Προσωπικά έχω δει ένα σωρό ανθρώπους χτυπημένους από πιρούνια. Θα μου πείτε: πιρούνι από πιρούνι έχει διαφορά. Αλλο είναι να σε χτυπάει το πιρούνι ενός λούμπεν Χρυσαυγίτη και άλλο ένας φωτισμένος αστός, που τους ξέφυγε το ρημάδι ασημικό και όλως τυχαίως καρφώθηκε πάνω σου.

Ο ρόλος του Λιάπη μέσα στο κόμμα είναι να δίνει τη μάχη για την ποιότητα, έτσι όπως καλά γνωρίζει ένας αστός. Το δικαίωμα το αντλεί από τα ένδοξα πανεπιστήμια όπου φοιτά, τα οποία άλλο δεν κάνουν από το να τονίζουν στον κάθε Λιάπη πως αυτός θα κυβερνήσει κάποτε τη χώρα του, κατέχοντας μάλιστα και το πιο σημαντικό ατού: ότι τη δουλιά τη βαριά και ενίοτε υπόγεια θα την κάνουν άλλοι και ο ίδιος θα δίνει εντολές.

Προσέξτε καλά αυτό το «εμείς» πώς αναλύεται μέσα στα όρια της Ιστορίας όσον αφορά τον Εμφύλιο: Εμείς με τους Εγγλέζους χτίζουμε πάνω στα σώματα λαϊκών αγωνιστών το αποκαλούμενο σύγχρονο κράτος. Εμείς ως νικηφόρος στρατός που συνέχισε να κυνηγά τους ηττημένους. Εμείς με τους Δυτικούς στον Ψυχρό Πόλεμο. Εμείς με τους Αμερικάνους που έστησαν τη Χούντα. Και τώρα μαζί τους εναντίον των λαών της Ανατολής, σκοτώνοντας και προσβάλλοντας τον πολιτισμό τους. Εμείς, μέρος μιας υπερδύναμης, που είναι περήφανη για το αποτρόπαιο έργο της, το Γκουαντανάμο.

Ας δούμε τώρα από κοντά τη φτηνή τους τοιχογραφία. Από δω ξεπηδούν εικόνες γελοιότητας που τις επεξεργάζονται επιμελώς οι μάνατζέρ τους. Ολοι ως επί το πλείστον φωτογραφίζονται ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους μπροστά από το home cinema. Η ώρα είναι οκτώ. Στην οθόνη προβάλλεται η ταινία «Blow Up». Αν και αρκετοί γνωρίζουν το τέλος, εγώ ωστόσο δεν πρόκειται να τους το μαρτυρήσω...