Η ατζέντα των συζητήσεων της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον ερχόμενο Ιούνη στην Κωνσταντινούπολη, είναι σχεδόν έτοιμη. Οπως, δε, πληροφορείται ο «Ρ», τα «αγκάθια» φαίνεται να ρυθμίστηκαν και ως εκ τούτου το ζήτημα της προώθησης στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ ΝΑΤΟ - Ισραήλ θα είναι από τα κυρίαρχα! Μάλιστα, στην επίσκεψη που προγραμματίζει ο Μπους στην Τουρκία, λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο, θα λυθούν και οι τελευταίες λεπτομέρειες...

Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Γιατί το Ισραήλ,

• Το κράτος - τρομοκράτης στη Μέση Ανατολή, έχοντας στο ενεργητικό του δολοφονίες όπως η πρόσφατη του πνευματικού ηγέτη της «Χαμάς»,
• Το κράτος που αναβιώνει τις τακτικές των γκέτο, με τα τείχη που χτίζει στην Ιερουσαλήμ,
• Το κράτος που μετά την... «προστασία» των Παλαιστινίων (!!!) - εκτός των άλλων - θα «συμβάλει» και στην «προστασία των Ελλήνων», ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων,

βρίσκεται στην τελική ευθεία για την απόκτηση οργανικής διασύνδεσης με τον παγκόσμιο χωροφύλακα του πλανήτη, το ΝΑΤΟ!

Πρόκειται, όπως έλεγε στο «Ρ» γνώστης των διεργασιών που συντελούνται, για γενικότερο σχέδιο των Αμερικανών, που αποβλέπει στη μετατροπή της Μεσογείου σε «καθ' αυτό ΝΑΤΟική λεκάνη», με το Ισραήλ σε επιτελικό ρόλο και τη μετατροπή των υπόλοιπων αραβικών και αφρικανικών χωρών, που θα ενσωματωθούν στον ίδιο σχεδιασμό, σε «κρίκους του ΝΑΤΟικού άρματος»...

Ηδη στο διεθνή Τύπο έχουν δει το φως κάποιες πλευρές αυτών των σχεδιασμών. Οπως έγραφε η «World Tribune» πριν ένα μήνα, οι ΗΠΑ επέλεξαν έξι χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (Αλγερία, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Μαυριτανία Μαρόκο και Τυνησία), για να τις ενσωματώσουν στο «πρόγραμμα κλειδί» του ΝΑΤΟ, όπως χαρακτηρίζεται το περίφημο πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την ειρήνη». Πρόκειται επί της ουσίας για το πρόγραμμα που άρχισε να υλοποιείται από το 1994, στο οποίο έχουν συνδεθεί 30 κράτη και που χρησιμοποιήθηκε για την επέκταση των ΝΑΤΟικών σχέσεων με μη δυτικές χώρες και τη ρυμούλκησή τους στη συμμαχία.

Οπως προκύπτει από τις προτεραιότητες του ΝΑΤΟ, η «αναδιάταξη» των στρατιωτικών του δυνάμεων αποτελεί βασικό μέλημα της συμμαχίας αυτήν την περίοδο. Με τον παραπάνω όρο, οι ΝΑΤΟικοί περιγράφουν το μελλοντικό τους όραμα, που φιλοδοξεί στη δημιουργία μιας επιχειρησιακά ευέλικτης στρατιωτικής μηχανής, η οποία θα έχει τη δυνατότητα «άμεσης δράσης» σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Αυτή η ευελιξία, ωστόσο, όπως διαπιστώνουν Ελληνες διπλωμάτες και πολιτικοί παράγοντες, δεν αφορά μόνο στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Αφορά επιπροσθέτως και στη δυνατότητα του ΝΑΤΟ να διαμορφώνει σχέσεις με χώρες ή ομάδες χωρών, με προφανή στόχο να ενσωματώνει στους κόλπους του και στις αρχές του ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές. Εξ ου και το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ για τη Μέση Ανατολή που φυσικά δεν είναι καινούριο. Οπως σημειώνουν κύκλοι της ελληνικής κυβέρνησης, το παρόν σχέδιο ξεκινά από την «απλή σύλληψη» των Αμερικανών να εντάξουν το «μεσανατολικό σύστημα» στους κόλπους του ΝΑΤΟ, προκειμένου να ελεγχθούν καλύτερα οι «στρόφιγγες» της αραβοϊσραηλινής διένεξης.

Οι μεθοδεύσεις αυτές απέκτησαν μια νέα δυναμική μετά την άνοδο του Μπους στην εξουσία. Εκτοτε το ΝΑΤΟ φαίνεται πως αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο για την επιβολή του «νέου αμερικανικού αιώνα», που αποτελεί το διακηρυγμένο στόχο των γερακιών του Πενταγώνου.

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι προφανές ότι το Ισραήλ - όπως και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής - αποτελεί κομβικό σημείο. Η ένταξη του Ισραήλ στο ΝΑΤΟ, αν συνοδευτεί από τη ρυμούλκηση κάποιων μεγάλων αραβικών κρατών στη συμμαχία, θα σημάνει - σύμφωνα με την άποψη των Αμερικανών - την απαρχή της «εκδυτικοποίησης» της περιοχής.

Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν περιμένουν τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, για να ξεκινήσουν τις «εργασίες» τους.

Ηδη αμερικανικές ειδικές δυνάμεις, σε ομάδες των 200 ανδρών, έχουν αρχίσει να «αγκιστρώνονται» σε χώρες της Βόρειας Αφρικής. Οι Αμερικανοί «ειδικοί» βρίσκονται ήδη στη Μαυριτανία, στο Μάλι, στο Τσαντ και τη Νιγηρία, για να εκπαιδεύσουν τους τοπικούς στρατούς σε «αντιτρομοκρατικές τακτικές» και να προωθήσουν τη συνεργασία αυτών των χωρών με τον αμερικανικό στρατό. Βορειότερα, στην Αλγερία, στο Μαρόκο και την Τυνησία, η συνεργασία των κυβερνήσεων με τους Αμερικανούς είναι δεδομένη και, όπως έγραφε ο «Γκάρντιαν» (15/3/2004), θα «εμβαθυνθεί».

Μάλιστα, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί μιλούν για τη διαμόρφωση μιας νέας συμμαχίας των χωρών της Βόρειας Αφρικής με το ΝΑΤΟ, από την οποία δεν εξαιρούν ούτε τη Λιβύη και τον Καντάφι... Το «φάντασμα», επομένως, της «Αλ Κάιντα» και ο «άφαντος» Μπιν Λάντεν δε θα μπορούσαν να βοηθήσουν περισσότερο για την υλοποίηση αυτής της συμμαχίας Β. Αφρικής - Μ. Ανατολής με το ΝΑΤΟ.

Σε ό,τι αφορά στους ευρύτερους σχεδιασμούς των ΗΠΑ αποκαλυπτικές ήταν οι αναφορές του γερουσιαστή Chuck Hegal σε σεμινάριο με θέμα την «ασφάλεια», το οποίο διοργάνωσε το ΝΑΤΟ στις 23 Ιανουαρίου στις Βρυξέλλες: «Ο στρατηγικός στόχος των προσπαθειών του ΝΑΤΟ για το πρώτο μισό του 21ου αιώνα θα είναι η Μεγάλη Μέση Ανατολή, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Μεσόγειος και το ισραηλινο-παλαιστινιακό ζήτημα», όπως είπε, προσθέτοντας ότι «το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επεκτείνει και να εμβαθύνει τις συνεργασίες του με τα κράτη της Μεσογείου».

Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά, δεδομένης της άρνησης των αραβικών χωρών να δεχτούν συνεργασία με το Ισραήλ;

«Θα έρθει η μέρα που ΝΑΤΟικά στρατεύματα θα επιβλέπουν τη γέννηση ενός παλαιστινιακού κράτους» (!), υποστήριξε ο Hagel, για να προσθέσει ότι «το ΝΑΤΟ είναι ο μόνος διεθνής οργανισμός που έχει την αξιοπιστία και την ικανότητα να φέρει σε πέρας μια τέτοια κρίσιμη αποστολή. Μπορεί ακόμη να μην είναι ώριμες οι συνθήκες για μια τέτοια εξέλιξη, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να κατευθύνουμε τη σκέψη μας, την πολιτική μας και τα σχέδιά μας προς μια τέτοια κατεύθυνση».

Μάλλον, η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη θα αποτελέσει την απαρχή της αμερικανικής επιχείρησης για την... ωρίμανση του ενδεχόμενου της ΝΑΤΟποίησης του Παλαιστινιακού!

Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, ενδιαφέρουσες ήταν οι δηλώσεις του ίδιου του ΓΓ του ΝΑΤΟ, οι οποίες μάλιστα έγιναν μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ, τον περασμένο Γενάρη, στη συνάντησή τους, στο Νταβός:

«Είναι σαφές, είπε ο Σέφερ, ότι ο μεσογειακός διάλογος αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά από εμένα και τη συμμαχία. Θα επενδύσω προσωπικά σε αυτόν το διάλογο με το Ισραήλ και άλλες 6 χώρες και δε θα βρεθώ προ εκπλήξεως αν αυτό αποτελέσει ένα σημαντικό στοιχείο της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης. Το ΝΑΤΟ εξετάζει σοβαρά τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να δώσει "σώμα" στο μεσογειακό διάλογο... νομίζω ότι υπάρχουν όλες οι συνθήκες για μια στρατιωτική συνεργασία», κατέληξε...

Ναι, αλλά πώς το ΝΑΤΟ θα ξεπεράσει θέματα όπως το να συνεργαστεί με χώρες που παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα, που διοικούνται από αυταρχικά καθεστώτα και επιπλέον δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με την... ειρήνη στην περιοχή τους;

Εδώ πια ο κυνισμός περίσσεψε: «Αυτό δεν είναι σημαντικό ζήτημα - απάντησε ο Σέφερ - αφού κάτι τέτοιο θα απαγόρευε στο ΝΑΤΟ να πάει, για παράδειγμα, στην Κεντρική Ασία. Πάντα πρέπει να αναζητείται η ισορροπία. Αλλά - πρόσθεσε - αν θα έπρεπε να καθορίζονται οι συνεργασίες του ΝΑΤΟ με βάση τις αρχές και τα δημοκρατικά στάνταρ της Δύσης, τότε το ΝΑΤΟ δε θα πήγαινε πουθενά»...