Αφησαν τα «σπίτια» τους - τα κοντέινερ των 23 τ.μ. - να... βράζουν κάτω απ' τον ήλιο και, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1999, κατέβηκαν στους δρόμους να διεκδικήσουν όλα όσα οι κυβερνώντες κάποτε τους υποσχέθηκαν. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από γέροντες μέχρι μικρά παιδιά, εμφανώς ταλαιπωρημένοι απ' τις δυσμενείς και απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στους λεγόμενους καταυλισμούς σεισμοπαθών, πορεύτηκαν χτες στο κέντρο της Αθήνας φωνάζοντας: «Τόσα χρόνια αδιαφορία, όχι άλλη κοροϊδία». Ο καθένας τους και μια διαφορετική ιστορία. Ο καθένας τους κι ένα μεγάλο πρόβλημα. Το χτες και το σήμερα γεμάτα πόνο, φτώχεια κι απελπισία. Το αύριο φαντάζει γι' αυτούς δυσκολότερο. Γιατί «αν χάσουμε και τα κοντέινερ, τότε θα γεμίσουμε με τα κορμιά μας τα παγκάκια της Αθήνας»!

Η αντίστροφη μέτρηση για τις 4.500 οικογένειες που εξακολουθούν να παραμένουν στους καταυλισμούς διαφόρων δήμων της Αττικής (Μεταμόρφωση, Μενίδι, Νίκαια, Ν. Ιωνία, Πετρούπολη, Καματερό κλπ.), άρχισε όταν στους σεισμόπληκτους του Δήμου Μενιδίου η δημοτική αστυνομία διαμήνυσε ότι οι καταυλισμοί πρέπει - μετά από απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ - να εκκενωθούν έως το τέλος αυτού του μήνα. Οι οικογένειες που συνεχίζουν να στεγάζονται εκεί, ένιωσαν να καταρρέει και η τελευταία τους ελπίδα. Ανεργοι σε μεγάλο ποσοστό, άποροι, πολύτεκνοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι ξέρουν πως καμιά πόρτα δεν μπορεί να ανοίξει εύκολα γι' αυτούς. Τα κοντέινερ - όσο απίστευτο κι αν ακούγεται - είναι, όπως έχουν τα πράγματα, μια κάποια λύση. Εκτός εάν οι υποσχέσεις που τόσο άπλετα τους χαρίστηκαν τότε, γίνουν - έστω και μετά από τόσα χρόνια - πραγματικότητα.

Οι σεισμοπαθείς του Νομού Αττικής κατέβηκαν χτες στους δρόμους, έφτασαν μέχρι τη Βουλή, με μια σειρά αιτημάτων. Απαιτούν άμεσα μέτρα ανακούφισης, χρηματοδότηση του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας, περισσότερα κονδύλια απ' το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο και πλήρη στεγαστική κάλυψη όλων των σεισμοπαθών. Ηδη, όπως τόνισαν οι επικεφαλής των καταυλισμών, έχουν ζητήσει παράταση της ισχύος της υπουργικής απόφασης για αίτηση επισκευής και λήψη δανείου έως τις 31/12/2004 και πρόγραμμα κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας για τους ενοικιαστές σεισμοπαθείς, δηλαδή ειδική ρύθμιση απ' τον ΟΕΚ ή άλλους αρμόδιους φορείς για φθηνά σπίτια και χρησιμοποίηση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για τις έκτακτες ανάγκες. Επίσης, το μεγάλο ερώτημα που χτες διατύπωσαν ήταν τι έγιναν και πού διατέθηκαν τα 8,5 δισ. δραχμές που συγκεντρώθηκαν από διάφορες δωρεές το 1999...

Τα συγκεκριμένα αιτήματα μετέφερε σε όλα τα πολιτικά κόμματα 8μελής αντιπροσωπεία των σεισμοπαθών. Προηγουμένως είχε γίνει πορεία με συνθήματα απ' την Ομόνοια μέχρι και τη Βουλή. «Ο σεισμός σκοτώνει, οι ανθρώπινες παραλείψεις δολοφονούν», έγραφε ενδεικτικά ένα απ' τα πανό τους. «Εδώ και τώρα αποκατάσταση» το κυρίαρχο σύνθημα της πορείας.

Οση ώρα η αντιπροσωπεία επέδιδε το ψήφισμά της στη Βουλή, οι δημοσιογράφοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τις απίστευτες ιστορίες που κλείνουν μέσα τους τα κοντέινερ των 23 τ.μ. Την απελπισία της Χρυσάνθης Κωστοπούλου, απ' τη Νίκαια, που αδυνατεί να βρει σπίτι προς ενοικίαση, αφού όλοι της κλείνουν την πόρτα όταν ακούν πως έχει εφτά παιδιά. Το δράμα της ηλικιωμένης Στέλλας Κυριακούλια, απ' τον Περισσό, που προσπαθεί με 400 ευρώ το μήνα να συντηρήσει τον εαυτό της και τον κατάκοιτο, εδώ και δεκαετίες, άνδρα της. Τον αγώνα της πολύτεκνης Ελένης Αμανατσίδη, απ' το Μενίδι, που προσπαθεί μάταια να βρει κάπου δουλιά, και την απορία της: «Μπορείς με επιδόματα να ζήσεις όλη τη ζωή σου;». Τη διαπίστωση του Γιώργη Κανελλάκη, απ' τη Νέα Ιωνία: «Ακόμα και υγιής να μπεις στα κοντέινερ, το βέβαιο είναι πως θα αρρωστήσεις». Και φυσικά το φόβο όλων πως η χάλια ζωή τους ενδέχεται με τις νέες αποφάσεις των υπευθύνων να γίνει ακόμη χειρότερη...