότι «δημιούργησαν μια τάξη εκλεκτών και κρατικοδίαιτων....», ότι στην ουσία αποφάσιζε ο κρατικός λειτουργός μέσω της επιχορήγησης «ποιος καλλιτέχνης είναι σε θέση να προχωρήσει και να αναδειχτεί και ποιος όχι» και όχι ο πολίτης, για να προωθήσει τη μείωση των δαπανών για τον Πολιτισμό και την παράδοσή του στην αγορά και τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, αφού έχει φροντίσει να θεοποιήσει το ρόλο του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ως παράγοντα παραγωγής και προώθησης του Πολιτισμού με το κυβερνητικό πρόγραμμα.

Περιορίζει το ρόλο του κράτους μόνο στη δημιουργία κάποιων υποδομών και εκπαίδευσης γύρω από το χώρο του Πολιτισμού.

Αφού διακηρύσσει ότι Πολιτισμός και οικονομική ανάπτυξη δεν ανήκουν σε διαφορετικές σφαίρες, αναφέρει ρητά τη σύνδεσή του με τις αποφάσεις της Λισαβόνας από 1/1/2007 και θέτει ως προτεραιότητα την ανταγωνιστικότητα. Προσανατολίζεται να βρει τρόπους για να εμπλέξει το ιδιωτικό κεφάλαιο, να προσελκύσει επισκέπτες (πελάτες;) και να δημιουργήσει απασχόληση.

Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος και οι αρθρογράφοι του ανέλαβαν με αρθρογραφία να στηρίξουν αυτές τις θέσεις, που με δύο λόγια συνοψίζονται στο εξής: Η πολιτιστική ανάπτυξη θα στηριχτεί στο μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο πρέπει να χορηγηθούν πλήθος κινήτρων για τη διείσδυσή του.

Αντίστοιχα ο φιλοπασοκικός Τύπος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις που θα 'χει η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ και υπερασπίζεται την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και των επιχορηγήσεων στον Πολιτισμό.

Η πολιτική που εξαγγέλλει και εφαρμόζει η ΝΔ, καθώς και η πολιτική που υλοποιούσε το ΠΑΣΟΚ, είναι οι διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος, της εμπορευματοποίησης των ανθρώπινων αναγκών.

Η κάποια αύξηση ή η μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων δε συνιστά πολιτική στον Πολιτισμό που έχει ανάγκη ο λαός και η νεολαία σήμερα.

Οι κρατικές επιχορηγήσεις στην καλύτερη περίπτωση ρυθμίζουν τις διαδικασίες και το ρυθμό της εμπορευματοποίησης, παρατείνουν την άμεση ολοκληρωτική άλωση ορισμένων χώρων (π.χ. κινηματογράφου), πέρα από τους ιδιοτελείς σκοπούς της χειραγώγησης δημιουργών και της εκλογικής στήριξης των κυβερνήσεων.

Η παράδοση του Πολιτισμού στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα προωθήθηκε αποτελεσματικά επί ΠΑΣΟΚ, παρά τις όποιες επιχορηγήσεις.

Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι πολιτιστικές παραγωγές, οι πανάκριβες εκδηλώσεις, οι τίτλοι βιβλίων, μετατράπηκαν όλες οι δραστηριότητες σε θέαμα και υποβαθμίστηκε το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των νέων και του λαού.

Οι μεγάλοι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, χωρίς να υστερούν ιδιαίτερα και οι κρατικοί, με τα «φέιμ στόρι», τα σίριαλ που αυτό το χειμώνα κατακλυστήκαμε, τις ειδήσεις που μεταδίδουν, διαδίδουν την ευτέλεια, το συμβιβασμό με την αθλιότητα, τον ανορθολογισμό.

Το σχολείο συσσωρεύει αποσπασματικές και άχρηστες γνώσεις, αντί να δίδει τα εφόδια για να κατανοούν οι νέοι την κοινωνική πραγματικότητα, να διαμορφώνει αισθητικά κριτήρια, να είναι κυψέλη πολιτιστικής δημιουργίας.

Η πολιτιστική ανάπτυξη σχετίζεται με το ποια νεολαία, ποιο λαό διαμορφώνουμε, με ποιες αξίες, αρχές και οράματα τον διαπαιδαγωγούμε.

Η πολιτιστική βιομηχανία προτάσσει το κέρδος και τις ιδεολογικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και όχι την πολιτιστική ανάπτυξη, που θα διαμορφώνει τελικά νεολαία και κοινωνία ζυμωμένη με τις αξίες που δημιούργησε ο λαός μας στις καλύτερες στιγμές της ιστορικής διαδρομής του, θα διαμορφώνει υψηλής στάθμης σύνθετα αισθητικά κριτήρια για την εκτίμηση των έργων τέχνης και των προγραμμάτων.

Το λαϊκό και το νεολαιίστικο κίνημα, το κίνημα των καλλιτεχνών πρέπει να διεκδικήσουν μια άλλη πορεία, να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις γι' αυτό.

Σε κάθε περίπτωση οι άμεσες διεκδικήσεις τους δεν μπορεί να πάνε πίσω από:

• Αύξηση των κρατικών πόρων για τον Πολιτισμό, τουλάχιστον στο 2% των κρατικών δαπανών, στόχο που θέτουν οι φορείς των καλλιτεχνών, με ριζικό επαναπροσανατολισμό των δαπανών.
• Να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες σύγχρονων καλλιτεχνικών σπουδών για όσους νέους ενδιαφέρονται να σπουδάσουν την Τέχνη. Σπουδές που θα διαμορφώνουν αισθητικά κριτήρια στους νέους.
• Να ενταχθεί η καλλιτεχνική παιδεία στον κορμό της γενικής παιδείας στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Η καθαυτό καλλιτεχνική εκπαίδευση πρέπει να είναι ανώτατη, δημόσια, δωρεάν και σύγχρονη, με την κατάργηση όλων των ιδιωτικών σχολών, κάθε είδους, που κοστίζουν πανάκριβα στη λαϊκή οικογένεια και προσφέρουν οι περισσότερες αμφιβόλου ποιότητας γνώσεις.
• Διεκδίκηση προϋποθέσεων για ανεμπόδιστη καλλιτεχνική δημιουργία. Να δημιουργηθούν οι απαιτούμενες δημόσιες υποδομές σε όλη τη χώρα, που θα επιτρέψουν στο έργο όλων των καλλιτεχνών να έρχεται σε επαφή με το λαό, χωρίς τη διαμεσολάβηση και σε τελική ανάλυση τον έλεγχο και τη χειραγώγησή της από τους μεγαλοϊδιοκτήτες (γκαλερί, στούντιο, εταιρίες παραγωγής). Η διαχείρισή της θα είναι υπόθεση των φορέων των καλλιτεχνών και γενικότερα του μαζικού κινήματος.
• Την προώθηση της ανάπτυξης ενός πολύμορφου κινήματος ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας μέσα από ένα πλέγμα συλλόγων, πολιτιστικών φορέων σε όλη τη χώρα, την ανάπτυξη πολιτιστικής δράσης από τους εργατικούς φορείς και την ΤΑ, φοιτητικούς συλλόγους, σχήματα και πρωτοβουλίες της νεολαίας. Το κόψιμο τα τελευταία χρόνια και των ελάχιστων επιχορηγήσεων στους πολιτιστικούς συλλόγους είναι ενέργεια απαράδεκτη. Για τις φαραωνικές, όπως χαρακτηρίστηκαν εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας διατέθηκαν 150 εκατ. ευρώ, ενώ για χιλιάδες πολιτιστικούς συλλόγους, νεολαιίστικους, σωματεία, για ερασιτεχνική δημιουργία δεν υπάρχει ένα ευρώ. Η συνέχιση αυτής της τακτικής φανερώνει ακριβώς τις πραγματικές επιδιώξεις της σημερινής, όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης.
• Να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα των δημιουργών και των καλλιτεχνών γενικότερα - συνταξιοδοτικά, μισθοδοτικά, αξιοπρεπείς και ανθρώπινες συνθήκες απασχόλησης. Να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της τεράστιας ανεργίας στους καλλιτέχνες.
• Να χρηματοδοτηθούν με όρους διαφάνειας και χωρίς επίδραση στο περιεχόμενο του καλλιτεχνικού έργου τέχνες που αντιμετωπίζουν τεράστιο ανταγωνισμό από τις πολυεθνικές του θεάματος και που η ανάγκη σύγχρονης ελληνικής παραγωγής είναι αναγκαία.