Στη Γερμανία, η συμμαχική κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και «πρασίνων», με τη συγκαλυμμένη ή και ανοιχτή πολλές φορές υποστήριξη της χριστιανοδημοκρατικής αντιπολίτευσης, προωθεί ήδη τη διαβόητη «Ατζέντα 2010». Ενα σχέδιο αντιδραστικών και αντεργατικών μεταρρυθμίσεων στους τομείς των εργασιακών σχέσεων, της Ασφάλισης και της Υγείας. Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, προωθεί ανάλογα σχέδια στο χώρο της ασφάλισης, τα οποία θέλουν, από το 2008, να ανεβάσουν στα 40 χρόνια τον αναγκαίο για πλήρη συνταξιοδότηση εργάσιμο βίο, αντί των σημερινών 35 ή τα 65 χρόνια για τους άνδρες και τα 60 για τις γυναίκες, από τα 57 που είναι σήμερα. Τα επιχειρήματα όλων των προαναφερομένων είναι κοινά: Το δημογραφικό πρόβλημα, η διαφαινόμενη αδυναμία ανταπόκρισης των ασφαλιστικών συστημάτων, οι αντοχές των αντίστοιχων οικονομιών, κλπ., κλπ. Στην πραγματικότητα, τα παραπάνω μέτρα εντάσσονται στην υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στη Λισαβόνα και στο γενικότερο στόχο της μετατροπής της κοινοτικής οικονομίας στην ανταγωνιστικότερη οικονομία του πλανήτη, έως το 2010. Στόχος, ο οποίος είναι συνώνυμος με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, την αποφασιστική αύξηση του ποσοστού κερδών των πολυεθνικών, την πολύ περισσότερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, κλπ. Αλλωστε, όπως έχουμε σημειώσει πολλές φορές, όταν οι ηγεσίες των χωρών μελών της ΕΕ μιλάνε για ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, εννοούν την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών.