Γρηγοριάδης Κώστας

Ισως τα τεκταινόμενα να προσιδιάζουν πλήρως με τον ευρηματικό τίτλο που είχε χρησιμοποιήσει πριν κάμποσες δεκαετίες ο μεγάλος Ελληνας συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τη συνδρομή των κρατικών μηχανισμών, οι οποίοι ως εκτελεστικά όργανα των κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι μονοδιάστατα προσανατολισμένα στο δόγμα «νυν υπέρ πάντων η ανάπτυξη». Μια ανάπτυξη φυσικά στρεβλή, χωρίς την παραμικρή κοινωνική διάσταση, άρα και οικολογική, που υπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος των ανθρώπινων και των φυσικών πόρων της χώρας μας. Συνεχίζουμε σήμερα με το τέταρτο και τελευταίο σημείωμα το οποίο αναφέρεται στα περιβαλλοντικά ζητήματα που χρήζουν άμεσων απαντήσεων από την κυβέρνηση, με τη βεβαιότητα ότι δε θα γίνει το παραμικρό, τουλάχιστον προς μια θετική κατεύθυνση. Η άποψή μας αυτή δε σχετίζεται με αφοριστικές προθέσεις ή ιδεολογικές ...αγκυλώσεις, αλλά με μια απλή και διαυγή πραγματικότητα. Οι όποιες παρεμβάσεις στο περιβάλλον είναι πρώτα απ' όλα έκφραση πολιτικών επιλογών. Και οι τελευταίες είναι διατυπωμένες με τόση σαφήνεια που δεν επιδέχονται ούτε την ελάχιστη παρερμηνεία...

Κανείς πολίτης (και πολιτικός) δε θα είχε αντίρρηση, εάν του έθεταν ένα υποθετικό ερώτημα, ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος και αναγκαίος για μια χώρα, όπως η δική μας, όπου ο καθείς πράττει κατά το δοκούν αναλόγως των επαφών - διασυνδέσεων - επιρροής με την κεντρική (ή και περιφερειακή) εξουσία, με αποτέλεσμα να επικρατεί ένα πραγματικό αλαλούμ σε όλο το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Ελλάδας. Ακόμα και περιοχές που χαρακτηρίζονται προστατευόμενες, παραδοσιακοί οικισμοί και σε ορισμένες περιπτώσεις και αρχαιολογικοί χώροι δέχονται πλήγματα μιας αντίληψης κοντόθωρης και υποταγμένης στη λογική της αρπαχτής, του πολιτικού κόστους και της ψηφοθηρίας. Πάνε αρκετοί μήνες από τότε που θεσμοθετήθηκαν τα χωροταξικά σχέδια 10-12 περιφερειών (εκτός Αττικής), χωρίς την παραμικρή ουσιαστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών και της επιστημονικής κοινότητας. Με τη χαρακτηριστική τριτοκοσμική καθυστέρηση (όπως συνέβαινε στα πάντα, στην κατά τα άλλα «ισχυρή» Ελλάδα του τ. καταλληλότερου), ήταν, αν και περιορισμένης εμβέλειας, κάτι περισσότερο από το τίποτα. Ομως η υπόθεση (όπως και τόσες άλλες) κόλλησε στο Υπουργικό Συμβούλιο στις βασικές αρχές. Πολλά τα συμφέροντα και η εντολή «ου θίξεις ισχυρά συμφέροντα ίνα μη θιγείς εκλογικά» αποτελούσε θέσφατο του πράσινου καθεστώτος (αν και τελικά κατατροπώθηκαν στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, βυθισμένοι στα σκάνδαλα, τον αυταρχισμό και την εθνική υποτέλεια). Οσο για τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, ουδέν νεώτερο (και) από αυτό το μέτωπο...

Ποιος έχει ξεχάσει τις «γενιές αυθαιρέτων» (άλλος ένας νεολογισμός της τότε ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο εντάχθηκαν χιλιάδες αυθαίρετα σε περιοχές «φιλέτα» (δασικές εκτάσεις, παραλίες κλπ.) στο πλαίσιο μιας άθλιας συναλλαγής με εργολάβους - κτηματομεσίτες - καταπατητές δημόσιας γης - ύποπτους οικοδομικούς συνεταιρισμούς και τους ωσεί πολιτικούς πελάτες των κομματικών γραφείων της Χ. Τρικούπη (και της Ρηγίλλης). Η παρανομία οργίαζε (και εν πολλοίς οργιάζει) με τη συμμετοχή και πολλών δημοτικών αρχόντων, οι οποίοι έσπευδαν να παράσχουν παροχή νερού για «κοινωνικούς λόγους». Οι πολεοδομίες με γερά μπαξίσια έδιναν προσωρινές άδειες και η ΔΕΗ με άνωθεν εντολές (συχνά και αυτοβούλως) παρείχε ηλεκτρικό ρεύμα. Οι εργολάβοι υπερκοστολογούσαν τις κατασκευές (συχνά τετραπλασιάζοντάς τες) σε καμένα δάση και ανήμπορες παραλίες... Κι αν κάποτε η αυθαίρετη δόμηση αφορούσε τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις (και σε υποβαθμισμένες περιοχές), σήμερα μιλάμε για εξοχικές κατοικίες μεγάλης αξίας ανθρώπων του καθεστώτος. Η έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού είναι μια ακόμα πτυχή της συντελούμενης αθλιότητας σε συνδυασμό με το προαναφερόμενο διεφθαρμένο κύκλωμα. Οσο για το περιβάλλον; Τσιμέντο να γίνει...

Η ιστορία με τη δασική έκταση του Καρέα παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον κι έχει ιδιομορφίες. Κατ' αρχήν ανήκει σε ιδιώτη. Φυσικά, αυτό σε καμία περίπτωση δεν την αποχαρακτηρίζει (θεωρητικά τουλάχιστον) από δασική. Ομως η οικοπεδοποίησή της σχετίζεται με τις επιθυμίες της Εκκλησίας για την κατασκευή συνοδικού κέντρου και κτιριακών συγκροτημάτων, λες και τα εκατοντάδες κτίρια που βρίσκονται στην ιδιοκτησία της δεν είναι υπερεπαρκή για να καλύψουν τις ανάγκες της. Πριν από δέκα χρόνια η Σημιτική κυβέρνηση στο πλαίσιο του «εκσυγχρονιστικού της οράματος» συμπεριέλαβε και το «λατρευτικό όραμα» του κ. Χριστόδουλου και έδωσε την υπόσχεσή της για την υλοποίησή του. Εκσυγχρονισμός - Εκκλησία βίοι (και ψήφοι) παράλληλοι. Ισως το ΠΑΣΟΚ Α.Ε. επιθυμούσε να λάβει συγχωροχάρτι για την ιστορία με τις αστυνομικές ταυτότητες. Υπήρξαν και τα δείγματα γραφής της Εκκλησίας με την εκλογή στην υπερνομαρχία της ΠΑΣΟΚικής υποψηφιότητας. Κι έδεσε ο τραχανάς. Πριν από ένα χρόνο περίπου η κ. Παπανδρέου έφερε τη σχετική νομοθετική ρύθμιση ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων για το κατάφωρο της παραβίωσης των νόμων, αναγκαζόμενη να υποχωρήσει ατάκτως και να την αποσύρει, ίσως για να την επαναφέρει όταν έκρινε ότι το κλίμα θα ήταν διαφοροποιημένο. Γιατί είχαν αντιδράσει έντονα και οι τοπικές αρχές, κάτι που είχαν υποτιμήσει αρχικά. Η ιστορία όμως δεν έχει κλείσει και εκεί στο ΥΠΕΧΩΔΕ περιμένουν πότε θα ξαναχτυπήσει ο κ. Χριστόδουλος. Μέχρι τότε ασκούνται σε προσευχές και τάματα για καλύτερες (και κυρίως) χωρίς εντάσεις μέρες...