Τα κεφάλια μέσα, την ουρά στα σκέλια! Αυτοί δε ζητάνε πολίτες, αυτοί ζητάνε υπηκόους. Ζητάνε καταναλωτές. Ζητάνε άβουλα πλάσματα που δε θα θυμώνουν και δε θα οργίζονται. Εμείς τους απαντάμε: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, καταπιεστής και καταπιεζόμενος», είναι αντίθετα πράγματα και βρίσκονται «σε αδιάκοπτο αγώνα». Σε έναν αγώνα που τελειώνει μόνον όταν «ολοκληρωθεί ένας επαναστατικός μετασχηματισμός ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονται».

Τα κεφάλια έξω, λοιπόν, για να αλλάξει ο κόσμος. Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε να τρέχει πίσω από τη δεκάρα για να συμπληρώσει την τροφή του. Δε γεννήθηκε να λιώνει στις ουρές των κλειστών εργοστασίων. Δε γεννήθηκε να στέκεται μακριά από τη γνώση, από τη μόρφωση, από τη σιγουριά, από τα αγαθά που προσφέρει η φύση και ο άνθρωπος. «Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό», ο Μπλερ και ο Μπους, ο Σημίτης και ο Καραμανλής, «οι γάλλοι Ριζοσπάστες και οι γερμανοί αστυνομικοί», οι πράσινοι και οι ροζ σοσιαλιστές, οι «μεταρρυθμιστές» και «εκσυγχρονιστές», οι οπαδοί του εφικτού, όλοι ετούτοι οι ισμοί... «ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία», για να μην κουνηθεί φύλλο. Μαλώνουν, τάχα, μεταξύ τους - κάνοντας σκόπιμη φασαρία - για να τραβήξουν αλλού την προσοχή. Ομως το ερώτημα παραμένει. Είναι ετούτη η ζωή ζωή για ανθρώπους;