Γρηγοριάδης Κώστας

Ως και η Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) σχετικά με την κατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην ΕΕ το 2002, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού σχετικά με την κατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ευρωζώνη. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με την πολιτική τους ενισχύουν την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και συμβάλλουν στην ενίσχυση της αντιδραστικής της πορείας, ονομάζοντας «δημοκρατία» αυτή την πραγματικότητα. Αλλά αυτή είναι η δημοκρατία τους, η δικτατορία των μονοπωλίων. Αλλά μήπως ο ΣΥΝ, ο οποίος κόπτεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα, προωθώντας την πολιτική της ενοποίησης της ΕΕ δε συμβάλλει στη στήριξη της συγκεκριμένης πολιτικής;

Η πραγματικότητα, λοιπόν, που μας καλούν να στηρίξουμε είναι ζοφερή, και η αλλαγή ρότας, σε αντίθεση με την αντιδραστική αυτή εξέλιξη, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Ρότα ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία των κρατών - μελών.

Τα στοιχεία που παρουσιάζει ο «Ρ» συγκεντρώθηκαν από την Επιτροπή Ελευθεριών και Δικαιωμάτων των Πολιτών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ. 'Η για να ακριβολογούμε: από τις κυρίαρχες δυνάμεις των Βρυξελλών, όπως αυτές εκπροσωπούνται και στην εν λόγω Επιτροπή, και όπως αυτές επιλέγουν να εκφράζονται κατά καιρούς, για να δείχνουν και τις δήθεν κοινωνικές τους ευαισθησίες. Πάντως ακόμα και μέσα από κομψές εκφράσεις, ακόμα και μέσα από τη φαρισαϊκή προσπάθεια βελτίωσης της δημοκρατίας (σ' αυτό αποβλέπει η Εκθεση, προκειμένου να ρίχνει στάχτη στα μάτια των λαών), ακόμα και παραβλέποντας σημαντικές - «σκοτεινές» πρακτικές, τελικά η αλήθεια δεν κρύβεται.

Εισαγωγικά στην Εκθεση, το ΕΚ «λυπάται» επειδή η Ιρλανδία δεν έχει ακόμα επικυρώσει τη σύμβαση για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας. Καταδικάζει «την επαναφορά, τη νομιμοποίηση ή τη δικαιολόγηση των βασανιστηρίων» και ζητά από τα κράτη - μέλη «να προβούν στην πλήρη και απόλυτη απαγόρευση των βασανιστηρίων υπό οποιεσδήποτε συνθήκες». Υπήρχε λόγος για μια τέτοια τοποθέτηση; Μήπως οι πρακτικές «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» δεν οδηγούν και σε ανάλογες μεθόδους; Προσχήματα λοιπόν οι «τύποι» του ΕΚ.

Στις μέσα σελίδες το ΕΚ διαπιστώνει «υπερβολικά πολλές περιπτώσεις κακής λειτουργίας της αστυνομίας». Π.χ. «στην Ισπανία κατά τη διάρκεια των συνόδων κορυφής της Βαρκελώνης και της Σεβίλλης, η αστυνομία προέβη σε δυσανάλογη χρήση βίας κατά των διαδηλωτών, και ειδικότερα κατά δύο Πορτογάλων βουλευτών. Το ίδιο συνέβη το 2001 στην Ιταλία, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της Γένοβας και στη Σουηδία στο Γκέτεμποργκ». Αποφεύγει βεβαίως να αναφέρει τους θανάτους δυο διαδηλωτών από αστυνομικά πυρά.

Αποδίδει δέκα θανάτους σε «ανεξέλεγκτες ενέργειες» της αστυνομίας στην Αυστρία, τη Γερμανία, τη Δανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία, «χωρίς καν να αναφερθούμε σε βίαιες πράξεις υποκινούμενες από ρατσιστικά αισθήματα. Στην Ισπανία αρκετοί από τους 500 κρατούμενους, μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΤΑ, υποβλήθηκαν σε σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια στη διάρκεια της άτυπης κράτησής τους, κατά την οποία δεν επιτρέπεται καμία επαφή με τον έξω κόσμο (5 ημέρες)». Σημειώστε ότι τους προκύπτουν μόλις δέκα οι θάνατοι με βάση τα επίσημα στοιχεία. Με τα ανεπίσημα;..

Το ΕΚ αποδίδει αρκετές από τις «δυσλειτουργίες» (sic) της αστυνομίας: Στο γεγονός ότι δε δίνεται δυνατότητα προσφυγής κατά των διώξεων, με πρόσχημα - από τις Αρχές - τον αγώνα για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας (πάντα σε χρήση το «επιχείρημα»). Και στην αποστέρηση του κοινού καθεστώτος φυλάκισης για όσους είναι ύποπτοι ή κατηγορούνται για τρομοκρατική δράση, χωρίς δυνατότητα προσφυγής. Επίσης στηλιτεύει (σ.σ.: τα λόγια είναι εύκολα) και την αδυναμία πρόσβασης από την πρώτη στιγμή σε δικηγόρο, ιατρό ή συγγενικά πρόσωπα.

Σε άλλο σημείο της Εκθεσης (αναφορικά με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης στην ΕΕ) το ΕΚ «εκφράζει την ανησυχία του για το μεγάλο αριθμό και τη σοβαρότητα των παραβιάσεων που διαπιστώνονται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχετικά με το δικαίωμα έκδοσης απόφασης εντός εύλογου χρονικού διαστήματος (Ιταλία και Βέλγιο), την πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, το δικαίωμα στην υπεράσπιση και σε μια δίκαιη δίκη (Ιταλία, Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Φινλανδία, Ισπανία, Ελλάδα, Αυστρία και Γαλλία). Το ΕΚ ζητά από τις κυβερνήσεις να μεριμνήσουν ώστε να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι καταγγελίες των συλληφθέντων, υπόπτων και κατηγορουμένων, να εξετάζονται και να υποβάλλονται στα όργανα οι κατάλληλες κυρώσεις.

Σχετική με τη λεγόμενη καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τα βασανιστήρια είναι και η παράγραφος της Εκθεσης κατά την οποία «ορισμένα κράτη - μέλη έχουν την τάση να εκδίδουν ή να απελαύνουν τους "υπόπτους αλλοδαπούς" σε κράτη όπου υπάρχει κίνδυνος να υποστούν βάναυσες, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές ποινές ή μεταχειρίσεις (ειδικότερα, η Σουηδία)». Βέβαια, το καλύτερο παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση είναι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που παρέδωσε έναν ικέτη, τον «τρομοκράτη» Οτσαλάν, στις φίλιες και πολιτισμένες δυνάμεις της CIA και της ΜΙΤ...

Ετσι η ΕΕ μπορεί να εντείνει την καταστολή, έχοντας άλλοθι τις δήθεν προσπάθειες του ΕΚ για αντιμετώπιση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η υποκρισία σ' όλο της το μεγαλείο.