Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια (1999), η εργατική τάξη πορεύεται προς την Εργατική Πρωτομαγιά μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, όξυνσης των παγκόσμιων ανταγωνισμών και καταιγιστικών επιθέσεων του διεθνούς κεφαλαίου κατά των βασικών εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων δικαιωμάτων. Τις ώρες που η κατοχική μπότα των πετρελαιάδων και των πολυεθνικών οπλικών συστημάτων πατάνε πάνω στα καμένα κορμιά των Ιρακινών, την ίδια ώρα σφίγγει η θηλιά της εκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης, του «Συμφώνου Σταθερότητας» για τους Ευρωπαίους και Ελληνες εργάτες.

Και αυτή τη θηλιά την κρατάνε στα χέρια τους, η Κομισιόν, το πολιτικό απαράτ της ΕΕ, οι εθνικές κυβερνήσεις, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και στη χώρα μας η κυβέρνηση Σημίτη, μαζί με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ειδικά οι τελευταίες, όπως εύστοχα σημειώνει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ «δέσμιες στη γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής, αρνητές της ταξικής πάλης και θιασώτες της θεωρίας του "κοινωνικού διαλόγου"... είναι υπόλογες απέναντι στην εργατική τάξη». Είναι υπόλογες και ένοχες χωρίς κανένα ελαφρυντικό.

Η απόφαση αυτή είναι τελεσίδικη μέσα στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Και όσο και αν ορισμένοι επιχειρούν να αμβλύνουν τη λαϊκή αυτή καταδικαστική απόφαση, οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Στην ίδια πλευρά, μαζί με τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Κυριακόπουλο ήταν και οι παραστάτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Δεν ξεχνούν τις πλειοψηφίες αυτές, που έδωσαν γην και ύδωρ στο ΣΕΒ, υπογράφοντας συλλογικές συμβάσεις πείνας. Δεν ξεχνούν αυτούς που γυρίζουν τις πλάτες στους ανέργους και τρέχουν στα σεμινάρια της ΕΕ για την «ποιοτική απασχόληση». Θυμούνται πολύ καλά τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης, να προπαγανδίζουν ανοιχτά την πολιτική της Λισαβόνας, τις νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και να ζητούν την ταχύτερη εφαρμογή τους. Γνωρίζει πολύ καλά η εργατική τάξη ότι αυτοί που επιδεικτικά απουσιάζουν καθημερινά από τα εργοστάσια, που συναγελάζονται στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, με τους ευρωλάγνους και τους εκπροσώπους των πολυεθνικών, είναι ξένο -και εχθρικό- σώμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είναι η γραμμή αυτών των ηγεσιών, που υπονομεύει ανοιχτά τα εργατικά δικαιώματα. Που έχει εξοβελίσει ακόμα και από το λεξιλόγιό της την ταξική πάλη και στηρίζει τον «κοινωνικό εταιρισμό», διαλαλεί σε φόρουμ και σε συνέδρια την υποταγή και το συμβιβασμό απέναντι στον ταξικό αντίπαλο. Αυτούς που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να αφοπλίσουν την εργατική τάξη, να την παραδώσουν ιδεολογικά γυμνή και ανυπεράσπιστη στην κόλαση της ανταγωνιστικότητας.

Και πολύ περισσότερο, οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν τον πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο τους, τώρα μπροστά στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, στην κορυφαία αυτή ταξική εκδήλωση. Το αντίθετο μάλιστα. Ακριβώς αυτή τη μέρα, οι εργαζόμενοι της χώρα μας θα πορευτούν με τα αιτήματά τους όχι μόνο ενάντια στο κεφάλαιο και στην τάξη των καπιταλιστών, αλλά και σε αυτούς που τους κάνουν πλάτες. Αυτοί που για 365 ημέρες κρατάνε στα χέρια τους τη σημαία της ΕΕ, του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που ο μεγαλύτερος πόνος τους είναι η κερδοφορία και η ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, την Πρωτομαγιά δεν μπορεί να κρατάνε στα χέρια τους την τιμημένη κόκκινη σημαία της εργατιάς. Αν ορισμένοι θέλουν αυτή την ιστορική μέρα, να μοιράσουν συγχωροχάρτια για τις αμαρτίες τους, οι εργαζόμενοι δε θα μπούνε στις παράτες τους. Στις όψιμες «αντιπολεμικές» συνάξεις του Λαλιώτη, οι εργάτες δε θα «τσιμπήσουν». Αυτούς που δώσανε γην και ύδωρ στους εισβολείς δολοφόνους, που είναι συνένοχοι για κάθε σταγόνα αίμα του ιρακινού λαού, δεν τους σώζει καμιά πρωτομαγιάτικη καρικατούρα.

Οι εργάτες, όπως πέρυσι και πρόπερσι... έτσι και φέτος, θα πορευτούν κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ, αγωνιστικά, ταξικά, γνήσια αντιπολεμικά, βαθιά ενωτικά, θα απεργήσουν και θα διαδηλώσουν ενάντια στο κεφάλαιο και στους πιστούς του υπηρέτες.