Και οι μεν και οι δε δηλώνουν, ότι τα όσα συμβαίνουν τον καιρό αυτό μεταξύ του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι πρόβλημα εκκλησιαστικού περιεχομένου. Και οι μεν και οι δε εύχονται να υπάρξει ψυχραιμία, ήπιοι τόνοι, διάλογος και αναζήτηση μιας συναινετικής λύσης, ενώ απεύχονται τις όποιες διχαστικές κοινωνικές παρενέργειες. Ως εδώ καλά. Από κει και πέρα, όμως, οι μεν (ΝΔ) κάνουν «πλάτες» στον κ. Χριστόδουλο και οι δε (ΠΑΣΟΚ) στον κ. Βαρθολομαίο. Κι ενώ, σημειώνουν τους υπαρκτούς κινδύνους ενός άκρως αποπροσανατολιστικού και επιζήμιου κοινωνικού διχασμού και την ανάγκη της αποφυγής του, την ίδια στιγμή, τον καλλιεργούν, κάνοντας την εκκλησιαστική διαμάχη αντικείμενο της πολιτικής διαπάλης και της δικομματικής αντιπαράθεσής τους.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολλά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, από τη στιγμή, που κανένας εκ των δύο δεν εξηγεί τη στάση του. Για την ώρα, πάντως, περιοριζόμαστε να τονίσουμε, πως και οι δυο ήταν και εξακολουθούν να είναι ριζικά αντίθετοι στη θεσμοθέτηση του πλήρους διαχωρισμού του Κράτους από την Εκκλησία. Αναγκαιότητα, η οποία γίνεται και πάλι σήμερα επίκαιρη και ολοφάνερη.