Οτι η υπόθεση με τη «17 Νοέμβρη» συνοδεύεται από μια απίθανη πρακτορολογία, το βλέπει και ο τελευταίος πολίτης. Οπως σχεδόν όλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι σύγχρονες μέθοδοι αντιμετώπισης αυτού που ονομάζεται τρομοκρατία απαιτούν νέες επικοινωνιακές πολιτικές και μαζική πλύση εγκεφάλου. Ωστε, ο μέσος πολίτης να θεωρεί τον εαυτό του συνυπεύθυνο για την ύπαρξη της όποιας τρομοκρατίας και να αναζητά την αποενοχοποίησή του μέσα από το χαφιεδισμό. Οι κινούντες, μάλιστα, τα νήματα - εκπρόσωποι ξένων μυστικών υπηρεσιών, ντόπιοι πράκτορες και ΜΜΕ - το ομολογούν αβίαστα. Μαζί και τα διάφορα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και της ΝΔ, που αμέσως μετά την 11η του Σεπτέμβρη, έσπευσαν να συστρατευτούν με τους αρχιτρομοκράτες των ΗΠΑ και της ΣΙΑ στο λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ολοι τους όμως κρύβουν τις απώτερες επιδιώξεις που υπηρετούνται μέσω αυτού του πολέμου, που στόχο έχουν τους λαούς και τα λαϊκά κινήματα αντίστασης στη «νέα τάξη πραγμάτων». Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι επίκειται και η προώθηση ενός ακόμα νομοθετήματος που θα αφορά την «πάταξη της τρομοκρατίας».

Δε θα ήταν υπερβολή να διατυπωθεί η άποψη ότι οι εξελίξεις γύρω από την «17 Νοέμβρη» κινούνται στο πλαίσιο των επιλογών που έχουν κάνει εκείνοι που ουσιαστικά διευκόλυναν τη μέχρι σήμερα δράση της και τώρα επέλεξαν να «ξεμπερδεύουν» μαζί της. Ομως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, όπως δεκάδες φορές ακούστηκε τις τελευταίες μέρες από τα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν πρόκειται να τελειώσει εδώ. Οι ορκισμένοι - και καλοπληρωμένοι - προπαγανδιστές του συστήματος, στο εξωτερικό και εδώ στην Ελλάδα, αναμασούν συνεχώς το επιχείρημα - απειλή ότι ο αγώνας ενάντια στους τρομοκράτες πρέπει να είναι καθολικός, αέναος και γενικευμένος. Τι θεωρούν, όμως, τρομοκρατία; Ποιοι είναι οι τρομοκράτες που έχουν υπόψη τους; Προς τα πού θέλουν να στρέψουν τα πυρά τους; Ποιους θέλουν να καταστήσουν οιονεί κατηγορούμενους και εν δυνάμει καταδιωκόμενους;

Απαντήσεις, αποκαλυπτικές και μαζί ανατριχιαστικές για όσα μεθοδεύονται σε βάρος των λαϊκών κινημάτων, δίνονται στο κείμενο «Απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» της Κομισιόν του περασμένου Σεπτέμβρη. Πρόκειται για το κείμενο που συμφώνησαν οι «15» της ΕΕ, αναλαμβάνοντας παράλληλα τη δέσμευση να το εντάξουν στο εθνικό νομοθετικό πλαίσιο. Εκεί με τον πλέον υποκριτικό τρόπο υποστηρίζεται ότι «η τρομοκρατία συνιστά μια από τις σοβαρότερες παραβιάσεις των αρχών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών και των κανόνων δικαίου, αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται η ΕΕ και είναι κοινές σε όλα τα κράτη - μέλη». Και λέμε υποκριτικό, επειδή όταν οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της ΕΕ πάνε στο «ψητό» εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι με τέτοιου είδους ρυθμίσεις με την κατηγορία περί τρομοκρατίας μπορούν να «τυλιχτούν σε μια κόλλα χαρτί» ολόκληρα κινήματα, κλάδοι εργαζομένων, συνδικαλιστικές οργανώσεις κ.ο.κ.

Τα «κοράκια» της ΕΕ από το τρίτο κιόλας άρθρο της σχετικής απόφασης ομολογούν τους άνομους στόχους τους, αφού συμφώνησαν να υπάρχει η δυνατότητα να διατυπωθούν κατηγορίες για τρομοκρατικό αδίκημα και για περιπτώσεις που μπορεί να αφορούν:

• Παράνομη κατάληψη ή φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημόσιων χώρων και άλλων δημόσιων αγαθών.
• Διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή άλλου σημαντικού πόρου.
• Απειλή διάπραξης μιας εκ των προαναφερομένων αξιόποινων πράξεων.

Επειδή πολλοί είναι εκείνοι που αυτές τις μέρες εμφανίζονται ανίδεοι για τα χαλκεία που προετοιμάζουν τις - «νέας γενιάς» - κατηγορίες για τρομοκρατική δράση, καλό είναι να μη διαφεύγει της προσοχής το νομοθετικό πλαίσιο που έχουν επεξεργαστεί οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών και που οσονούπω θα επιχειρήσουν να το κάνουν πράξη. Κι αυτό, επειδή πρόκειται για ένα πλαίσιο που δε στοχεύει στην όποια πάταξη της πραγματικής τρομοκρατίας, αλλά στην τρομοκράτηση όλων όσοι σκοπεύουν σήμερα και στο μέλλον να αντιπαρατεθούν με την εφαρμοζόμενη στην ΕΕ αντιλαϊκή πολιτική. Ενα πλαίσιο που επιδιώκει να δώσει τη δυνατότητα στους κρατούντες να παραπέμπουν με την κατηγορία της τρομοκρατίας ομάδες εργαζομένων, συνδικάτα, μαζικές λαϊκές οργανώσεις, ακόμα και κόμματα.

Με τη σειρά που παρουσιάζονται, λοιπόν, στο άρθρο 3 της «Απόφασης πλαισίου του Συμβουλίου για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «τρομοκρατικά αδικήματα» θεωρούνται οι:

• Δολοφονίες.
• Σωματικές βλάβες.
• Απαγωγή ή σύλληψη ομήρων.
• Εκβιασμός.
• Κλοπή και ληστεία.
• Παράνομη κατάληψη ή φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημόσιων χώρων και άλλων δημόσιων αγαθών.
• Διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή άλλου σημαντικού πόρου.
• Απειλή διάπραξης μιας εκ των προαναφερομένων αξιόποινων πράξεων.
• Κατασκευή, κατοχή, αγορά, μεταφορά ή προμήθεια όπλων και εκρηκτικών.
• Απελευθέρωση μολυσματικών ουσιών ή πρόκληση πυρκαγιών, εκρήξεων ή πλημμυρών, έκθεση σε κίνδυνο προσώπων, περιουσιακών αγαθών, ζώων ή του περιβάλλοντος.
• Επιθέσεις μέσω της διαταραχής συστήματος πληροφόρησης.
• Διεύθυνση τρομοκρατικής ομάδας.
• Ενθάρρυνση, υποστήριξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα.

Είναι απόλυτα βέβαιο πως ακόμα και το «τσουβάλιασμα» εντελώς διαφορετικών κατηγοριών που υποτίθεται πως στοιχειοθετούν «τρομοκρατικό αδίκημα», δεν μπορεί να κρύψει ότι οι εμπνευστές του κειμένου αντιμετωπίζουν το όλο θέμα από συγκεκριμένη οπτική γωνία. Γιατί, από τη στιγμή που δίνεται η δυνατότητα παραπομπής π.χ. για «σωματικές βλάβες», ή «παράνομη κατάληψη ή φθορά δημόσιων εγκαταστάσεων», «διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος ή ηλεκτρικής ενέργειας», στην πραγματικότητα βάλλεται και καταλύεται κάθε δικαίωμα μαζικής κινητοποίησης. Αλλωστε δεκάδες και εκατοντάδες διαδηλωτές έχουν κατηγορηθεί τις τελευταίες δεκαετίες με τέτοιου είδους κατασκευασμένες κατηγορίες.

Να σημειώσουμε, τέλος - χωρίς να είναι τελευταίο σε σημασία - ότι οι κυβερνήσεις της ΕΕ με το κείμενό τους εισάγουν και την ιδέα της ευθύνης των νομικών προσώπων, που κατά περίπτωση μπορεί να είναι οργανώσεις, μαζικοί φορείς, συνδικαλιστικά όργανα, κόμματα κλπ. Τα κράτη - μέλη - σημειώνεται στο σχετικό άρθρο - «λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα ώστε να εξασφαλίσουν ότι τα νομικά πρόσωπα υπέχουν ευθύνη για τα τρομοκρατικά αδικήματα», τα οποία, όπως λένε, «διαπράττονται ή υιοθετούνται για λογαριασμό τους από οποιοδήποτε πρόσωπο, ενεργώντας είτε ατομικά είτε ως μέλος οργάνου του νομικού προσώπου, το οποίο κατέχει εντός του νομικού προσώπου ιθύνουσα θέση»!