Η παντελής αδυναμία καταγραφής των επαγγελματικών κινδύνων στη χώρα μας αναδείχτηκε για μια ακόμη φορά χτες σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή τη διοργάνωση σεμιναρίου από την Ελληνική Πνευμονολογική Εταιρεία (ΕΠΕ) για τις επιπτώσεις του αμίαντου τόσο στους εργασιακούς χώρους όσο και γενικότερα στη δημόσια υγεία.

Στις ΗΠΑ, γνωρίζουν ότι κάθε ώρα σημειώνεται ένας θάνατος που οφείλεται στις επιπτώσεις του αμίαντου και εργαζόμενοι που έχουν προσβληθεί από τον αμίαντο, διεκδικούν από τις υπεύθυνες εταιρίες αποζημιώσεις που ξεπερνούν τα 200 δισ. δολάρια. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία καταγραφή, παρόλο που μέχρι το 1995 ήμασταν η έβδομη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο από άποψης παραγωγής αμιάντου και ενώ όλα τα επιστημονικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι αρκεί ακόμη και ελάχιστη δόση για να προκληθούν βλάβες.

Αποκαλυπτικός ήταν ο Μπάρι Κάστελμαν, γιατρός της δημόσιας υγείας απο τις ΗΠΑ. «Πέρα από τη σωστή πληροφόρηση, είπε, πρέπει να υπάρχουν και νομοθετικές παρεμβάσεις. Οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς δεν ευνοούν τον έλεγχο των επικίνδυνων βιομηχανιών αλλά ευνοούν ακριβώς το αντίθετο. Η απειλή των μολυσμένων τροφίμων, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η προστασία των εργατών είναι θέματα στα οποία πρέπει να παρεμβαίνει η κυβέρνηση και να βάζει κανονισμούς στις βιομηχανίες. Αλλιώς οι πιο αδίστακτες εταιρίες θα βγάζουν πιο πολλά λεφτά και εμείς θα είμαστε απροστάτευτοι».

Ο πρόεδρος της ΕΠΕ Π. Μπεχράκης αναφέρθηκε στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να καταργηθεί τελείως η χρήση αμιάντου στην Ευρώπη μέχρι το 2005. Αν και δεν απέκλεισε ότι τέτοιου είδους επιλογές μπορεί να υποκρύπτουν και ανταγωνισμούς εταιριών για την προώθηση των προϊόντων τους, εντούτοις υπογράμμισε ότι το σίγουρο είναι πως ο εισπνεόμενος αμίαντος είναι αποδεδειγμένα βλαπτικός και πρέπει να απαγορευτεί.

Ο Σπ. Δρίβας, Γραμματέας Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής Εργασίας και Περιβάλλοντος, επισήμανε ότι είναι ανύπαρκτες οι υποδομές από τους βλαπτικούς παράγοντες στους χώρους εργασίας και υπογράμμισε ότι οι υποδομές αυτές είναι συνυφασμένες με την ανάπτυξη τόσο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας φροντίδας υγείας όσο και την ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων.