Οι Δελφοί πάντα με μαγεύουν, πάντα με γοητεύουν και ποτέ μα ποτέ δεν έχω βαρεθεί να κοιτώ αυτό το μοναδικό στον κόσμο, ναι στον κόσμο, τοπίο. Πριν από πολλά χρόνια το σπίτι του Αγγελου και της Εύας Σικελιανού ήταν εγκαταλειμμένο. Σωστό ερείπιο έμοιαζε. Μα είναι καιρός τώρα που έμαθα πως το έχουν αποκαταστήσει και πώς λειτουργεί ως μουσείο. Μα κάτι συνέβαινε την τελευταία στιγμή και δεν κατάφερα παρά μονάχα φέτος να το επισκεφτώ. Πράγματι, το σεμνό, λιτό σπίτι, στην κορυφή του λόφου είναι εκπληκτικό. Ο επισκέπτης, καθώς θα σταθεί μπροστά στην είσοδο, θα του δοθεί η ευκαιρία απολαύσει κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, να κοιτάξει τη θέα, τη «θεά» του τόπου. Να δει ό,τι έβλεπε ο μεγάλος μας ποιητής ο Αγγελος Σικελιανός και πρώτη του γυναίκα η Εύα Σικελιανού και να νιώσει ο ίδιος θεός, ποιητής, μύστης τόσο όσο κρατά μια ματιά. Λίγο είναι; Περιποιημένος ο κήπος με πολύχρωμα λουλούδια μας υποδέχεται. Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι και νιώθουμε την παρουσία του οικοδεσπότη. Ο αόρατος δεν είναι απών. Είναι;

Δε μας παίρνει πολύ ώρα να γυρίσουμε τα δωμάτια και να θαυμάσουμε τα εκθέματα. Σεμνός είναι ο χώρος. Πριν φύγουμε αγοράζουμε τούτο το βιβλίο και κάνουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Μάταια όμως. Καθόμαστε στο πεζούλι. Ο Σικελιανός, η Εύα, η Δελφική Ιδέα, το τοπίο, το βιβλίο, αιχμάλωτους μας κρατούν. Ο Αγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στη Λευκάδα στα 1884, το 1901 έρχεται στην Αθήνα και αρχίζει τις σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ενώ μυείται στη θεατρική κίνηση της Νέας Σκηνής του Κ. Χρηστομάνου, όπου είναι ήδη οι αδελφές του Ελένη και Πηνελόπη. Στα 1905 συναντά την Εύα (Εβελίνα Πάλμερ 1874-1933), τη στοχαστική αλλά και επαναστατημένη αυτή γυναίκα, που δεν αντέχει πια την κενότητα και αυταπάτη της Νέας Υόρκης, που ζητά κάτι μεγάλο και τότε αρχίζει η κοινή τους πορείας.

Ο ήλιος που μεσουρανούσε μέχρι πριν από λίγο, άρχισε να δύει. Κουράστηκε. Πώς πέρασε η ώρα χωρίς να το πάρουμε είδηση! Με το βιβλίο στο χέρι - θα το διαβάσουμε μόλις ξαπλώσουμε - παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Μα η κούραση είναι πιο δυνατή και από την επιθυμία μας. Τα βλέφαρά μας, αυλαία θεάτρου, κλείνουν. Παραδινόμαστε αμαχητί στο μικρό, καθημερινό θάνατο, στον ύπνο. Και όταν το πρωί με το καλό «αναστηθούμε», το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσομε είναι ότι ήδη νοσταλγούμε τους Δελφούς και τον Αγγελο Σικελιανό. Ωρα να διαβάσουμε το βιβλίο.