Προφανώς, δε σημειώνουμε τα παραπάνω, μόνο και μόνο για λόγους γενικής πληροφόρησης. Οσοι πιστεύουν και ισχυρίζονται, ότι οι ανάλογες και σοβαρές τουλάχιστον αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας έχουν ήδη γίνει, είτε έχουν αυταπάτες, είτε προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους. Τούτο, γίνεται ολοφάνερο, όχι μόνο γιατί συχνά πυκνά επαναλαμβάνουν οι κυβερνώντες, αλλά και η ηγεσία της ΝΔ, όπως και διάφοροι άλλοι, ότι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η ανταγωνιστικότητα - για να μη μιλήσουμε, σχετικά με τα δημόσια ελλείμματα κλπ., κλπ. Ούτε μόνον, επειδή και η Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ και της ευρω-ζώνης, καλείται να συνεισφέρει στους γενικότερους στόχους των αποφάσεων της Λισαβόνας.

Η εφαρμογή των προαναφερομένων πολιτικών και το κυνήγι του στόχου της μετατροπής της ΕΕ στην ανταγωνιστικότερη οικονομία του κόσμου, θα οξύνει στο έπακρο και τους ενδοκοινοτικούς ανταγωνισμούς, όπως και τις τάσεις ανισόμετρης ανάπτυξης, τις εθνικές και κοινωνικές ανισότητες κλπ. Με απλά λόγια, αν το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο είναι σήμερα μια φορά λιγότερο ανταγωνιστικό, αύριο θα είναι δυο φορές, καθώς οι Σρέντερ και Μπερλουσκόνι ενισχύουν αντίστοιχα την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών και ιταλικών μεγάλων επιχειρήσεων. Γεγονός, το οποίο θα απαιτήσει νέα αντεργατικά μέτρα στην Ελλάδα και πάει λέγοντας. Αυτή είναι η αναπόφευκτη λογική των ευρω-μονοδρόμων και της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης.