Μπορεί το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, απανταχού στον καπιταλιστικό κόσμο, αλλά δεν ισχύει και το αντίθετο. 'Η, πιο συγκεκριμένα, οι οποίες κρατικοποιήσεις δεν αποτελούν από μόνες τους μια απόδειξη φιλολαϊκής πολιτικής και, πολύ περισσότερο, μια ένδειξη σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Το γεγονός αυτό είναι διαπιστωμένο από πολλές δεκαετίες τώρα και τα σχετικά παραδείγματα είναι πάμπολλα. Το θυμηθήκαμε, όμως, διαβάζοντας την είδηση, πως η κεντροδεξιά κυβέρνηση της Γαλλίας αγόρασε το 30% της μεγάλης πολυεθνικής και εξ ολοκλήρου ιδιωτικής εταιρίας «Αλστομ», έναντι 300 εκατομμυρίων ευρώ. Ο πραγματικός λόγος που η γαλλική κυβέρνηση έσπευσε στην ενέργεια αυτή, παρά τη νεοφιλελεύθερη γενικότερα πολιτική της και τις παράλληλες ιδιωτικοποιήσεις άλλων τομέων του γαλλικού δημοσίου, ήταν η πολύ δύσκολη θέση, στην οποία είχε περιέλθει η προαναφερόμενη εταιρία.

Η «Αλστομ», μια εταιρία που κατασκευάζει από τρένα μέχρι κρουαζερόπλοια και μηχανολογικό εξοπλισμό και απασχολεί 30.000 εργαζόμενους μόνο στη Γαλλία (180.000 σε όλο τον κόσμο), είναι αντιμέτωπη με χρέη άνω των 5 δισ. ευρώ και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Και, βέβαια, η παρέμβαση αυτή της γαλλικής κυβέρνησης έχει ως τελικό στόχο, τον ίδιο ακριβώς, που έχει και η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων: Να ενισχύσει τη γαλλική ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου. Με χρήματα, βέβαια, του γαλλικού κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή των Γάλλων εργαζομένων...