«... η αλήθεια - έτσι δε λένε; - είναι οδυνηρή/ κι έχει ανάγκη να ξέρεις απ' το αίμα σου/ έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου/ απ' αυτές και μόνον θα περάσει - εάν περάσει/ κάποτες η ζωή που μάταια έψαχνες/ με το σφύριγμα του ανέμου και τα ξωτικά/ και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα...» («Μαρία Νεφέλη»).

Κλείνουν σήμερα τέσσερα χρόνια (18/3/1996) από τότε που σίγησε η φωνή του Οδυσσέα Ελύτη. Του ποιητή του «Αξιον εστί» , που ενέπνευσε τον Μίκη Θεοδωράκη και έγινε τραγούδι στα χείλη του λαού, αποκαθιστώντας ακόμη πιο στέρεα την οικουμενικότητα της ποίησης.

Γεννημένος το 1911 στην Κρήτη από Μυτιληνιούς γονείς, ο Ελύτης εμφανίζεται για πρώτη φορά με ποιήματά του το 1935 στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα». Εκτοτε, θα περάσει από τον υπερρεαλισμό - από τον οποίο θα διατηρήσει την απελευθερωτική του ανάσα από τις ποιητικές συστολές του καιρού του - σε ένα «ύφος αυστηρής λυρικής πειθαρχίας» (Μ. Βίττι), το οποίο και ακολούθησε. Το 1979 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ. Αν και το πραγματικό βραβείο του έδωσε ο λαός μας, του οποίου τα πάθη και τους πόθους τραγούδησε με μοναδικό τρόπο.