Ούτε τρεις μέρες δεν απομένουν μέχρι την πολυσυζητημένη «μεταβίβαση της εξουσίας» στο Ιράκ, και η χώρα μοιάζει να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο χάος. Μετά το μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας και τις πολύωρες σκληρές μάχες με αντάρτες στους δρόμους πέντε ιρακινών πόλεων, την Πέμπτη, όλοι οι διθύραμβοι περί της «επιτυχημένης πορείας του Ιράκ προς τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία» φαίνεται να περνούν για τα καλά στο περιθώριο.

Η κατοχική διοίκηση βρίσκεται στην αντιφατικά ειρωνική θέση να «παραδίδει», όπως υποστηρίζει, την πολιτική εξουσία σε μια κυβέρνηση, που η ίδια διόρισε και της οποίας η επιβίωση (συμβολικά και κυριολεκτικά) εξαρτάται αποκλειστικά από την παρουσία των κατοχικών δυνάμεων. Δεκατέσσερις μήνες μετά την πανηγυρική επίσημη κήρυξη της λήξης του πολέμου στο Ιράκ, είναι, πλέον, κοινή αποδοχή ότι η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με την ημέρα για τους κατακτητές και για τους συνεργάτες τους.

Το αιματοκύλισμα της Πέμπτης, που είχε ως κύριο στόχο αστυνομικά τμήματα και ιρακινά σώματα ασφαλείας που συνεργάζονται με τις κατοχικές δυνάμεις, εισάγει, σαφέστατα, στο προσκήνιο μια νέα πραγματικότητα, που είχε, ήδη, αρχίσει να διαφαίνεται εδώ και καιρό: τον καλύτερο συντονισμό των πολυάριθμων και προφανώς, διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων, αντιστασιακών οργανώσεων. Η κατοχική διοίκηση και η διορισμένη κυβέρνησή της επιμένουν ότι πίσω από τις επιθέσεις κρύβονται ξένοι μαχητές και φαίνεται ότι έχουν βρει μια προσφιλή επωδό που ονομάζεται Μουσάμπ Αμπού αλ Ζαρκάουι.

Ο Ιορδανός που φέρεται να είναι πρωτοπαλίκαρο της «αλ Κάιντα» κατονομάζεται ως ο βασικός εγκέφαλος πίσω από όλη την αντικατοχική κλιμάκωση που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες. Εντούτοις, αξίζει να διευκρινιστεί ότι ο αλ Ζαρκάουι είχε αναφερθεί νεκρός από τις κατοχικές δυνάμεις σε επιδρομή τους στη Βαγδάτη, πριν από αρκετό καιρό.

Επίσης σημαντικό είναι το ότι σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμά τους από τη Φαλούτζα, Ιρακινοί αντάρτες χαρακτήριζαν πρόσχημα την όλη επωδό περί Ζαρκάουι και τόνιζαν ότι στην πόλη τους δεν υπάρχουν καν ξένοι μαχητές. Λίγη ώρα αργότερα, αμερικανικά αεροσκάφη βομβάρδισαν για τρίτη φορά μέσα σε μία βδομάδα κτίρια στην πόλη προκαλώντας δεκάδες νεκρούς ανάμεσα στους αμάχους.

Το τελευταίο αυτό κύμα αντικατοχικών επιθέσεων ανάγκασε ακόμη και τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Κόλιν Πάουελ, να παραδεχτεί ότι η κατάσταση δεν «είναι καθόλου καλή» στο Ιράκ και ότι η κατοχική διοίκηση «δεν είχε εκτιμήσει επιτυχώς την εμβέλεια και την ένταση της εξέγερσης». Αν λάβει κανείς υπόψη του, μάλιστα, το γεγονός ότι εκτός από τον τομέα της ασφάλειας, οι εκτιμήσεις των κατακτητών έχουν διαψευστεί οικτρά και στον τομέα κάθε είδους υποδομής (από την ανοικοδόμηση της χώρας μέχρι τις εξαγωγές του ιρακινού πετρελαίου) λόγω των επιθέσεων της αντίστασης, τότε, σίγουρα, η «μεταβίβαση της εξουσίας» δε θα έχει πανηγυρικό χαρακτήρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι πληροφορίες που θέλουν το Πεντάγωνο να αποφασίζει την αποστολή άλλων 15.000 Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ, μάλλον, βρίσκονται κοντά στην αλήθεια. Πόσο μάλλον, που οι ισχυροί σύμμαχοι των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (Γερμανία, Γαλλία)εμφανίζονται έτοιμοι να προσφέρουν τεχνική υποστήριξη και εκπαίδευση στις νέες ιρακινές δυνάμεις αλλά όχι να στείλουν στρατεύματα. Οσο, δε, το Ιράκ ολισθαίνει περισσότερο προς το χάος, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες άλλες χώρες να προσφερθούν να αποστείλουν στρατεύματα ενώ εξανεμίζεται και η ελπίδα της αθρόας προσέλευσης Ιρακινών για να στελεχώσουν τις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας που θα απεγκλωβίσουν τα κατοχικά στρατεύματα από το αδιέξοδο, που πλέον, είναι αδιαμφισβήτητο ότι έχουν περιέλθει.