Το τι Κόμμα θέλουμε, εξαρτάται από ποια τάξη εκπροσωπεί και ποια κοινωνία θέλει να χτίσει. Εκπροσωπεί την εργατική τάξη και θέλει να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θέλει να καταργήσει την κοινωνία της ατομικής ιδιοκτησίας και να χτίσει την κοινωνία της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Να χτίσει την κομμουνιστική κοινωνία.

Για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι εξοπλισμένο με μια θεωρία και μια φιλοσοφία. Η θεωρία είναι ο μαρξισμός - λενινισμός και η φιλοσοφία είναι ο διαλεχτικός και ιστορικός υλισμός.

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να λέγεται κομμουνιστικό, αν οι αγώνες του δεν επεκτείνονται μέχρι την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και δεν έχει σημαία τη θεωρία του, τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού.

Το κόμμα, για να πετύχει το σκοπό του, πρέπει να συνδέει τη θεωρία με την πράξη. Η θεωρία μένει χωρίς αντικείμενο, αν δε συνδέεται με την επαναστατική πράξη, ακριβώς, όπως η πράξη είναι τυφλή, αν ο δρόμος της δε φωτίζεται από την επαναστατική θεωρία. Η θεωρία μπορεί να δώσει στο κίνημα τη βεβαιότητα, τη δύναμη του προσανατολισμού και την κατανόηση της εσωτερικής σύνδεσης των γεγονότων που μας περιβάλλουν, γιατί αυτή και μόνον αυτή μπορεί να βοηθήσει την πράξη και να καταλάβει όχι μόνο προς τα πού κινούνται οι τάξεις σήμερα, αλλά και πώς και προς τα που θα κινηθούν στο κοντινό μέλλον.

Στην ταξική ανταγωνιστική κοινωνία, το κάθε κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας ορισμένης τάξης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι βέβαια το κόμμα της εργατικής τάξης, γιατί αυτή δέχεται την πιο βαριά εκμετάλλευση και καταπίεση και έχει το συμφέρον να καταργηθεί αυτή η κοινωνία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ομως και τα συμφέροντα της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, αλλά και όλων των εργαζομένων αντιπροσωπεύονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, που είναι εξοπλισμένο με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλιστικού, αυτού του εκμεταλλευτικού και άδικου καθεστώτος. Και έτσι ικανοποιεί και έναν αριθμό αστών, οι οποίοι ενώ δε δέχονται καμιά εκμετάλλευση, απεναντίας είναι οι ίδιοι εκμεταλλευτές των εργαζομένων, επαναστατούν, βλέποντας γύρω τους συνανθρώπους τους να δέχονται την άγρια εκμετάλλευση, την καταπίεση, την αδικία, τη φτώχεια, την πείνα. Είναι αυτοί που ο Κάστρο τους ονόμασε φωτισμένα μυαλά.

Παρ' όλα αυτά, τα κόμματα της αστικής τάξης, τα κόμματα των εκμεταλλευτών και ενώ οι αστοί αριθμητικά είναι λίγοι, παρασύρουν και παίρνουν με το μέρος τους την πλειοψηφία των εργαζομένων και το καταφέρνουν με διαστρεβλώσεις, με συκοφαντίες ότι δήθεν θέλουν οι κομμουνιστές να καταργήσουν τις ηθικές κοινωνικές αξίες, όπως ότι θέλουν οι κομμουνιστές να καταργήσουν την οικογένεια. Ενώ συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Οι αστοί είναι αυτοί που κατάργησαν όλες τις ηθικές και κοινωνικές αξίες, τη δε οικογένεια τη διαλύουν και προωθούν την πορνεία.

Μεγάλη εκμετάλλευση κάνουν τα αστικά κόμματα στο θέμα της θρησκείας. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι βαθιά ριζωμένο στους λαούς. Πράγματι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είναι όμως το όπιο που ποτίζουν τους ανθρώπους οι δεσποτάδες με το παραμύθι της ύπαρξης της κόλασης και του παραδείσου. Αυτό το παραμύθι το επινόησαν οι δεσποτάδες και οι παπάδες για να κρατούν τους λαούς στην στρούγκα του καπιταλισμού και να ανέχονται καρτερικά την εκμετάλλευση.

Ο Χριστός ήταν υπέρ των φτωχών, των αδικημένων, ήταν υπέρ της αγάπης, της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Οι δεσποτάδες τα ανέτρεψαν όλα αυτά και ουσιαστικά απαρνήθηκαν το Χριστό. Ποιος σήμερα παλεύει γι' αυτά τα ιδανικά του Χριστού; Οι κομμουνιστές. Γιατί αυτοί και μόνον αυτοί θέλουν την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, του ατομικού πλούτου. Γιατί αυτοί και μόνον αυτοί κηρύσσουν ανυπόκριτα την αγάπη, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και των λαών. Γιατί αυτοί και μόνον αυτοί θέλουν και αγωνίζονται για την ειρήνη.

Γι' αυτό εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να απευθυνθούμε στους καλούς χριστιανούς και να τους πούμε ότι: Οταν συμπαραταχτείτε με τους κομμουνιστές, όχι μόνο δεν απαρνείσθε το Χριστό, αλλά απεναντίας σεις και μόνο σεις, που συμπαραταχτήκατε με τους κομμουνιστές, εκπληρώνετε τις υποθήκες του Χριστού. Γιατί εσείς και μόνον εσείς είστε με τον Χριστό.

Για να είναι το κόμμα ισχυρό, μονολιθικό, ικανό να φέρει σε πέρας την αποστολή του, πρέπει να εξοπλίσει τα μέλη του και τα στελέχη του με το θεωρητικό όπλο του, τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Το Κόμμα πρέπει να δώσει μεγάλη προσοχή στην ιδεολογική και πολιτική αγωγή των μελών και των στελεχών. Πρέπει να απαιτήσει από τους κομμουνιστές τη συστηματική μελέτη των βάσεων της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας. Η αυτομόρφωση είναι ένας τρόπος μελέτης, δεν είναι όμως αρκετός. Πρέπει το κόμμα να κάνει κομματικές σχολές σε όλες τις βαθμίδες, από την ΚΟΒ μέχρι την Κεντρική Επιτροπή. Ο σκοπός των σχολών αυτών είναι ιδεολογική και πολιτική σφυρηλάτηση των κομμουνιστών, ώστε να γίνουν δραστήριοι αγωνιστές για την εφαρμογή στην πράξη των αποφάσεων και των εντολών του Κόμματος. Είναι η δημιουργία πίστης των κομμουνιστών στο πνεύμα της νίκης του Κομμουνισμού. Και όταν λέμε μελέτη, δεν εννοούμε την αποστήθιση περικοπών και φράσεων, αλλά να μάθουν την ουσία του μαρξισμού - λενινισμού, εννοούμε τη δημιουργική αφομοίωση της θεωρίας, ώστε να τους κάνει ικανούς να διακρίνουν τις παρεκκλίσεις που μπορεί να παρεισφρήσουν στο Κόμμα και να το αλλοιώσουν. Είτε από αγαθές, είτε από κακές προθέσεις, ώστε να περάσει στο Κόμμα η εχθρική ιδεολογία, η αστική ιδεολογία.

Εκτός από τον ιδεολογικό εξοπλισμό, πρέπει το Κόμμα να δώσει μεγάλη σημασία στη διαπαιδαγώγηση των μελών και των στελεχών του Κόμματος στις ηθικές αξίες του Κομμουνισμού.

Ο Λένιν μάς λέει ότι υπάρχουν δύο ηθικές: Η μία είναι της αστικής τάξης, όπου κυριαρχούν ο ατομισμός, η απληστία, η κλεψιά, η ληστεία, η αδικία, η καταπίεση του εργάτη, της γυναίκας, του νέου, η πορνεία, η υποδούλωση της γυναίκας στις σεξουαλικές ορέξεις του άντρα, οι βιασμοί, τα ναρκωτικά, η διάλυση της οικογένειας. Και η άλλη, είναι η ηθική της εργατικής τάξης, των κομμουνιστών, όπου δεν υπάρχει καμία θέση σε καμιά μορφή εκμετάλλευσης, αδικίας, ατομισμού, καμιά μορφή πορνείας, όπου ο γάμος και η οικογένεια βασίζονται στην αγάπη, στην αμοιβαία εκτίμηση και αφοσίωση στο κοινωνικό σύνολο. Αυτές οι ηθικές αξίες συμπληρώνονται από τη μαρξιστική ηθική με πλατύ κοινωνικό, ουμανιστικό περιεχόμενο. Η ηθική σημασία της σχέσης του ανθρώπου με την κοινωνία εκδηλώνεται και στη συνείδηση του ανθρώπου, δηλ. στη συναίσθηση της ηθικής ευθύνης, που έχει για τη συμπεριφορά απέναντι στους άλλους ανθρώπους, τη συναίσθηση της ευθύνης του για την τύχη των άλλων ανθρώπων, της τάξης του, του λαού του, της ανθρωπότητας. Και μέσα στο αστικό καθεστώς, οι κομμουνιστές πρέπει να τηρούν αυτές τις ηθικές αξίες στις σχέσεις με την κοινωνία και στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη, στους φίλους και οπαδούς του Κόμματος. Ανάμεσά τους πρέπει να κυριαρχεί η συντροφικότητα, μια ιδιότητα που περικλείνει όλες τις ηθικές αξίες του Κομμουνισμού. Ο κομμουνιστής για τον κομμουνιστή δεν είναι απλά φίλος, είναι αδελφός. Μακριά από τους κομμουνιστές τα πάθη και τα μίση, η αντιζηλία, ο φιλοτομαρισμός και άλλα, που είναι χαρακτηριστικά της ηθικής των αστών. Η ιεραρχία του Κόμματος με το παράδειγμά της διαπαιδαγωγεί τα μέλη του Κόμματος. Αλλά και τα μέλη του Κόμματος, αλλά και όλο το Κόμμα σαν σύνολο, τηρώντας τις ηθικές αξίες του Κομμουνισμού, διαπαιδαγωγούν την Κοινωνία.

Ενα τέτοιο Κόμμα, ιδεολογικά εξοπλισμένο και διαποτισμένο από τις ηθικές αξίες της μαρξιστικής ηθικής, δεν μπορεί παρά να νικήσει.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Θωμάς Κουγιαγκάς

Συνταξιούχος ιατρός