Ο Μπους, θα τον έχετε ακουστά βέβαια, εισέβαλε στο Ιράκ και κατέκτησε αυτή τη χώρα με το επιχείρημα ...ότι η κυβέρνησή της κατασκευάζει «όπλα μαζικής καταστροφής» και γι' ...αυτό κινδυνεύει η ανθρωπότητα από την ενδεχόμενη χρήση τους. Βέβαια η εισβολή αυτή υποστηρίχτηκε και από άλλους «εχθρούς» των «μαζικών όπλων καταστροφής», των οποίων η «φιλειρηνική» διάθεση έχει αποδειχθεί μέσα στο πέρασμα της Ιστορίας με πολλούς τρόπους. Οπως παραδείγματος χάριν είναι οι Βρετανοί κάτω από των οποίων την αποικιοκρατική βαρβαρότητα στέναξαν και βόγκηξαν λαοί και λαοί της Ανατολής. Οι Αυστραλοί των οποίων οι πρόγονοι, όταν αποβιβάστηκαν και εγκαταστάθηκαν στην αχανή χώρα της Αυστραλίας, μάθαιναν σκοποβολή χρησιμοποιώντας σαν κινητούς στόχους τα παιδιά των ιθαγενών. Οι Ιταλοί του Μπερλουσκόνι, επίσης, που σε κάποια μαύρη στιγμή της ιστορίας τους στήριξαν τη φασιστική υστερία του Μουσολίνι, που θέλησε να παίξει το θεατρικό ρόλο του κοσμοκράτορα. Δίπλα στο μανιακό του ναζιστικού κόλπου Αδόλφο Χίτλερ. Και, τέλος, οι Ισπανοί που κάποτε κι αυτοί, με βάση την εμπειρία του θρησκευτικού τους φανατισμού προσπάθησαν να ξεριζώσουν από την ιβηρική χερσόνησο τα δείγματα του μεγάλου αραβικού πολιτισμού, για να χειροκροτήσουν κάποια μαύρη στιγμή και της δικής τους ιστορίας την καταστροφή της Γκουέρνικα!

Ο Μπους, λοιπόν, για να ξαναγυρίσω από εκεί που ξεκίνησα, απόγονος κι αυτός και κληρονόμος της ρατσιστικής υστερίας των προγόνων του, που κατάφεραν να περάσουν μέσα από τη φωτιά και το σίδερο τον ιθαγενή πολιτισμό της χώρας τους, που την κατάκτησαν κόντρα σε κάθε φυσικό και νομικό δίκαιο, θέλησε να επισκεφτεί το κατακτημένο, από τους αφελείς σταυροφόρους του, Ιράκ και να μοιραστεί μαζί τους το μήνυμα της «Ημέρας των ευχαριστιών» (Thanks giving Day). Μια μέρα που γιορτάζεται με υστερική κατάνυξη σε ολόκληρες τις ΗΠΑ, στο όνομα της ημέρας εκείνης που οι κατακτητές της βόρειας Αμερικής πρόσφεραν στο θεό τους τα πρώτα προϊόντα τους για να τον ευχαριστήσουν (εξ ου και Thanks giving) και με κύριο εορταστικό έδεσμα τη γαλοπούλα, όπως περίπου κάνουμε εμείς με το σουβλιστό αρνί το Πάσχα. Και φυσικά αυτή η αγαπητική κίνηση του Μπους, ασφαλώς και θα τον έχετε ακουστά τον πονετικό αυτόν άνθρωπο, κυκλοφόρησε αστραπιαία σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου ως εικόνα, που τον έδειχνε να κρατάει μια τεράστια πιατέλα, όπου φιγουράριζε μια ροδοκόκκινη παραδοσιακή γαλοπούλα, γαρνιρισμένη, με λαχταριστές αμερικάνικες πατάτες, όπως και ο ίδιος, εξάλλου, ο Μπους εννοώ, δεν πήγε μόνος του στο Ιράκ, αλλά «γαρνιρισμένος» με τις βρετανικές, τις ισπανικές, αυστραλιανές και ιταλικές «πατάτες».

Ελα όμως που οι ίδιες αυτές εφημερίδες, ύστερα από λίγες μέρες, αποκάλυψαν πως η γαλοπούλα που κρατούσε ο Μπους στη ζεστή φιλειρηνική αγκαλιά του δεν ήταν αληθινή, αλλά πλαστική, δηλαδή ψεύτικη, όπως πλαστικές, ψεύτικες δηλαδή, ήτανε και οι πατάτες και, φυσικά, όπως ήτανε πλαστική, δηλαδή ψεύτικη, και όλη αυτή η συγκινητική πράξη του μεγάλου φιλειρηνιστή φύλαρχου, να πάει να γιορτάσει με τους σταυροφόρους του την ημέρα των ευχαριστιών, για να ευχαριστήσει κι αυτός με τη σειρά του, όπως εκείνοι οι μακρινοί του πρόγονοι, το θεό του. Για να τον ευχαριστήσει, γιατί και τα «όπλα μαζικής καταστροφής» ήτανε κι αυτά πλαστικά, ψεύτικα, δηλαδή, γιατί αν ήτανε αληθινά τότε ούτε ψύλλος στον κόρφο του μεγάλου κατακτητή. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του μεγάλου κατακτητή και της ροδοψημένης πλαστικής γαλοπούλας του που δε συμβολίζει μόνο τις ευχαριστίες των προγόνων του προς το θεό της χριστιανοσύνης, αλλά όλα τα εφιαλτικά Ψέματα του Ιμπεριαλισμού!