«Η απάντηση στα προβλήματα της συνεχούς αύξησης των ψυχικών και ψυχοσωματικών διαταραχών, της κατανάλωσης ηρεμιστικών, αντικαταθλιπτικών, ναρκωτικών ουσιών δεν μπορεί ν' ανατεθεί μόνο στις υπηρεσίες ψυχιατρικής περίθαλψης. Αυτό θα αποτελούσε προσωρινό μόνο μέτρο συγκάλυψης των αιτιών που τα δημιουργούν και τα αναπαράγουν. Οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να διεκδικήσουν τη δημιουργία υπηρεσιών ψυχικής υγείας, αγωγής και προαγωγής της υγείας, που πρώτιστο σκοπό θα έχουν να «ακούνε» τις ανάγκες της κοινότητας, όπως εξελίσσονται σήμερα και να παρεμβαίνουν προληπτικά στους χώρους όπου η κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική κρίση οδηγεί στην έκφρασή τους: δηλαδή, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στη γειτονιά, στα πλαίσια της οικογένειας και αλλού, όπου χρειάζεται».

Τις κρίσιμες αυτές επισημάνσεις κάνει προς τους υποψήφιους των δημοτικών εκλογών, με επιστολή της, η Επιτροπή Πρωτοβουλίας του 2ου Πανελλαδικού Συνεδρίου για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση (συμμετέχουν η ΕΙΝΑΠ, η ΠΕΝΟΨΥ, τα «Τετράδια Ψυχιατρικής»).

Η Επιτροπή επισημαίνει ότι το «Πρόγραμμα Ανάπτυξης Δομών και Υποδομών στον Τομέα της Ψυχικής Υγείας», του υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας (γνωστό ως «Ψυχαργώς»), που συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ στο πλαίσιο του Γ' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, από τη μια προβλέπει τη δημιουργία κοινοτικών υπηρεσιών, που κινδυνεύουν να μείνουν, για μιαν ακόμη φορά στα χαρτιά (όπως έγινε στο παρελθόν με άλλα προγράμματα) και από την άλλη, χρειάζεται να συζητηθεί ευρύτερα, αφού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ένα πρόγραμμα, σχεδιασμένο από τεχνοκράτες και στη βάση των επικρατουσών, σήμερα κοινωνικών πολιτικών, θα δίνει πραγματικές απαντήσεις στις κοινωνικές ανάγκες, αντί απλώς να τις διαχειρίζεται.

«Ο κίνδυνος να επαναληφθεί και στην Ελλάδα το φαινόμενο των αστέγων των δυτικών μεγαλουπόλεων - που αποτελούνται κατά το 1/3 από ψυχικά πάσχοντες, κατά το 1/3 από αλκοολικούς και τοξικομανείς και κατά το 1/3 από ανέργους - παρά τους οικογενειακούς δεσμούς στην Ελλάδα, που ακόμα αντιστέκονται, δεν είναι μακριά, αν η ψυχική υγεία δεν αντιμετωπιστεί ως δημόσιο, κοινωνικό αγαθό, που παρέχεται ισότιμα και δωρεάν, στο υψηλότερο ποιοτικό επίπεδο, με ολόπλευρη κοινωνική και θεραπευτική φροντίδα στα πλαίσια της κοινότητας», κρούει τον κώδωνα του κινδύνου η Επιτροπή.

Τέλος, υπογραμμίζει ιδιαιτέρως, ότι η ανάθεση του έργου της στέγασης, επαγγελματικής κατάρτισης, αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης, σε ιδιωτικές εταιρίες, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να συμβάλλει μακροπρόθεσμα, στην αντιμετώπιση της κατάστασης.