Κι αυτό, φυσικά, το να αγνοείς πως έξω από το δικό σου υπάρχουν και άλλοι πολιτισμοί δε σημαίνει πως είσαι απαίδευτος. Σημαίνει πως έχεις μέσα κρυμμένο βαθιά στη συνείδησή σου έναν έτοιμο ρατσιστή που κάποτε θα έρθει η ώρα να ξεπεταχτεί μπροστά σου, και συ να απορείς πώς τόσα χρόνια δεν τον είχες πάρει χαμπάρι. Πώς τόσα χρόνια δε σου είχε διδάξει κανείς πως ρατσισμός δεν είναι το να σιχαίνεσαι το βρώμικο μούτρο ενός μικρού αθίγγανου, αλλά είναι το να αρνείσαι πως κι αυτός έχει το δικό του πολιτισμό, άσχετο αν δεν έμαθε να πλένει κάθε πρωί το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο.

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα άναψε για τα καλά η συζήτηση σχετικά με την επιστροφή των ελγινείων μαρμάρων από το αρχαιολογικό μουσείο του Λονδίνου και όποιος προλάβει ειδικός ή όχι δηλώνει πως είναι βαθιά συγκινημένος στη σκέψη ότι θα ξαναγυρίσουν στη χώρα μας τα σημαντικά αυτά πλαστικά έργα της ελληνικής αρχαιότητας, βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια ο αρχαίος κόσμος. Πολύ συχνά μάλιστα η τηλεόραση προβάλλει «ντοκιμαντέρ» με θέμα τα αρχαιολογικά ευρήματα κάποιας ανασκαφής. Το ίδιο οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Και τελικά διαπερνά το εθνικό μας κορμί η γνωστή απερίγραπτη ανατριχίλα και περνούμε όλοι μαζί μέρες απρόσμενης ευτυχίας, χωρίς να περνάει από το μυαλό των πιο πολλών πως καλά είναι να γυρίσουν τα μάρμαρα, για να αναπαυθεί και η ψυχή της Μελίνας, όταν γυρίσουν όμως με το καλό, τι θα τα κάνουμε; Πού και πώς θα τα φυλάξουμε; Πώς θα τα συντηρήσουμε; Μήπως θα αναγκαστούμε τότε να ζητήσουμε συμβουλές από τους Λονδρέζους κλεπταποδόχους τόσων και τόσων αρχαίων και όχι μόνο των δικών μας μαρμάρων;