Οι πρόσφατες ευρωεκλογές στη Σουηδία σημαδεύτηκαν όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες από δύο πράγματα: Την πολύ χαμηλή συμμετοχή, που εδώ δεν ξεπέρασε το 37% και την αύξηση των ποσοστών του «ευρω-σκεπτικισμού» εις βάρος των παραδοσιακών κομμάτων. Στη Σουηδία μάλιστα η άνοδος του «ευρω-σκεπτικισμού» ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή αφού ένα κόμμα ζωής μόλις τεσσάρων μηνών, η Λίστα του Ιούνη, κατάφερε να αποσπάσει το 14,4% των ψήφων και να καταλάβει την τρίτη θέση πίσω από τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς. Μόνος λόγος ύπαρξης της Λίστας είναι η καταγγελία θέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού στην ουσία δεν είναι καν κόμμα (μάλιστα στα ψηφοδέλτιά της δίπλα στα ονόματα των υποψηφίων αναγραφόταν το κόμμα από το οποίο προέρχονταν), αλλά στη Σκανδιναβία η διαδικασία της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» μάλλον δε χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης.

Ο αρχηγός της Λίστας, Νιλς Λούντγκρεν, πρώην ανώτερος οικονομολόγος της τράπεζας Nordea (η μεγαλύτερη τράπεζα σε Σουηδία και Φινλανδία), υποστήριξε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι «Εχουμε την υποστήριξη 2 εκατομμυρίων ψηφοφόρων», αναφερόμενος προφανώς στο μαζικό και ισχυρό "όχι" του σουηδικού λαού στο περυσινό δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΟΝΕ (81% συμμετοχή και 56% υπέρ του όχι). Αλλά η Λίστα του Ιούνη δεν είναι ένα κόμμα που αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους ψήφισαν υπέρ της. Η Λίστα τάσσεται υπέρ της παραμονής της Σουηδίας στην ΕΕ και υπέρ της λειτουργίας της Κοινής Αγοράς και επιδιώκει μόνο να περιορίσει την επιρροή των Βρυξελλών στην εσωτερική ζωή της χώρας. Το γεγονός φαίνεται και από το στελεχιακό δυναμικό της αφού και το Νο 2 του κόμματος, ο Λαρς Βολίν είναι πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, ενώ συμμετέχουν και μέλη νεο-φιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης. Εξάλλου χρηματοδότες της Λίστας είναι μεγάλοι καπιταλιστές, όπως ο δισεκατομμυριούχος Ρούνε Αντερσον.

Σύμφωνα όμως με τα exit polls, το 44% των ψηφοφόρων της Λίστας επιθυμούν την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τα καλύτερα ποσοστά της τα είχε μεταξύ των συνταξιούχων. Είναι προφανές ότι οι υποστηρικτές της είναι αυτοί που πλήττονται από τις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ και που δε βρίσκουν διέξοδο. Παράλληλα μπορεί κανείς να υποθέσει με σχετική σιγουριά ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων που δε συμμετείχαν στις εκλογές, επίσης επιθυμούν την αποχώρηση της χώρας τους από την ΕΕ.

Ομως ο πολιτικός κόσμος στη Σουηδία έχει διαφορετική άποψη. Το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SAP) τάσσεται υπέρ της ΕΕ αλλά και της ΟΝΕ, ενώ οι αντίθετες φωνές εντός του (τις οποίες προσπαθεί να καταπνίξει με διάφορους τρόπους) είναι υπέρ του δέοντος μετριοπαθείς. Φυσικά και η συντηρητική αντιπολίτευση υιοθετεί επίσης την ευρωπαϊκή προοπτική. Οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν 51.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 1999 (αφού μόνο με αυτές μπορεί να συγκριθεί η συμμετοχή) και σημείωσαν το χειρότερο ποσοστό τους από το 1911 (!) με 24,7%. Οι συντηρητικοί παράλληλα έχασαν 75.000 ψήφους (18,5%). Από την άλλη βρίσκονται το Αριστερό Κόμμα και οι Πράσινοι που υποτίθεται ότι είναι εναντίον της ΕΕ αλλά στηρίζουν την κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών... Από τη μια πλευρά καταδικάζουν τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό και από την άλλη συμμετέχουν στις περικοπές των δαπανών για τα τοπικά συμβούλια, το σύστημα Υγείας και άλλα. Η «σχιζοφρενική» αυτή τακτική σήμανε την πτώση σε ψήφους του Αριστερού Κόμματος (12,8%) και φυσικά την εκπληκτική άνοδο της Λίστας που τουλάχιστον μπορεί να ισχυρίζεται ότι δε συμμετέχει στις «αντιλαϊκές πολιτικές».

Αυτό που γίνεται σαφές σε κάθε εκλογική διαδικασία στη Σουηδία, είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού τάσσεται σταθερά ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ και σε μεγάλο βαθμό επιθυμεί την αποκόλληση της χώρας από τις Βρυξέλλες. Ωστόσο αυτό που είναι επίσης σαφές είναι ότι η αστική τάξη κάνει τα πάντα προκειμένου το κύμα αυτό της δυσαρέσκειας να μην αποκτήσει μια πραγματικά ταξική διάσταση.