Αντιγράφω μερικές σύντομες και παράξενες ιστορίες που είχαν επιλέξει από την παγκόσμια ιστορία της λογοτεχνίας ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες με τον Αντόλφο Μπιόι Κασάρες. Μπορεί οι ιστορίες αυτές να μην είναι μέσα στο πνεύμα της ημέρας αυτής, ωστόσο είναι εξόχως ...πνευματικές, παράξενες και άκρως ενδιαφέρουσες, ό,τι πρέπει δηλαδή για μια έντονη γιορτινή μέρα.

1. Η χειρονομία του Χάρου: Ενας νεαρός Πέρσης κηπουρός λέει στον αφέντη του: «Σώσε με, σήμερα το πρωί συνάντησα τον Χάρο. Μου έκανε μια απειλητική χειρονομία. Και τι δε θα 'δινα να 'μουν το βράδυ μακριά από δω, στο Ισπαχάν». Ο καλόψυχος αφέντης του δανείζει τ' άλογά του να φύγει. Το ίδιο σούρουπο, ο αφέντης συναντά τον Χάρο και τον ρωτά: «Γιατί σήμερα το πρωί έκανες μια απειλητική χειρονομία στον κηπουρό μου;». «Δεν ήταν απειλητική χειρονομία, του απαντά ο Χάρος, αλλά μια χειρονομία που φανέρωνε την έκπληξή μου. Βλέπεις, σήμερα το πρωί ο κηπουρός σου βρισκόταν τόσο μακριά από το Ισπαχάν, κι εγώ έπρεπε να τον συναντήσω απόψε στο Ισπαχάν, για να τον πάρω μαζί μου».

2. Αποχαιρετισμός: Ο Πάρκερ δεν πέθανε, την επομένη, 16 Σεπτεμβρίου, υπέφερε όμως από φριχτούς πόνους. Ούτε η μορφίνη δεν τον έπιανε. Δεν μπορούσε ούτε να φάει ούτε να πιει. Με το ζόρι τον βολέψαμε στο πίσω μέρος του καμιονιού. Η σφαίρα που τον είχε βρει του 'χε τρυπήσει το στομάχι. Ευτυχώς, ο δρόμος ήταν αρκετά καλοστρωμένος, κι έτσι οι κραδασμοί του καμιονιού δεν ήταν αφόρητοι. Είχε ένα δυνατό φως κι έναν ήλιο που έκαιγε. Βρισκόμασταν τώρα στην έρημο. Υπήρχε, βέβαια, πού και πού κανένας θάμνος, κανένα δεντράκι, αλλά πολύ μακριά απ' το νερό, για τον άνθρωπο και το κοπάδι του. Κάτω από ένα δεντράκι είδα μια τεράστια ύαινα που στριφογύριζε και στριφογύριζε σαν σκύλος πριν πέσει να κοιμηθεί. Μια ώρα αργότερα, είδα ένα ζευγάρι αφρικάνικες αντιλόπες. Τα ογκώδη ζώα, μεγάλα σαν ταύροι, με λευκό χιονάτο τρίχωμα και μεγάλα γυριστά κέρατα βοσκούσαν κάτι ευωδιαστά κλωνάρια. Σταματήσαμε το καμιόνι για να τα δούμε, γιατί κανείς μας δεν είχε δει ποτέ του αυτά τα ζώα, ούτε υπήρχε περίπτωση να τα ξαναδούμε. Βοηθήσαμε τον Πάρκερ ν' ανασηκωθεί για να δει κι αυτός. Θεωρήσαμε σημαντικό να τα δει κι αυτός προτού πεθάνει.

3. Η εξομολόγηση: Την άνοιξη του 1232, κοντά στην Αβινιόν, ο ιππότης Γκοντράν Ντ' Ορβίλ σκότωσε με το ξίφος του τον μισητό κόμη Ζοφρουά, άρχοντα του τόπου. Αμέσως ομολόγησε ότι είχε ξεπληρώσει μια προσβολή: Η γυναίκα του τον απατούσε με τον κόμη. Τον καταδίκασαν σε θάνατο με αποκεφαλισμό και, δέκα λεπτά πριν από την εκτέλεση, του επέτρεψαν να δει τη γυναίκα του μέσα στο κελί. «Γιατί είπες ψέματα;» ρώτησε η Ζιζέλ Ντ' Ορβίλ. «Γιατί με ντροπιάζεις;» «Γιατί είμαι αδύναμος», απάντησε. «Ετσι, θα μου κόψουν απλώς το κεφάλι. Αν ομολογούσα ότι τον σκότωσα γιατί ήταν τύραννος, προηγουμένως θα έπρεπε να υποστώ τα βασανιστήριά τους».

4. Ο αδιάφορος:...Σαν τον Ανδαλουσιάνο που τον ρώτησαν αν είναι ο Γκόμες ή ο Μαρτίνες και απάντησε: «Το ίδιο κάνει, το θέμα είναι να περνά η ώρα».

5. Ο φόβος της οργής: Σε κάποιον από τους πολέμους του, ο Αλί χτύπησε έναν άνθρωπο και γονάτισε στο στήθος του, για να τον αποκεφαλίσει. Ο άνθρωπος τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ο Αλί ανακάθισε και τον άφησε. Οταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό, αποκρίθηκε: «Μ' έφτυσε στο πρόσωπο και φοβήθηκα να τον σκοτώσω θυμωμένος. Θέλω απλώς να σκοτώσω τους εχθρούς μου, αλλά να είμαι καθαρός ενώπιον του Θεού».