Η φωταγωγία και η «ζαχαρένια πόλη» της δημάρχου Αθήνας μπορεί να είναι κατάλληλες για ντεκόρ στα τηλεοπτικά σόου, δεν αρκούν όμως για να φτιάξουν «εορταστικό κλίμα». Τα σκοτάδια της φτώχειας, της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, δε διαλύονται με τα πυροτεχνήματα. Το «πνεύμα των Χριστουγέννων» δεν μπορεί να φτάσει στα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας... Κακά τα ψέματα. Δε γιορτάζουν όλοι τις χρονιάρες αυτές μέρες ούτε μπορούν όλοι να προσποιούνται τους ευτυχισμένους, που λάμπουν από χαρά, όπως οι χαζοχαρούμενοι τηλεοπτικοί αστέρες.

Η αβεβαιότητα και το άγχος έχουν γίνει πλέον μόνιμος σύντροφος των εργαζομένων. Δεν επιτρέπουν σιγουριά και σχέδια για το αύριο. Τα έσοδα υπολείπονται σταθερά από τα έξοδα, αφού όλο και περισσότερα πάνε σε δωρεάν, υποτίθεται, υπηρεσίες του κράτους. Ούτε λόγος να γίνεται για ποιότητα ζωής ή ψυχαγωγία, που για πολλούς εξαντλείται στο υποκατάστατο της «φθηνής» εμπορικής τηλεόρασης. Το χειρότερο, δε φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ, όσο στα πράγματα βρίσκονται οι γνωστοί δυνάστες.

Κακά τα ψέματα. Τέτοιες μέρες οι ταξικές διαφορές υπογραμμίζονται πιο έντονα στο φόντο της προκλητικής χλιδής των αρχόντων, ενός χυδαίου ευδαιμονισμού και της λατρείας του χρήματος... Αναμενόμενο είναι οι θεματοφύλακες του συστήματος να κατασκευάζουν μια απατηλή γιορτινή εικόνα λάμψης, να υποδεικνύουν αδιέξοδους δρόμους απόδρασης από την πραγματικότητα και να επιχειρούν να «καθαρίσουν» με τους «κολασμένους της γης», παραδίδοντάς τους στη φιλανθρωπία των καπιταλιστών...

Η πραγματικότητα όμως δεν έχει ποτέ μία όψη. Μπορεί η βαρβαρότητα να είναι το κυρίαρχο γνώρισμα της «βασιλείας» του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αλλά, ευτυχώς, υπάρχει πάντα η ανυπακοή, η αντίσταση, οι αγώνες των λαών. Από αυτούς αντλείται και η αισιοδοξία και η δύναμη. Αλλωστε το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν από το χάραμα...