Σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας έχει μετατρέψει η κυβέρνηση χιλιάδες Ατομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) καθώς με τη διαλυτική πολιτική της κατάργησε την Πρόνοια ως μέσο άσκησης της κοινωνικής πολιτικής. Την ίδια στιγμή που οι ιδιώτες θησαυρίζουν στις πλάτες των ΑμΕΑ, η κυβέρνηση περικόβει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο τα κονδύλια και απ' αυτά τα απομεινάρια της Πρόνοιας. Επιπλέον τα επιδόματα εξακολουθούν να παραμένουν σε εξευτελιστικά επίπεδα.

Μνημείο της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της πρόνοιας αποτελεί η σχολή τυφλών στη Θεσσαλονίκη. Το ίδρυμα τα τελευταία χρόνια παραπαίει, με αποτέλεσμα οι 50 εσωτερικοί και εξωτερικοί οικότροφοι που φιλοξενεί να μένουν ουσιαστικά χωρίς καμία βοήθεια, αφού ο οικονομικός στραγγαλισμός του ιδρύματος έχει οδηγήσει σε πλήρη παρακμή τις υπηρεσίες που προσφέρει στους τυφλούς οικότροφους.

Η σχολή τυφλών είναι το μοναδικό στο είδος του ίδρυμα για ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο, αφού προορίζεται για να καλύπτει τις ανάγκες 32 νομών της χώρας. Σήμερα τα προγράμματα της σχολής παρακολουθούν μόλις 50 από τα 400 τυφλά παιδιά μέχρι 18 χρόνων, που χρήζουν ειδικού σχολείου τυφλών στη Βόρεια Ελλάδα. Από τους 50 περίπου οικότροφους, μόλις 35 είναι εσωτερικοί, ενώ οι υπόλοιποι απλά συμμετέχουν σε κάποιο από τα υποβαθμισμένα προγράμματα της σχολής.

Μέχρι το 1998 στο ίδρυμα λειτουργούσαν εργαστήρια για πολυανάπηρα άτομα, που είχαν τη δυνατότητα να διδάσκονται την υφαντουργία και την καλαθοπλεκτική, αποκτώντας έτσι εφόδια και για την επαγγελματική τους αποκατάσταση μετά το τέλος της φοίτησής τους στη σχολή. Εκτός από τα ειδικά εργαστήρια, μόλις πριν μια τριετία έκλεισε, λόγω έλλειψης προσωπικού, και το τμήμα που φιλοξενούσε παιδιά με νοητική υστέρηση.

Σήμερα, τα προγράμματα που προσφέρει η σχολή περιορίζονται σε υποτυπώδη μαθήματα χειρισμού ηλεκτρονικού υπολογιστή, καθώς και στη σχολή τηλεφωνίας, η οποία μάλιστα παρέμενε κλειστή μέχρι το Πάσχα του 2003, αφού οι διοίκηση του ιδρύματος ήθελε να τη μετατρέψει σε ΚΕΚ. Το επάγγελμα του τηλεφωνητή είναι ουσιαστικά και η μοναδική επαγγελματική διέξοδος για τα τυφλά άτομα, αφού δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για την εκπαίδευσή τους και σε άλλες δεξιότητες που θα μπορούσαν στο μέλλον να τους εξασφαλίσουν εργασία. «Η ανεργία στους τυφλούς είναι τριπλάσια σε σχέση με το 1990», σημειώνει ο Αποστόλης Ρεβενίσιος, πρώην οικότροφος στη σχολή. «Εύκολα δε βρίσκεις δουλιά. Παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας και πρέπει να έχεις πολιτικό μέσο», συμπληρώνει.

Στη σχολή λειτουργεί μόνο το δημοτικό σχολείο, με τους απόφοιτους να καταλήγουν σε τάξεις των γυμνασίων, χωρίς καμία υποδομή να δεχτούν τυφλούς μαθητές. Προκειμένου να αντισταθμιστεί η έλλειψη ειδικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα άτομα με τύφλωση, το ίδρυμα προσφέρει φροντιστήρια στους τυφλούς μαθητές, χωρίς ωστόσο να μπορεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες λόγω έλλειψης προσωπικού.

Οι οικότροφοι χρόνο με το χρόνο μειώνονται καθώς υποβαθμίζονται οι υπηρεσίες της σχολής. Οι 35 εσωτερικοί οικότροφοι που φιλοξενούνται σήμερα στο ίδρυμα στοιβάζονται σε στενούς θαλάμους στο εσωτερικό ενός ετοιμόρροπου κτιρίου, μέσα σε άθλιες συνθήκες, παρά τις αυξημένες ανάγκες τους.

Στα μέσα του Ιούλη οι οικότροφοι κινδύνεψαν να μείνουν χωρίς φαγητό, αφού η διοίκηση του ιδρύματος αποφάσισε να κλείσει τα μαγειρεία της σχολής για την καλοκαιρινή περίοδο, καθώς δεν μπορούσε να αναπληρώσει λόγω έλλειψης προσωπικού τους αδειούχους υπαλλήλους. Η άμεση κινητοποίηση των οικότροφων ανέτρεψε την απόφαση, αλλά ουσιαστική λύση στο πρόβλημα δε δόθηκε. Από τη διοίκηση προτιμήθηκε η εύκολη λύση να σιτίζονται για το καλοκαίρι οι οικότροφοι σε διπλανό εστιατόριο.

Στο ίδρυμα δεν υπάρχει γιατρός ή νοσοκόμος, παρά το γεγονός ότι λόγω της ιδιαιτερότητας της πάθησης υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ατυχήματος για τους οικότροφους. Από το ελλιπές προσωπικό απουσιάζει και η ειδικότητα του κοινωνικού λειτουργού. Συνολικά, το ίδρυμα σήμερα απασχολεί σε όλες τις ειδικότητες 50 περίπου εργαζόμενους, τους μισούς από όσους χρειάζονται για να καλυφθούν έστω και στοιχειωδώς οι ανάγκες των οικότροφων. Με τις θερινές άδειες, η Σχολή Τυφλών μπαίνει στην κυριολεξία σε... χειμερία νάρκη και λειτουργεί υποτυπωδώς.

Η σχολή είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, αφού το ίδρυμα αποτελεί κληρονομιά φιλανθρωπικών σωματείων από τη δεκαετία του '60. «Η επιχορήγηση από τα κρατικά ταμεία μειώνεται χρόνο με το χρόνο», μας λέει ο Τζελάλ Μπαϊράμογλου, πρώην οικότροφος της σχολής. Από την πλευρά της πολιτείας δεν έχει γίνει ακόμα καμία κίνηση για τη μετατροπή της σχολής σε δημόσιο ίδρυμα, παρά το γεγονός ότι αποτελεί πάγιο αίτημα των οικότροφων.

Η δύναμη και η αγωνιστική διάθεση των τυφλών που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, είναι αυτά που έχουν επιφέρει τις ελάχιστες θετικές αλλαγές, οι οποίες συντελέστηκαν στη σχολή τα τελευταία χρόνια. Το ΚΚΕ στέκεται στο πλευρό των οικότροφων σε κάθε τους αγωνιστικό βήμα.

Ο Στέλιος Καζεπίδης, από την ΚΟΒ Πρόνοιας του ΚΚΕ, με προβλήματα όρασης και ο ίδιος, εξιστορεί: «Το 1983 οι οικότροφοι προχώρησαν σε κατάληψη της σχολής για έξι ολόκληρους μήνες διεκδικώντας να περάσει η επιμέλειά της από τα φιλανθρωπικά σωματεία στο κράτος και να αναβαθμιστούν ουσιαστικά οι υπηρεσίες που προσφέρει το ίδρυμα. Τα φιλανθρωπικά σωματεία έφυγαν, όμως παρά τις υποσχέσεις της πολιτείας, η σχολή παραμένει στο παλιό καθεστώς. Το 1989, μάλιστα, με τροποποίηση του σχετικού Βασιλικού Διατάγματος, άλλαξε η σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου και μειώθηκαν οι εκπρόσωποι των οικότροφων από τρεις σε δυο».

Το αγωνιστικό σθένος των τυφλών οικότροφων που διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και ουσιαστική εκπαίδευση με μέριμνα της πολιτείας, έχει τρομάξει τη διοίκηση της σχολής, που προσπαθεί με έμμεσες απειλές να κατευνάσει την αντίδραση. Οι οικότροφοι καταγγέλλουν πιέσεις από την πλευρά της διοίκησης «να μη σηκώνουν κεφάλι», απειλώντας ακόμα και με αποβολή από τη σχολή.

Οι τυφλοί οικότροφοι απαιτούν την άμεση δημοσιοποίηση της σχολής και την επάνδρωσή της με μόνιμο προσωπικό που θα καλύπτει πλήρως τις πραγματικές τους ανάγκες. Ο Φέλιξ Αγκαφανίδης, εσωτερικός οικότροφός στη σχολή τα τελευταία 9 χρόνια, αναλαμβάνει να κλείσει την κουβέντα μας: «Ζητάμε από την πολιτεία το αυτονόητο. Να μας εξασφαλίσει, μέσα από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα επανένταξης και κοινωνικοποίησης, όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να εργαστούμε και να ζήσουμε κι εμείς σαν άνθρωποι»!

Αυτή άλλωστε είναι και η θέση της Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Τυφλών, που όμως ξεκαθαρίζει πως αυτό δε θα προκύψει, αλλά θα επιβληθεί «με τον καθημερινό αγώνα των τυφλών και όλου του λαού, που θεωρεί βασικό δείκτη δημοκρατίας την πρακτική και ουσιαστική λύση τέτοιων κοινωνικών ζητημάτων και δεν αρκείται σε δεξιώσεις, ευχολόγια και ημίμετρα, πράγμα στο οποίο ειδικεύονται κυβέρνηση, ΕΕ και συμβιβασμένες ηγεσίες των αναπηροπατέρων - διαχειριστών».