Ο Δ. Χαλατσάς εμφανίζεται ως ιδιαίτερα αξιόλογος λυρικός ποιητής στην όγδοη συλλογή του (δική του έκδοση). Η συλλογή είναι ελεγείο για την «αντρειωμένη» νεκρή αδελφή. Είναι τέσσερα εκτενή ποιήματα σε θεματική σύνθεση: «Η ζωή κι ο θάνατος», «Λυγμός», «Επιστροφή», «Μνήμη». Δόνηση εσωτερική, πίσω από τη συναρπαστική λυρική εικονοπλασία. Πόνος και θρήνος αυθεντικός, λόγος αδρός και απέριττος, κυριαρχία στην έκφραση και το στίχο, δύναμη και νεύρο, με απηχήσεις από τη δημώδη ποίηση:

«Σήκω, κι η μέρα έφεξε,/ μας καρτερούνε τα παιδιά/ στ' αλώνια για να παίξουμε./ Πάρε ψωμί και ζάχαρη/ και το μικρό το τόπι μας...». «Της αντρειωμένης το κορμί/ λαμπάδα δεν καίγεται/ ούτε χωράει να κοιμηθεί/ στης μαύρης γης τα στήθια». «Της γης επαραγγείλαμε/ να μη σε κουρνιαχτήσει/ και σκονιστεί η ποδιά σου» (Β`).

«... Μα κι αν σταθείς μεσοστρατίς/ πες μας να στείλουμε άλογο/ άσπρο για να χυμήξεις/ με τα λουριά του δέρνοντας/ τη στράτα ν' αποσώσεις». «Κι όταν θα έρθει η άνοιξη/ κι αφήσει η Ευρυδίκη... τ' άραχλα τα παλάτια,/ δέσου στη μέση της σφιχτά... ρίξε ψωμί στον Κέρβερο...».

(Δ. Χ. Χαλάτσας, Ακαδημίας 61, Τ.Κ. 10.679).