Και όμως ήταν από την ίδια περιοχή του Κόλπου της Σαλαμίνας όπου τόσα χρόνια τα ψάρευε και εξωτερικά, τουλάχιστον, ήταν ίδια.

Μετά από σχετική έρευνα εδώ και στην Ιαπωνία, διαπιστώθηκε ότι τα στρείδια αυτά ήταν από αυτά που παράγουν μαργαριτάρια και μάλιστα της καλύτερης ποιότητας.

Η ερμηνεία που δόθηκε ήταν ότι ακούσιοι μεταφορείς των στρειδιών αυτών ήταν πλοία που με τη μεγάλη ναυτιλιακή κρίση είχαν μείνει αγκυροβολημένα για μεγάλα διαστήματα σε μακρινές θάλασσες της Ιαπωνίας, στον Περσικό Κόλπο και αργότερα «έδεσαν» στη θαλάσσια περιοχή της Σαλαμίνας, μεταφέροντας στα ύφαλά τους γόνο και μικρά στρείδια που, βρίσκοντας στην περιοχή αυτή, ευνοϊκές υδροβιολογικές συνθήκες, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.

Κατά την αποκόλλησή τους, λοιπόν, κατά το ψάρεμα και τη μεταφορά τους προς την επιφάνεια της θάλασσας οι μικρές, έστω, ποσότητες πετρελαίου που έβγαινε από τα δεμένα πλοία, μόλυνε τη σάρκα των στρειδιών.

Τα μύδια αυτά, προσφέρονται για την καλλιέργεια φυσικών, αλλά καλλιεργημένων μαργαριταριών, με λεπτές επεμβάσεις στη σάρκα τους. Ζητήσαμε, τότε, τη συνδρομή Γιαπωνέζων ειδικών. Μας χαμογέλασαν, μας υποσχέθηκαν, αλλά δεν ήλθαν ποτέ.