ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Βερεσέ» φάρμακα

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα τεφτέρια για τα βερεσέδια ήταν γνωστά απ' τα παλιά μπακάλικα. Εσχάτως εμφανίστηκαν και πάλι σε διάφορα μαγαζιά. Προχτές, όμως, ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Πατσιλινάκος ξάφνιασε στο συνέδριο για τη φαρμακευτική πολιτική, λέγοντας ότι άνοιξαν τεφτέρια και οι φαρμακοποιοί στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά για βερεσέ φάρμακα στους συνταξιούχους. Χτες, απ' το βήμα του ίδιου συνεδρίου αναφέρθηκε ότι - σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστήμιου Αθηνών - το 80% των ηλικιωμένων άνω των 65 ετών δηλώνει ότι παίρνει καθημερινά τουλάχιστον ένα φαρμακευτικό σκεύασμα.

Το κόστος των φαρμάκων είναι αβάσταχτο για 850.000 συνταξιούχους που έχουν συντάξεις μέχρι 500 ευρώ και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα γι' αυτούς, αν γίνουν οι αυξήσεις που μελετά η κυβέρνηση. Θ' ανοίξουν, δηλαδή, τεφτέρια σε όλα τα φαρμακεία. Κι ας προσπαθεί ο υφυπουργός Ανάπτυξης Γ. Παπαθανασίου να ξεπεράσει το θέμα με τρικ, περί «περιορισμένων αυξήσεων» και «σημαντικών μειώσεων»...

Δε ζητούν κρουαζιέρες...

Απ' τους φαρμακοβιομηχάνους ειπώθηκε και τούτο στο αναφερόμενο και στο παραπάνω σχόλιο της στήλης συνέδριο για τη φαρμακευτική πολιτική: Το κόστος για την καθέλκυση του Queen Mary - του μεγαλύτερου κρουαζιερόπλοιου στον κόσμο - έφτασε τα 800.000 ευρώ, όσο είναι περίπου και το κόστος έρευνας και ανάπτυξης ενός πρωτότυπου φαρμάκου.

Τα μεγάλα κέρδη των εφοπλιστών τούς δίνουν τη δυνατότητα να κατασκευάζουν τέτοια υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια και να ξοδεύουν τέτοια ποσά για την καθέλκυση, ώστε να εντυπωσιάσουν. Αλλά και οι φαρμακοβιομήχανοι δεν πάνε πίσω στα κέρδη. Πρόσφατα ανακοίνωσαν ότι οι 96 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα είχαν αυξημένα κατά 36,87% τα συνολικά καθαρά κέρδη το 2003, σε σχέση με το 2002. Σ' αυτό το σκοπό υποτάσσουν και την έρευνα για τα πρωτότυπα φάρμακα, που, όταν μπαίνουν στην αγορά, οι τιμές τους είναι σκέτο «φαρμάκι». Είναι και αυτός ένας ακόμη λόγος, που στέλνει τους συνταξιούχους για «βερεσέ» φάρμακα στα φαρμακεία.

Οι συνταξιούχοι δε ζητούν κρουαζιέρες, παρότι κι αυτές τις δικαιούνται. Δωρεάν φάρμακα θέλουν...

Τα «πονηρά» ερωτήματα...

Εσείς τι θα απαντούσατε στο ερώτημα: Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση τήρησε ως τώρα τις προεκλογικές της εξαγγελίες στην καταπολέμηση της ακρίβειας; Οχι ή ναι; Εμείς, πάντως, λέμε πως είναι σωστά και τα δυο... Και εξηγούμαστε: Η ΝΔ υποσχέθηκε προεκλογικά παραπέρα «απελευθέρωση της αγοράς» και ισχυριζόταν ότι ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός θα αντιμετωπίσει την ακρίβεια. Σήμερα, παίρνει μέτρα στην κατεύθυνση της «απελευθέρωσης» και του ανταγωνισμού. Αρα, εφαρμόζει το προεκλογικό της πρόγραμμα. Η ακρίβεια, όμως, βασιλεύει. Συνέπεια αναπόφευκτη, αφού την τροφοδοτεί η «απελευθέρωση» της ασυδοσίας των μεγάλων επιχειρήσεων.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για το ζήτημα της ανεργίας. Η ΝΔ υποσχέθηκε προεκλογικά την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των κεφαλαιοκρατών και ισχυριζόταν ότι έτσι θα γίνουν επενδύσεις, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα μειωθεί η ανεργία. Το πρώτο, ήδη, το κάνει. Η ανεργία, όμως, δε μειώνεται και ούτε θα μειωθεί...

Επομένως, η ΝΔ εφαρμόζει το προεκλογικό της πρόγραμμα. Αρα το «ναι» είναι σωστό... Από την άλλη, όμως, η ΝΔ δημιουργούσε προεκλογικά κλίμα προσδοκιών αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων και σήμερα όχι μόνο δε λύνονται, αλλά χειροτερεύουν παραπέρα. Αρα και το «όχι» είναι σωστό...

... και οι επιδιώξεις τους

Δεν επιδιώκαμε να σας μπερδέψουμε γράφοντας έτσι το διπλανό σχόλιο, αλλά να φανερώσουμε τα «παιγνίδια» που παίζονται. Για παράδειγμα, τα προαναφερόμενα ερωτήματα χρησιμοποιήθηκαν στην πανελλαδική έρευνα, που έγινε για λογαριασμό της ΓΣΕΕ και -σύμφωνα με τους ερευνητές και τους εντολείς τους - απέδειξε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί πως η ΝΔ δεν τηρεί τις προεκλογικές της εξαγγελίες.

Τι επιχειρούν να κρύψουν όλ' αυτά; Μα τι άλλο, το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της ΝΔ. Αφήνοντας αυτό στο περιθώριο και ουσιαστικά αποκρύβοντάς το, αφήνεις ελεύθερο το έδαφος στην καλλιέργεια εντυπώσεων ότι μια άλλη κυβέρνηση (π.χ. του ΠΑΣΟΚ) θα έλυνε τα λαϊκά προβλήματα κι ας εφάρμοζε την ίδια με τη ΝΔ πολιτική. Αλλωστε, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν κατηγορεί σήμερα την κυβέρνηση της ΝΔ, για το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής της, αλλά για «ακυβερνησία», «έλλειψη στρατηγικής και οράματος», «μη συντονισμό μεταξύ υπουργών και ασυνεννοησία», «έλλειψη τόλμης» κλπ., κλπ. Και, βέβαια, καλλιεργεί κλίμα προσδοκιών ότι αυτή είναι ικανή και επανερχόμενη στην κυβερνητική εξουσία θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα.

Κι έτσι, το 'να κόμμα του δικομματισμού νίβει τ' άλλο και τα δυο μαζί τη διαιώνιση των αντιλαϊκών πολιτικών και του «ευρωμονοδρόμου» και σε τελευταία ανάλυση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Το παράδειγμα της Νίκαιας

Απάντηση - «χαστούκι» στους δήμους, που, με περισσή ευκολία, χρησιμοποίησαν ως δικαιολογία την πενιχρή επιχορήγηση προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, προκειμένου να ασκήσουν φορομπηχτική πολιτική, επιβάλλοντας ανάμεσα σε άλλα, αυξημένα ανταποδοτικά τέλη σε βάρος των δημοτών, δίνει η στάση του Δήμου Νίκαιας. Ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο, κατόπιν εισήγησης της Δημοτικής Αρχής, δεν επέβαλε καμία αύξηση στα δημοτικά τέλη που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, αποφάσισε την αναπροσαρμογή των τελών που πληρώνουν τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις. Η συγκεκριμένη απόφαση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα που βρήκε, κατά την ανάληψη της διοίκησης του Δήμου, η παράταξη του Στ. Μπενετάτου, εξαιτίας της διαχείρισης της προηγούμενης δημοτικής αρχής.

Την ίδια ώρα που ομολογείται καθαρά ότι «ο δήμος βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο» - αδιέξοδο που «κληρονόμησε» από την προηγούμενη διοίκηση του Δήμου - ξεδιπλώνεται με σαφήνεια και η πολιτική επιλογή να μην «πληρώσουν το μάρμαρο» αυτής της κατάστασης οι δημότες που ήδη είναι επιβαρυμένοι από την ασκούμενη κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική. Επιλογή που «σώζει» ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει το λαϊκό περιεχόμενο του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με την απόφασή του, λοιπόν, για μηδενική αύξηση των ανταποδοτικών τελών, ο Δήμος Νίκαιας όχι μόνο επιλέγει να μην επιβαρύνει το λαϊκό εισόδημα, αλλά παίρνει και καθαρή θέση σε σχέση με το ρόλο του θεσμού και μάλιστα όχι στα λόγια. Στις δήθεν ...προωθημένες απόψεις και πολιτικές που προβάλλονται τόσο σήμερα όσο και στο παρελθόν - θυμίζουμε την απόφαση της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας να δώσει χρήματα των δήμων δηλαδή των δημοτών για την επιτυχία του προγράμματος σύγκλισης - για δήμους «ισχυρούς» που και θα συμπράττουν στις ανάγκες του συστήματος, ως οργανικό κομμάτι του κράτους, αλλά και θα συμπαραστέκονται δήθεν στους δημότες, η στάση του Δήμου Νίκαιας απαντά με μία καθαρή θέση: Πράττουμε με βάση μόνο τις ανάγκες των δημοτών. Με λίγα λόγια, «πατάμε σε μία βάρκα».

Η επιλογή αυτή πρέπει να σημειώσουμε ότι «έρχεται» μέσα σε ένα πλαίσιο αρνητικών εξελίξεων για τα ταμεία των δήμων, που παραδέχεται ακόμη και η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, ηγεσία της ΚΕΔΚΕ και παρά τις βαρύτατες ευθύνες που φέρει. Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2005 προβλέπει τη διατήρηση του εξευτελιστικού ποσοστού επιχορήγησης των δήμων, ενώ δεν κατοχυρώνει την κάλυψη των δαπανών κρατικών αρμοδιοτήτων που μεταφέρθηκαν στους δήμους. Κίνηση που από τη μία διασπά το ενιαίο δημόσιο χαρακτήρα των αρμοδιοτήτων αυτών (πρόκειται κυρίως για αρμοδιότητες Κοινωνικής Πρόνοιας) και από την άλλη στρώνει το δρόμο για την επιβολή της ανταποδοτικότητας, δηλαδή την επιβολή φόρων στους δημότες, που θα πρέπει να πληρώνουν για να απολαμβάνουν τις όποιες υπηρεσίες. Την ίδια ώρα, που η ΚΕΔΚΕ και η συντριπτική πλειοψηφία των δημάρχων φέρονται να ζητούν χρήματα για την ΤΑ, ο Δήμος Νίκαιας, διαμαρτύρεται - ουσιαστικά και με έργα - αρνούμενος να συμπράξει στην πολιτική φορολόγησης. Και δείχνει το δρόμο της αντίστασης...

Χριστίνα ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Τα διάπλατα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ τα παράθυρα της διαπλοκής», δηλώνει περιχαρής ο πρωθυπουργός και μάλλον έχει δίκιο! Τι να τα κάνεις τα παράθυρα, όταν έχεις τις πόρτες διάπλατες κι όποιος θέλει μπαίνει κι όποιος θέλει βγαίνει;

Διότι, βεβαίως, τη διαπλοκή μπορεί να την κυνηγάνε, όχι όμως και τα ...κέρδη της. Αυτά, σας θυμίζουμε, φρόντισαν να τα νομιμοποιήσουν κανονικότατα με τις περίφημες ρυθμίσεις του καλοκαιριού, για τα «επαναπατρισθέντα» κεφάλαια.

Επίσης, ο νέος αναπτυξιακός νόμος που ψήφισαν καλύτερα να μην το συζητάμε. Ούτε διαπλοκή απαιτείται, ούτε τίποτε άλλο. Οποιος επιχειρηματίας θέλει, «αρπάζει» τα κεφάλαια των επιδοτήσεων, βάζει κάτι λίγα, έτσι για τα μάτια του κόσμου, και δηλώνει ότι έκανε επένδυση.

Οσο για τη φορολογία, αυτή ...καταργείται ουσιαστικά για τα κέρδη των ΑΕ και πάει για το 25%, την ώρα που ο μισθωτός και ο συνταξιούχος πληρώνει με βάση διπλάσια ποσοστά.

Μας έμειναν τα Μέσα Ενημέρωσης, βεβαίως. Μόνο που για τους σημερινούς κυβερνώντες - όπως και τους προηγούμενους - το θέμα δεν είναι ποιοι θα τα ελέγχουν. Αυτό θεωρείται δεδομένο κι αδιαπραγμάτευτο.

Το ...πώς ακριβώς θα τα ελέγχουν είναι το θέμα, με το οποίο θα ασχοληθεί το περίφημο νομοσχέδιο του βασικού μετόχου. Ομως, όταν συμφωνείς στην κεντρική κατεύθυνση, τα υπόλοιπα - ως γνωστόν - τα βρίσκεις στην πορεία.

ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ δηλώνουν 7 στους 10 Ευρωπαίους για το οικονομικό και πολιτικό μέλλον τους, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου. Φαίνεται πως το λεγόμενο ευρωπαϊκό σύνταγμα δεν τους ...άγγιξε και δεν τους έπεισε.

Φυσικά, κάτι τέτοια δεν πτοούν την Κομισιόν, που ουδέποτε ασχολείται με το αν αυτά που προωθεί και οι πολιτικές επιλογές της είναι μακριά έστω και από τις στοιχειώδεις ανάγκες των λαών, που (θέλει να λέει ότι) εκπροσωπεί.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλωστε, στην ίδια δημοσκόπηση, οι ΗΠΑ θεωρούνται, από τη συντριπτική πλειοψηφία, ως μεγάλος κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη. Θέση, που σίγουρα δεν εκτιμά η ΕΕ, όταν συμπράττει στις πολεμικές επιχειρήσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

Παράλληλες πορείες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στο χώρο της ΝΔ, καθώς, ο καιρός περνά και οι καλλιεργηθείσες πριν από τις εκλογές του Μάρτη λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες αποδείχνονται φρούδες, αναζητούνται μέθοδοι και τεχνάσματα, για να συντηρηθεί η λαϊκή ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση και να διασκεδαστεί η ογκούμενη συνεχώς δυσαρέσκεια των εργαζομένων. Κι όπως, έχετε καταλάβει, ανάμεσα στα τεχνάσματα αυτά, συμπεριλαμβάνεται και η ανάδειξη του γραμματέα της ΝΔ, Β. Μεϊμαράκη, σε πόλο έκφρασης των δυσαρεστημένων, ενώ, η ΔΑΚΕ έχει αναλάβει το ρόλο του «προστάτη» των εργατικών δικαιωμάτων.

Τα ίδια, λίγο - πολύ, γίνονται και στο ΠΑΣΟΚ. Καθώς, οι μήνες περνούν και η ηγεσία του ακόμη «ψάχνεται», αδυνατώντας να παίξει τον όποιο ουσιαστικό αντιπολιτευτικό ρόλο, απέναντι σε μια κυβέρνηση, που εφαρμόζει την ίδια πολιτική με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνει ο Πολυζωγόπουλος και η ΠΑΣΚΕ να παίξουν τους αντίστοιχους με τον Μεϊμαράκη και τη ΔΑΚΕ ρόλους. Ετσι, στο προχτεσινό συνέδριο της ΠΑΣΚΕ, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος ...ξαναθυμήθηκε το «δημοκρατικό σοσιαλισμό», ενώ, δεν παρέλειψε να ξαναβάλει το ΠΑΣΟΚ στη ...θέση του: Είναι το κόμμα των μη προνομιούχων, τόνισε κατηγορηματικά. Κι από κοντά, προβλήθηκε στο συνέδριο μια ταινία με στιγμές από τη νεότερη ιστορία της χώρας, στην οποία έλειπε παντελώς, ακόμη και ως στιγμιαία φιγούρα, η εικόνα του Κ. Σημίτη. Γεγονός, ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ ήταν οι ...σημιτικότεροι των ...σημιτικών, όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σε ρόλο Πινόκιο...

Μια και ο υφυπουργός Απασχόλησης, Γερ. Γιακουμάτος, το 'παιξε λαγός και δεν ήταν προχτές στο υπουργείο, ώστε να παραδώσει στο ΠΑΜΕ τον κατάλογο με τις 67.000 νέες και σταθερές θέσεις εργασίας, όπως είχε δημοσίως υποσχεθεί, του «αφιερώνουμε» τη διπλανή φωτογραφία. Είναι το πανό, που ξεδίπλωσαν οι εργαζόμενοι έξω από το υπουργείο και τον εικονίζει σε ρόλο Πινόκιο, με τη μύτη του να έχει μακρύνει ήδη αρκετά...

Πέρα απ' αυτό, ακόμη περιμένουμε τον κατάλογο, που - δημοσίως και πάλι - υποσχέθηκε να δώσει στο «Ριζοσπάστη». Θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον ονομαστικό κατάλογο των επιχειρήσεων που χρωστάνε στο ΙΚΑ, όπως και το χρέος της κάθε επιχείρησης. Χρέη, τα οποία σπεύδει να ρυθμίσει το υπουργείο Απασχόλησης, χαρίζοντας πρόστιμα και προσαυξήσεις και κάνοντας άλλο ένα «δώρο» στους μεγαλοεργοδότες, την ίδια ώρα, που η κυβέρνηση δίνει ψίχουλα αντί αυξήσεων στους συνταξιούχους, προφασιζόμενη τις αντοχές της οικονομίας...

Χέρι χέρι...

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε να εξελίσσεται μια προσπάθεια πλήρους «κομματικοποίησης» φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, την πλειοψηφία στα ΔΣ των οποίων κατέχουν οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στόχος αυτής της επιχείρησης είναι η πλήρης αδρανοποίηση των συλλόγων και η μετατροπή τους σε «βαστάζους» της αντιεκπαιδευτικής - αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του δικομματισμού. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ συνεργάζονται αρμονικά και με ζήλο για την επιτυχία της επιχείρησης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να εμποδίσουν την «Πανσπουδαστική» να παρέμβει για την αγωνιστική ενεργοποίηση των συλλόγων και, γενικότερα, των σπουδαστών.

Αυτό ακριβώς κάνουν και στο ΤΕΙ Λάρισας, όπου με κοινή ανακοίνωσή τους, επιτίθενται στην «Πανσπουδαστική» επειδή - άκουσον, άκουσον! - μαζεύει υπογραφές για τη σύγκληση των Γενικών Συνελεύσεων των σχολών - έχουν να συγκληθούν χρόνια! - ώστε να συζητηθούν τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι 22.000 σπουδαστές και οι 1.000 καθηγητές του Ιδρύματος. Και δεν προκαλεί μόνο το «εισαγγελικό ύφος» της ανακοίνωσης, που προσομοιάζει με αντικομμουνιστικό κήρυγμα της μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά και η μορφή της, που θυμίζει χουντικό έγγραφο, καθώς υπάρχει πλήθος σφραγίδων των σχολών, στις οποίες υπογράφουν, αυθαιρέτως και παρατύπως, στελέχη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ...

Για να γίνει προτεραιότητα η ζωή

Υπάρχουν από τη μια πλευρά οι «επίσημες διεθνείς συμφωνίες». Οπως η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που επικύρωσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, αναγνωρίζοντας τέσσερις βασικές κατηγορίες δικαιωμάτων: Επιβίωση, προστασία, ανάπτυξη και συμμετοχή. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα, όπως καταγράφεται σε επίσημα στοιχεία διεθνών οργανώσεων: Τα εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή και νερό, σε στοιχειώδεις εγκαταστάσεις υγιεινής. Τα εκατομμύρια παιδιά που στερούνται την ολοκληρωμένη σωματική και πνευματική ανάπτυξη, που «δολοφονούνται» ακαριαία, είτε αργά αλλά σταθερά, μέσα στις συνθήκες ζωής που τους επιφυλάσσει ο ιμπεριαλισμός: Πόλεμοι, εξαθλίωση, ναρκωτικά. Τα χιλιάδες παιδιά που ξεψυχάνε ακόμα και σε εργατικά ατυχήματα.

Δεν είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών «αποκλειστικότητα» του Τρίτου Κόσμου. Αλλωστε, οι διεθνείς οργανισμοί όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους οποίους απαρτίζουν κατά πλειοψηφία ηγέτες αναπτυγμένων κρατών και «κουμαντάρουν» το πλανήτη, δεν υπεκφεύγουν καθόλου. Αποφασίζουν για «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων» και για «ελευθερία της αγοράς». Τα δικαιώματα καταργούνται, αφού όλα εμπορευματοποιούνται: Η υγεία, η μόρφωση, η ψυχαγωγία. Εξάλλου, ποια δικαιώματα μπορούν να είναι σεβαστά, όταν η ανεργία και η ακρίβεια μαστίζει τους υποτιθέμενους τυχερούς πληθυσμούς του «Πρώτου Κόσμου»; Και ποια δικαιώματα θα ...περισσέψουν για τις μελλοντικές γενιές, σε μια κοινωνία όπου η «Κοινωνική Ασφάλιση» γίνεται προνόμιο για τους λίγους, τα μεροκάματα και τα ένσημα γίνονται «μερικά», ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός εντείνεται;

Η επιδείνωση της κατάστασης δεν αποτυπώνεται μόνο στο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Οσο βέβαιο είναι ότι ο κοινωνικός πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι διαρκώς πολλαπλασιάζεται και θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού, το ίδιο βέβαιο είναι ότι αυτόν το πλούτο τον καρπώνονται όλο και πιο λίγοι. Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μη βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των λαών αλλά, στις αρχές του 21ου αιώνα, να καταργούνται δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν σφραγιστεί από αιματηρούς λαϊκούς αγώνες.

Τα δικαιώματα για τους λίγους είναι τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να εγγυηθεί, όχι μόνο στα παιδιά, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οι αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δύναμης οδήγησαν στο να αποκαλυφθεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η ιμπεριαλιστική θηριωδία. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, τα παιδιά βρέθηκαν μαζικά εκτεθειμένα σε άγρια εκμετάλλευση, στην παιδική εργασία, στη σεξουαλική βιομηχανία, στο Εϊτζ.

Τα πράγματα είναι καθαρά. Σε μια κοινωνία ή θα είναι προτεραιότητα τα κέρδη των λίγων ή το συμφέρον των πολλών. Ο ιμπεριαλισμός δε συμβαδίζει με τα δικαιώματα των παιδιών, αλλά και όλων των εργαζομένων γενικότερα. Μόνο η ανατροπή του, μόνο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου ο λαός θα εξουσιάζει τη ζωή του, μπορεί να σταματήσει επιτέλους να αποτελεί «καθημερινότητα» για εκατομμύρια παιδιά της Γης, η πείνα, η δυστυχία, ο θάνατος...