Σε μια περίοδο όπου η οικονομία ονομάζεται πολεμική, με τον προϋπολογισμό κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ απόλυτα εναρμονισμένο, τα καπιταλιστικά κράτη έτοιμα να διεκδικήσουν τη θέση τους στο πολιτικό σκηνικό με πόλεμο και προσαρμόζοντας αναλόγως την παραγωγή τους, ολοένα αυξάνεται ο πλούτος που συγκεντρώνουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων βυθίζεται στη φτώχεια. Οπου τα επιστημονικά επιτεύγματα μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και το χάσμα ανάμεσα στο πώς ζούμε και το πώς θα μπορούσαμε να ζούμε γίνεται όλο και πιο προκλητικό, το ΚΟΜΜΑ προχωρά στην εναρμόνιση της λειτουργίας του με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και Καταστατικό.

Στο πλαίσιο των οξυμένων ανταγωνισμών, η ελληνική αστική τάξη έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Ενδοαστικές αντιθέσεις, προετοιμασία του νέου «Μεσσία» που θα φτιάξει ένα «κράτος δικαίου», συμφωνίες επί συμφωνιών για αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας και μετατροπής της σε κόμβο Ενέργειας και μεταφορών. Αποσιωπούν όμως ότι αυτά δεν γίνονται με ειρηνικά μέσα.

Οπως αναφέρεται και στις Θέσεις, ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει ξεκινήσει ήδη. Λογικό. Ανήκουμε σε γενιές που μεγάλωσαν με αυταπάτες για ειρήνη και σταθερότητα, που δήθεν προσφέρουν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι πόλεμος δεν είναι μόνο οι βόμβες. Είναι ο εμπορικός πόλεμος. Είναι ο έλεγχος της γενετικής και της πληροφορίας. Είναι τα κατορθώματα της τεχνολογίας που δεν αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών αλλά για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι το 13ωρο και η ευελιξία στην εργασία.

Ολα αυτά πρέπει να συζητηθούν και να φτάσουν στον κόσμο. Διαφορετικά καλλιεργούνται αυταπάτες, όπως οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν οι επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία, όπως ψιθυρίζεται για τη Δυτική Μακεδονία και ότι έτσι θα εξοπλιστούμε αμυντικά. Αλήθεια, ενάντια σε ποιον;

Από την άλλη, υπάρχει παντού αγανάκτηση και οργή. Στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους μαθητές, φοιτητές. Ο κόσμος πλέον χρειάζεται μια αφορμή για να βγει στους δρόμους. Οι αγρότες δεν ξεσηκώθηκαν μόνο για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Οι μισθωτοί δεν έκαναν απεργία μόνο για το 13ωρο. Δεν ήταν μόνο τα Τέμπη ή μόνο το Εθνικό Απολυτήριο. Είναι το γεγονός ότι όσο κι αν δουλεύουμε, η ζωή γίνεται δυσκολότερη, οι ανάγκες μας καλύπτονται όλο και λιγότερο.

Το ΚΚΕ, μέσα στην κοινωνία, μέσα στον λαό, προετοιμάζεται για να είναι έτοιμο για όλα. Εξάλλου, όπως γράφουν και τα ίδια τα αστικά μέσα ενημέρωσης, ζούμε σε περίοδο όπου τίποτα δεν είναι σταθερό.

Κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη θεωρία μας, δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν ένα επαναστατικό κόμμα να κάνει τόση «υπομονή». Οτι η επανάσταση είναι μια σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι αποτέλεσμα της θέλησης κάποιας κοινωνικής τάξης ή κάποιου πολιτικού κόμματος. Οτι υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Σε συζητήσεις, ακούμε τη φράση: «Να φύγει ο Μητσοτάκης». Στην ερώτηση: «Και να έρθει ποιος;» η απάντηση συνήθως είναι: «Δεν έχει σημασία, αρκεί να φύγουν αυτοί». Και αυτή η οπτική έχει σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό σε κυβερνητικές εναλλαγές, που δεν επιφέρουν καμία βελτίωση στις ζωές μας.

Εδώ λοιπόν, πρέπει να παρέμβουμε εμείς, τα μέλη του Κόμματος. Να συζητήσουμε, να δείξουμε τον δρόμο. Να κάνουμε καθαρό ότι οι αστικές κυβερνήσεις έχουν μία δουλειά να κάνουν και αυτή είναι η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους. Δεν είναι οι λαϊκές ανάγκες. Και έχουμε την πείρα για να το κάνουμε αυτό.

Ομως, δεν φτάνει μόνο η πείρα. Για να απαντήσουμε ολοκληρωμένα, πρέπει να μελετήσουμε τη θεωρία μας. Ο καπιταλισμός είναι ανίκητος. Αυτό μας διδάσκουν στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Η ίδια η Ιστορία όμως διαψεύδει το αστικό αφήγημα. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι κι ούτε θα μείνουν έτσι.

Ορθά αναφέρεται στις Θέσεις ότι οι ΚΟΒ δεν πρέπει να αναλώνονται αποκλειστικά στην ανάλυση της επικαιρότητας. Πρέπει να γίνεται συστηματική μελέτη της θεωρίας μας, με περισσότερα μαθήματα. Η βιβλιογραφία μας είναι τόσο πλούσια που, όπως κι αν εξελίσσονται τα πράγματα, υπάρχει πάντα κάτι για μελέτη. Στη σημερινή περίοδο, μία πρόταση θα μπορούσε να είναι το «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους» του Λένιν.

Θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο Γυναικείο Κίνημα. Από συζητήσεις, διακρίνεται μια παραίτηση, μια μοιρολατρία. Και όταν φτάνει η κουβέντα για συμμετοχή σε μια γυναικεία οργάνωση, η απάντηση είναι αρνητική.

Θα πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε γυναίκα ότι η συμμετοχή σε έναν σύλλογο ή μία ομάδα γυναικών δεν είναι δείγμα αδυναμίας. Δεν είναι παραδοχή ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες και πρέπει να ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα για να αποδείξουν την αξία τους. Ούτως ή άλλως, σε μία ταξική κοινωνία, η θέση τους είναι δυσμενέστερη. Η συσπείρωση όμως σε οργανώσεις με κοινωνικοταξικά κριτήρια οδηγεί στον απεγκλωβισμό από αυταπάτες. Σαφώς το ζήτημα είναι περίπλοκο γιατί πολλές γυναίκες δεν αντιλαμβάνονται την τάξη τους και στηρίζονται στον σύζυγο. Πρέπει όμως να επιμείνουμε και να δείξουμε ότι το μέλλον είναι, «ο ψαράς να γράφει ποιήματα» αλλά και η καθαρίστρια να συμμετέχει στις αποφάσεις που την αφορούν.

Δώσαμε μάχη να φτάσει το φύλλο του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις, σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Ανταποκριθήκαμε στο καθήκον μας και ξεπεράσαμε τον στόχο μας. Πρέπει όμως να δώσουμε και συνέχεια στην προσπάθεια αυτή. Να τις διαβάσουμε, να τις συζητήσουμε, να τις εξηγήσουμε.

Εργαζόμενος που για πρώτη φορά πήρε στα χέρια του τον «Ριζοσπάστη», είπε ότι κάνει προσπάθεια να τις διαβάσει αλλά δυσκολεύεται γιατί «αυτοί μιλάνε διαφορετικά». Μάλιστα, έβαζε παραγράφους στο Chatgpt για να τις μεταφράσει. Εδώ καλούμαστε να παρέμβουμε και να ανοίξουμε την κουβέντα. Να καλλιεργήσουμε το «τάξη απέναντι σε τάξη». Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα πάψει και ο διαχωρισμός της προσωπικής ζωής από την κομματική.

Δεν πρέπει να λυπόμαστε τον χρόνο που αφιερώνουμε στην κομματική δουλειά. Οπως είπε η κόρη μου όταν της ζήτησα συγγνώμη επειδή λείπω από το σπίτι για δουλειά στα γραφεία: «Καλή μάνα είναι αυτή που φροντίζει όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον των παιδιών της». Ετσι πρέπει να το βλέπουμε.

Στις σημερινές συνθήκες, του αρνητικού συσχετισμού, όλα φαντάζουν δύσκολα. Ομως, «έτσι δένεται τ' ατσάλι». Η Ιστορία είναι με το μέρος μας. Εχουμε υποχρέωση να τη μελετήσουμε και να την αξιοποιήσουμε.