«...Στο μετερίζι τσ' ανθρωπιάς / και της τιμής το χρέος / εκιά θα στέκω να πατώ / κι ας είμ' ο τελευταίος...»

Ο Αλέκος Μαθιουδάκης του Μανώλη, ο «Μουσάτος», ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε στον ΕΛΑΣ της Κρήτης στα χρόνια της γερμανοφασιστικής κατοχής, «έφυγε» αιφνίδια πριν λίγες μέρες και τάφηκε εκεί όπου γεννήθηκε, πριν από 83 χρόνια, στο χωριό Κοξαρέ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης.

Η προσφορά του στο λαϊκό κίνημα αρχίζει με την ένταξή του στην ΟΚΝΕ το 1936 και συνεχίζεται με τη συμμετοχή του στον αντιφασιστικό πόλεμο στην Αλβανία το 1940. Μέλος του ΚΚΕ εντάσσεται στον ΕΛΑΣ και ως καπετάνιος ΕΛΑΣίτικου Τμήματος συμμετέχει σ' όλες τις ενέδρες και στις μάχες με τους Γερμανούς.

Για την αντιστασιακή του δράση το μεταδεκεμβριανό κράτος τον καταδιώκει, τον βασανίζει και τον φυλακίζει. Οι διώξεις συνεχίζονται μέχρι και μετά το 1967 από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Στις εκλογές του 1981 είναι υποψήφιος βουλευτής στο Ν. Ρεθύμνης με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Δραστηριοποιείται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και για οκτώ χρόνια οι συγχωριανοί του τον εκλέγουν πρόεδρο της Κοινότητας Κοξαρέ.

Η αγωνιστική του πορεία καταγράφεται στα τέσσερα βιβλία του, πλούσια πνευματική κληρονομιά, στα οποία αποκαλύπτεται, παράλληλα, και η συγγραφική του ικανότητα. Το δεύτερο βιβλίο του, με τίτλο: «Αραβάνες του Ψηλορείτη» (1984), είναι αφιερωμένο στον αδελφό του Γιάννη Μαθιουδάκη, καθηγητή φιλόλογο, μέλος της καθοδήγησης του ΚΚΕ στην περιοχή και Γραμματέα του ΕΑΜ στο Ρέθυμνο (είναι ο πατέρας του συναδέλφου δημοσιογράφου Μανώλη Μαθιουδάκη), που σκοτώθηκε μαζί με τον Αεράκη στη Μέση (στη σπηλιά) στις 31.3.1944 απ' τους Γερμανούς.

Στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Στο Δρόμο για την Ελευθερία», ο Αλέκος Μαθιουδάκης γράφει ανάμεσα στα άλλα: «...Η ανταρτομάνα πονούσε, έκλαιγε μέσα της κι όταν ακόμα γελούσε. Δεν ήθελε να ξέρει πως η ζωή της θα τέλειωνε εκεί, στην Παναγιά του χωριού Κοξαρέ, στο ξάγναντο ή στο παλιό κάστρο του Κορέδου, λημέρι του ΕΛΑΣ, πως θα γινόταν κυπαρίσσι, πικραμυγδαλιά ή δενδρολίβανο. Ούτε πως θα σαπίζανε τα κοκαλάκια της πίστευε, στον παράδεισο και στην κόλαση κι έτσι τη φανταζόταν, όπως τη ζωή της. Της έφτανε να στρίβει μαλλί, να υφαίνει λουλούδια τις μνήμες και πουλιά τις ελπίδες, τα όνειρα και τις απαντοχές της.

Ελεγε, εκεί που βρεθήκαμε απόκληροι πρόσφυγες μέσα στο ίδιο μας το σώμα, στο χώμα και στη φτώχεια μας, ανάθεμα στον πόλεμο. Πόλεμος ήταν αυτό που μας ξερίζωσε. Αυτός ήταν κατάρα...

Μέσα στο χαροπάλεμά της έπιασε η ανταρτομάνα της Κοξαρέ τον απόηχο απ' τον ήχο των παιδιών της, συνήλθε. Αντρειεύτηκε και σε μια ύστερη αναλαμπή, απήντησε στο γιο της στην ερώτηση: Μάνα, ύστερα από 109 χρόνια στη ζωή, τι κατάλαβες Μάνα;

- Ενα ποτήρι γεμάτο νερό, φαρμακερό, παιδί μου...

Και κει πάνω στο "παιδί" έσβησε. Το χέρι της έσφιγγε ακόμη το χέρι του Αλέκου».

Η ανταρτομάνα ήταν η Θεονύμφη Μαθιουδάκη, η μάνα του συγγραφέα.