Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τόσο, που δεν κρύβουν λόγια.

Τη δουλιά τους κάνουν.

Εμείς, γιατί καθόμαστε και τους χαζεύουμε;

Αυτοί μαζί τρώνε και πίνουν. Μαζί συμφωνούν ό,τι συμφωνούν.

Και βγαίνουν μετά στα εξάστηλα και στα κανάλια τους και παριστάνουν τους αντίπαλους ζητώντας ο καθένας για την πάρτι του την αναγκαία λαϊκή στήριξη.

Οχι πως δεν έχουν αντιθέσεις. Οχι πως δεν είναι άγριος ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Εχει όμως και τους κανόνες του το παιχνίδι. Να μη διαταραχτεί η ασφάλεια του συστήματος.

Κι αυτή μπορεί να διαταραχτεί πραγματικά μόνο όταν αυτοί που παράγουν τον πλούτο δουν τον εχθρό σαν έναν και αδιαίρετο. Μόνο όταν δουν πως το πάθημα του καθενός εργάτη ξεχωριστά (πχ οι απολύσεις στη «Φάνκο») δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πάθημα μιας τάξης ολόκληρης. Που μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά και αυλικούς. Που δεν πρέπει να περιμένει τις επόμενες απολύσεις για να καταλάβει ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

Ναι, να αναλύουμε τις μεταξύ τους αντιθέσεις για να ξέρουμε από πού θα μας έρθει η σφαλιάρα, αλλά να μην ξεχνάμε αυτό που και οι ίδιοι δεν αφήνουν ο ένας τον άλλο να ξεχνάει.

Οτι αυτοί μαζί τρώνε και πίνουν. Μαζί αποφασίζουν για τύχες λαών. Μαζί μοιράζονται την πίτα. Και την οικονομική και την πολιτική.

Ας κάνουμε κι εμείς τα κουμάντα μας.