Εναν ακόμη τόμο, στην πολύτομη -και πολύτιμη «πηγή» βιο-εργογραφικών και κριτικογραφικών πληροφοριών για τους μελετητές και φίλους της ελληνικής ποίησης από τον 10ο αιώνα μέχρι σήμερα- σειρά «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ (Ανθολογία - Γραμματολογία)» προσέθεσαν οι εκδόσεις «Σοκολή». Ανθολόγοι των πέντε πρώτων τόμων υπήρξαν οι Μιχάλης Μ. Παπαϊωάννου -Κώστας Ιορδανίδης (α΄ τόμος), Μιχάλης Μερακλής (β'), Κώστας Στεργιόπουλος (γ'), Αλέξανδρος Αργυρίου (δ', ε'). Ανθολόγος του έκτου τόμου (θεματολογική συνέχεια του πέμπτου), είναι ο Κώστας Παπαγεωργίου και αντικείμενο της ανθολόγησής του «Η Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά». Η παρουσίαση του τόμου, προχτές το βράδυ, με ομιλητές, τον εκδότη Π. Σοκολή, τους μελετητές της λογοτεχνίας μας Αλέξη Ζήρα, Χριστίνα Ντουνιά, Βεγγέλη Χατζηβασιλείου και τον Κ. Παπαγεωργίου, προσήλκυσε πολλού ποιητές (της πρώτης και δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και του '70), μελετητές και κριτικούς της λογοτεχνίας.

Ο τόμος ουσιαστικά είναι συλλογικό μελετητικό έργο, καθώς εκτός της εκτενούς εισαγωγικής ανάλυσης του ανθολόγου, τα βιογραφικά και κριτικά σημειώματα κάθε ανθολογούμενου ποιητή, τα έγραψαν ποιητές, δοκιμιογράφοι κριτικοί της ποίησης: Γιώργος Αράγης, Γιάννης Βαρβέρης, Γιώργος Βέης, Ευριπίδης Γαραντούδης, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Αλέξης Ζήρας, Γιώργος Καραβασίλης, Διονύσης Καρατζάς, Γιάννης Κουβαράς, Γιώργος Μαρκόπουλος, Γιώργος Παγανός, Περικλής Παγκράτης, Κώστας Παπαγεωργίου, Αντεια Φραντζή, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου.

Ανθολογία της «προσωπικής κριτικής ματιάς» του Κ. Παπαγεωργίου (όπως τη χαρακτήρισε η Χρ. Ντουνιά), ο τόμος αφορά σε σαράντα πέντε ποιητές, της «αγνοημένης από πολλούς δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς» (γενιάς «αρραγούς συνέχειας της σύγχρονης ποίησής μας») και «διευρύνει τον ανθρωπολογικό "χάρτη" του ελληνικού ποιητικού λόγου, με τη σπουδαιότητα των ανθολογούμενων ποιητών», όπως επισήμανε ο Αλ. Ζήρας. Ο ίδιος, αποδίδοντας στην έννοια γενιά «κοινωνιολογική και εθνολογική σημασία», σημείωσε τη «μεγάλη θεματολογική έκταση» της συγκεκριμένης γενιάς, αλλά και ως «μεγάλο "υπέδαφος"» της θεματολογίας της τον εμφύλιο πόλεμο, που αποτέλεσε «μυθογόνο ιστορικό διάστημα, παραμυθικό της ποιητικής φαντασίας, της ατομικής και συλλογικής μνήμης, που φλέγεται από τη ματαίωση των προσδοκιών».

Παρά ταύτα ο Αλ. Ζήρας, πιστεύει ότι «δεν πρέπει να ερμηνεύουμε πολιτικά» την ποίηση αυτής της γενιάς. Δεν μπορούμε να «κατατάσσουμε συλλήβδην τους ποιητές σε ορισμένες κατηγορίες», θεωρώντας ότι «απεικονίζουν στο έργο τους την ατμόσφαιρα της ιδεολογικής αναδίπλωσης, του φόβου, της απελπισίας, της απογοήτευσης». Ο μελετητής, θυμούμενος τον Γιάννη Ρίτσο, σημείωσε και την ύπαρξη, συχνά, μιας αντίφασης «μεταξύ ιδεολογίας και ποιητικής φαντασίας». Αντίφαση για την οποία ο Γ. Ρίτσος, σε συζήτησή του με τον «Ρ», έλεγε «Πού τελειώνει το χρέος και πού αρχίζει η ποίηση; Οι άνθρωποι εύκολα αναγνωρίζουν και επικροτούν μέσα στους στίχους τις ιδέες που αγαπούν, μα δύσκολα προσεγγίζουν την ποίηση. Η μεγάλη ιδέα που μπορεί να σχηματίσει ο ποιητής για τον εαυτό του (...) μπορεί να τον κάνει κάποτε να "φουσκώσει" ως τη γελοιότητα, να πιστέψει πως είναι ο εκπρόσωπος του λαού ή της χώρας του. Και το χειρότερο, αυτό το "φούσκωμα" να περάσει στην ποίηση, περιβλημένο τάχα τη δικαιωμένη "αντικειμενική έπαρση" των δυνάμεων που αντιπροσωπεύει».