Αυτή είναι η πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ αυτές τις μέρες. Αυτά άκουγαν και όσοι είχαν πάρει την άδειά τους τον Ιούλιο και περίμεναν να δουν μια Αθήνα «έρημη». Η εικόνα που συναντάς στην πόλη είναι τελείως διαφορετική και σίγουρα βέβαια δεν μπορείς να παίξεις μπάλα στην Πανεπιστημίου...

Αύγουστος και το μεσημέρι η Ομόνοια δεν είναι και πολύ διαφορετική. Αυτοκίνητα, κίνηση, καυσαέριο, πεζοδρόμια γεμάτα αγχωμένους ανθρώπους που περιμένουν το Σαββατοκύριακο «να βουλιάξουν τις παραλίες της Αττικής». Μάλλον δεν είναι τόσο εύκολο να φύγεις απ' την Αθήνα...

Εκτός απ' τους «προνομιούχους» υπάρχουν και αυτοί που θα περάσουν την άδειά τους στην πρωτεύουσα, αφού το επίδομα δε φτάνει, οι δόσεις του δανείου τρέχουν και δεν μπορούν φορτωθούν κι άλλες με ένα διακοποδάνειο.

Υπάρχουν επίσης και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι που προσπαθούν να βρουν μεροκάματα τώρα το καλοκαίρι ψάχνοντας συγχρόνως μια μόνιμη δουλιά για το χειμώνα μήπως και καταφέρουν να επιβιώσουν.

Ερχονται λοιπόν οι ίδιοι «δαιμόνιοι» ρεπόρτερ που «αδειάζουν την Αθήνα» και μας πληροφορούν για τις διακοπές των «αστέρων», που μετά τη... σκληρή δουλιά ξοδεύουν κάμποσα εκατομμύρια για την ξεκούρασή τους. Φέτος μάλιστα μάθαμε πως απολαμβάνουν και την «παραδοσιακή καλοκαιρινή αστακομακαρονάδα». Σου δίνουν μάλιστα την εντύπωση πως μπορείς και συ να δοκιμάσεις το... παραδοσιακό πιάτο. Βέβαια, η εντύπωση αλλάζει όταν δεις την τιμή στον κατάλογο της ταβέρνας και συνειδητοποιήσεις πως κοστίζει όσο μια διανυκτέρευση σε ένα φθηνό δωμάτιο...

Δε φτάνει όμως μόνο να οργίζεσαι, όταν καταλαβαίνεις τη διαφορά αυτών που ζεις και αυτών που βλέπεις. Χρειάζονται αγώνες για να αντικαταστήσουμε τις πραγματικότητές τους και να χτίσουμε τη δική μας ώστε να μπορούμε να ζούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας...