Κυριακή 20 Φλεβάρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Το απόλυτο ρόδο
Της νεότητός μου τα λάθη

Κι ενώ η φωνή της Λόττε Λένυα απλώνεται στο δωμάτιο, κοιτάζω πέρα μακριά και βλέπω το πρώτο μου λάθος: δεν έπρεπε στην Εφταετία να λάβω μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Λάθος κτίριο καταλάβαμε. Βλέπετε, με οδηγούσε το ένστικτο των δεκαεφτά μου χρόνων, και ίσως αυτό να έφταιξε! Το Γαλλικό Ινστιτούτο, έπρεπε να είχαμε καταλάβει. Αυτό εξέθρεψε τη γνωστή παρέα της κατ' επίφασιν αμφισβήτησης, αυτούς που έφυγαν ως αυτοεξόριστοι την επομένη της δικτατορίας και επέστρεψαν από το Παρίσι με τη μεταπολίτευση. Αυτοί οι ίδιοι πέταξαν στη θάλασσα ιδέες και ανθρώπους, ενώ άνοιξαν μόνοι τους, μέσα από τα ΜΜΕ, έναν κύκλο που έφτασε μέχρι την καρδιά της εξουσίας, την οποία τόσα χρόνια είχαν φετιχοποιήσει. Κι εκείνη ανταποκρίθηκε χαρούμενη - τι κρίμα να μην έχουν γνωριστεί τόσα χρόνια! Μια παρέα από σοφιστές που τώρα αποτελούν τους τεχνικούς της εξουσίας, και στηρίζουν και συμβουλεύουν τον Σημίτη.

Οταν λοιπόν χόντρυνε το παιχνίδι, βρήκαν έναν πλάγιο τρόπο ν' αποφύγουν αυτό που πραγματικά τούς συμβαίνει. Κρύφτηκαν, έτσι, αδέξια πίσω από τον αυτόχειρα Πουλαντζά, έναν δικό τους, όπως τόνιζαν, με αφορμή την επέτειο των είκοσι χρόνων από το θάνατό του. Με μια σειρά ομιλίες και αφιερώματα στη μνήμη του, ο στοχαστής θα «καθάριζε» για τη γενιά του ύστερα από τόσα χρόνια!

Εδώ η φωνή της Λόττε Λένυα χαμηλώνει και ο αναγνώστης αναρωτιέται αν υπάρχει Θεός. Φαίνεται πως όχι, διαφορετικά, όλοι αυτοί θα είχαν αποσυρθεί σαν... ελαττωματική παρτίδα!

Το απόλυτο ρόδο πέφτει τώρα δίπλα ακριβώς στο δεύτερο λάθος μου... Παιδί ήμουν και διάβαζα τον Δον Κιχώτη, στο σημείο όπου ο ήρωας αρνείται να αποδείξει την αλήθεια του. Το σημαντικό, έλεγε, είναι ότι χωρίς να τη δεις, οφείλεις να την πιστέψεις, να την ομολογήσεις, να την επιβεβαιώσεις, να πάρεις όρκο γι' αυτή. Σ' αυτή τη σελίδα ακριβώς, δεν ξέρω πώς, βρήκα ξεχασμένη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη! Πήρα τη φωτογραφία στα χέρια μου και την περιεργάστηκα. Εντύπωση μου έκανε η καθαρότητα του βλέμματός του και η στάση του σώματός του - πάντα σε ετοιμότητα. Ηταν μία χαρούμενη φωτογραφία.

Μεγάλωνα και μαζί μου μεγάλωνε και η έλξη που μου προκαλούσε αυτή η φωτογραφία, η οποία περίμενε στο βάθος των πραγμάτων. Ετσι όπως σε κάθε παραμύθι, ένας ψίθυρος με τύλιγε για τη ζωή του και έμπαινε στη δική μου ζωή σαν απαγορευμένος καρπός, καταδικασμένος να μένει μόνος στο κέντρο μιας υπόθεσης που πολλοί έλεγαν πως χάθηκε για πάντα.

Το πάθος του Ζαχαριάδη ξεκίνησε από το Νταχάου, πέρασε στην Ελλάδα και κατέληξε σε μια ανοιχτή στέπα. Η Αριστερά είχε το δικό της Οδυσσέα, που μετά τη μάχη δεν μπορούσε να ησυχάσει πουθενά. Επρεπε λοιπόν η φωτογραφία του πάθους του Ζαχαριάδη, να αντικατασταθεί από μία άλλη, πιο συμβατή με τη νέα πραγματικότητα. Μόλις το σύνδρομο του Μπάρμπα - Θωμά της γνωστής καλύβας έκανε την εμφάνισή του στην ελληνική κοινωνία, βρέθηκε ο κατάλληλος αντικαταστάτης: ο καλός-καλός άνθρωπος Κύρκος. Μ' ένα ιλουστρασιόν χαμόγελο, μπήκε σ' έναν κόσμο όπου όλα έπρεπε να μείνουν στη θέση τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του Ογδόντα, «κάτι υποθέσεις ψυχικές», που λέει κι ο ποιητής, με οδήγησαν στα χιόνια της Μόσχας. Ηταν τότε που η πατρίδα του Βλαδίμηρου Ιλιτς άρχιζε το άλμα της στο καθόλου. Μ' ένα πανάρχαιο αυτοκίνητο διασχίζαμε ένα λευκό τοπίο, ώσπου σαν ψέμα έκανε μπροστά μας την εμφάνισή του ένα ανθισμένο δέντρο. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε το θαύμα. Εβγαλα τη φωτογραφία του Ζαχαριάδη που κουβαλούσα πάντα μέσα στο αγαπημένο μου βιβλίο και την ακούμπησα σ' ένα κλαδί, σαν αυτές οι δύο ομορφιές να έπρεπε να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Αυτό ήταν και το δεύτερο λάθος της νεότητός μου! Ενα κομμάτι του πάθους μου έμεινε εκεί, με τον Νίκο Ζαχαριάδη να συνεχίζει την προσπάθειά του για επαφή και επικοινωνία. Τώρα ψάχνω κι εγώ μαζί με άλλους το χαμένο πάθος και τον Νίκο που ακόμα με συγκινεί...


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ