Υπάρχουν από τη μια πλευρά οι «επίσημες διεθνείς συμφωνίες». Οπως η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που επικύρωσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, αναγνωρίζοντας τέσσερις βασικές κατηγορίες δικαιωμάτων: Επιβίωση, προστασία, ανάπτυξη και συμμετοχή. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα, όπως καταγράφεται σε επίσημα στοιχεία διεθνών οργανώσεων: Τα εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή και νερό, σε στοιχειώδεις εγκαταστάσεις υγιεινής. Τα εκατομμύρια παιδιά που στερούνται την ολοκληρωμένη σωματική και πνευματική ανάπτυξη, που «δολοφονούνται» ακαριαία, είτε αργά αλλά σταθερά, μέσα στις συνθήκες ζωής που τους επιφυλάσσει ο ιμπεριαλισμός: Πόλεμοι, εξαθλίωση, ναρκωτικά. Τα χιλιάδες παιδιά που ξεψυχάνε ακόμα και σε εργατικά ατυχήματα.

Δεν είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών «αποκλειστικότητα» του Τρίτου Κόσμου. Αλλωστε, οι διεθνείς οργανισμοί όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους οποίους απαρτίζουν κατά πλειοψηφία ηγέτες αναπτυγμένων κρατών και «κουμαντάρουν» το πλανήτη, δεν υπεκφεύγουν καθόλου. Αποφασίζουν για «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων» και για «ελευθερία της αγοράς». Τα δικαιώματα καταργούνται, αφού όλα εμπορευματοποιούνται: Η υγεία, η μόρφωση, η ψυχαγωγία. Εξάλλου, ποια δικαιώματα μπορούν να είναι σεβαστά, όταν η ανεργία και η ακρίβεια μαστίζει τους υποτιθέμενους τυχερούς πληθυσμούς του «Πρώτου Κόσμου»; Και ποια δικαιώματα θα ...περισσέψουν για τις μελλοντικές γενιές, σε μια κοινωνία όπου η «Κοινωνική Ασφάλιση» γίνεται προνόμιο για τους λίγους, τα μεροκάματα και τα ένσημα γίνονται «μερικά», ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός εντείνεται;

Η επιδείνωση της κατάστασης δεν αποτυπώνεται μόνο στο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Οσο βέβαιο είναι ότι ο κοινωνικός πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι διαρκώς πολλαπλασιάζεται και θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού, το ίδιο βέβαιο είναι ότι αυτόν το πλούτο τον καρπώνονται όλο και πιο λίγοι. Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μη βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των λαών αλλά, στις αρχές του 21ου αιώνα, να καταργούνται δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν σφραγιστεί από αιματηρούς λαϊκούς αγώνες.

Τα δικαιώματα για τους λίγους είναι τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να εγγυηθεί, όχι μόνο στα παιδιά, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οι αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δύναμης οδήγησαν στο να αποκαλυφθεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η ιμπεριαλιστική θηριωδία. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, τα παιδιά βρέθηκαν μαζικά εκτεθειμένα σε άγρια εκμετάλλευση, στην παιδική εργασία, στη σεξουαλική βιομηχανία, στο Εϊτζ.

Τα πράγματα είναι καθαρά. Σε μια κοινωνία ή θα είναι προτεραιότητα τα κέρδη των λίγων ή το συμφέρον των πολλών. Ο ιμπεριαλισμός δε συμβαδίζει με τα δικαιώματα των παιδιών, αλλά και όλων των εργαζομένων γενικότερα. Μόνο η ανατροπή του, μόνο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου ο λαός θα εξουσιάζει τη ζωή του, μπορεί να σταματήσει επιτέλους να αποτελεί «καθημερινότητα» για εκατομμύρια παιδιά της Γης, η πείνα, η δυστυχία, ο θάνατος...