Ξεχωριστή σημασία έχουν οι παρακάτω εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στις Θέσεις της ΚΕ σχετικά με τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα:

- Διευρύνεται η δυσαρέσκεια στα λαϊκά στρώματα, όμως παραμένει «ρηχή», ενώ, παρά τα αγωνιστικά σκιρτήματα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης βρίσκεται πίσω απ' τις ανάγκες.

- Η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος αποτελεί βασική επιδίωξη των αστικών επιτελείων, με ισχυρό το ενδεχόμενο διαμόρφωσης ενός μαζικού σοσιαλδημοκρατικού-ρεφορμιστικού ρεύματος στο επόμενο διάστημα, που, αντικειμενικά, θα δυναμώσει τις οπορτουνιστικές πιέσεις στις γραμμές μας. Στο πλαίσιο αυτό ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στο κίνημα.

Η ορθότητα της παραπάνω εκτίμησης προκύπτει από την ίδια την αρθρογραφία «κριτικής» στις Θέσεις εκπροσώπων ποικίλων ιδεολογικών «ρευμάτων» του οπορτουνισμού, όπου διαπιστώνει κανείς ότι οι συγκλίσεις τους στην πολεμική ενάντια στη στρατηγική του Κόμματος είναι πραγματικά εκπληκτικές. Σταχυολογώντας:

- Κείμενο κριτικής απέναντι στη στρατηγική του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος της ΛΑΕ, είναι από εκείνα που εκφράζουν τον λεγόμενο «αντιιμπεριαλιστικό» πόλο. Μας κατηγορεί για εμπέδωση της «τροτσκιστικής στροφής» που εξοβελίζει την «τακτική» προς χάριν της στρατηγικής, για «κηδεία του αντι-ιμπεριαλισμού», για «εγκατάλειψη της κομμουνιστικής παράδοσης» της Γ' Διεθνούς. Η παράδοση στην οποία απερίφραστα αναφέρεται ο συντάκτης είναι η γραμμή των «λαϊκών μετώπων» και των αστικοδημοκρατικών σταδίων. Βρίσκεται σε συντονισμό με τον ευρύτερο χώρο της εγχώριας πανίδας αλλά και διεθνώς, με διάφορες «πλατφόρμες» απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση», των υποστηρικτών του «αντι-ιμπεριαλιστικού» άξονα (Κίνα, Ρωσία, BRICHS). Το άρθρο συνοψίζει τις συναφείς «θεωρητικές» κατασκευές, που έχουν στον πυρήνα τους τη λαθεμένη κατανόηση του ιμπεριαλισμού, υιοθετούν τα επιχειρήματα της αστικής τάξης της Ρωσίας περί «δίκαιου» πολέμου στην Ουκρανία, αναμηρυκάζουν τα περί υποτέλειας, «Ελλάδας - προτεκτοράτου» κ.ό.κ. Υιοθετεί το λογικά παράδοξο ότι «εγκαταλείπουμε» τον αντι-ιμπεριαλισμό, επειδή χρησιμοποιούμε, πολύ λέει, τον όρο αντι-καπιταλισμός. Ενδιαφέρον...

- Από τον ευρύτερο χώρο του ντεμέκ «αντι-ιμπεριαλισμού», πρόσφατο άρθρο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του γνωστού «Ομίλου» καταπιάνεται με «την τύφλα του ΚΚΕ» που δήθεν αθωώνει το NATO για τη Χούντα. Θα παρατηρούσε κάποιος ότι ο συντάκτης επιδεικνύει εδώ ανακλαστικά Ρανταπλάν, αλλά μάλλον θα τον αδικούσε, καθότι η για τουλάχιστον δύο χρόνια καθυστερημένη αντίδρασή του εξυπηρετεί προδήλως την τρέχουσα ανάγκη να αχτιφαριστεί ενόψει προσυνεδριακού διαλόγου ένας, περιορισμένος πάντως, κόσμος που εξακολουθεί να βρίσκεται σε «ώσμωση» με τον προβοκατόρικο αυτό χώρο.

- Η ΚΟΕ και ο «Δρόμος» διοργανώνουν το δεύτερο (!) συνέδριο «για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας», αλλά ο επικεφαλής της οργάνωσης δεν παραλείπει να σχολιάζει στα ΜΚΔ «τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ ενόψει συνεδρίου», όπως το «ουκρανικό» και «το κύμα αποχωρήσεων από το ΠΑΜΕ». Το πρόβλημα της χώρας αυτή τη φορά θα το λύσει το «ακηδεμόνευτο» κίνημα των Τεμπών, το σπονσοράρισμα του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά ο Ρ.Ρ. Την προηγούμενη φορά που το έκανε στις «πλατείες», θυμόμαστε να σηκώνει, «ακηδεμόνευτα» πάντα, στους ώμους του τον «Αλέξη», οπότε καλά θα πάει κι αυτό...

- Απ' τον «άλλο πόλο» του οπορτουνισμού πλούσια είναι η αρθρογραφία διαφόρων εκπροσώπων του «τεταρτοδιεθνιστικού» ρεύματος. Σε άρθρο στην «Εργατική Αριστερά», η Μ.Μ., στέλεχος της ΔΕΑ μας κάνει κριτική για σεχταρισμό επειδή αντικείμενο των Θέσεων είναι το «Κόμμα». Μας κατηγορεί κι αυτή για εγκατάλειψη της παράδοσης της Γ' Διεθνούς, αλλά για να εξηγούμαστε, όχι της παράδοσης των «λαϊκών μετώπων», αλλά αυτής του «ενιαίου εργατικού μετώπου». Επαναλαμβάνεται η κριτική στο Κόμμα για δήθεν υποστήριξη της «εθνικής γραμμής» στα ελληνοτουρκικά - κριτική που ο τροτσκιστικός χώρος μοιράζεται σχεδόν αυτούσια με το πρώην ΝΑΡ, νυν «Κομμουνιστική Απελευθέρωση». Το άρθρο ασκεί τέλος κριτική απέναντι στις Θέσεις του Κόμματος για τον «ατομικό δικαιωματισμό». Οι θέσεις αυτές, υποστηρίζει, αδυνατίζουν το «μέτωπο» απέναντι στην ακροδεξιά, τα κινήματα για τα «δικαιώματα» των γυναικών, των τρανς, των ομοφυλόφιλων κ.ά., ενώ διαγιγνώσκει και «εσωτερικό» πρόβλημα στο Κόμμα και στη νεολαία. Το ότι ο χώρος αυτός έχει καταπιεί αμάσητο όλο το οπλοστάσιο του «σύγχρονου» υποκειμενικού ιδεαλισμού, της ατζέντας των Liberals των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και έχει υιοθετήσει την πρακτική της ΜΚΟ-ποίησης των «κινημάτων» των λογής «δικαιωμάτων και ταυτοτήτων», που φτάνουν μέχρι και σε κατάπτυστες πρακτικές «ενδοκινηματικού» κανιβαλισμού, δεν απασχολεί ουδόλως την ΔΕΑ και τα ποικιλώνυμα «μέτωπα» τα οποία κατά καιρούς πλαισιώνει, χωρίς ωστόσο ποτέ να βγάζει κανένα συμπέρασμα της προκοπής γιατί άραγε οδηγούνται όλα ανεξαιρέτως στα ίδια εκφυλιστικά αδιέξοδα...

- Σε παρεμφερές κλίμα κινείται και το άρθρο του Θ.Μ. από το «Ξεκίνημα» (pandiera.gr), για την «αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος» και των «μετώπων». Τα οποία μέτωπα στην περίπτωση της συγκεκριμένης οργάνωσης έχουν αποδειχθεί ενίοτε ιδιαιτέρως extralarge, έχοντας επίσης, όλα πάει άκλαφτα...

- Αρθρο που φιλοξενείται στο «Πριν» (1/11/2025) μας εγκαλεί επίσης για έλλειμμα μετωπικής πολιτικής και «μεταβατικών» στόχων, ενώ μας κατηγορεί για «απόσυρση» του στόχου της «ανατροπής», η οποία περίπου ταυτίζεται με το να πέσει ο Μητσοτάκης.

Θα μπορούσε η «ανθολόγηση» να είναι μακροσκελέστερη, ωστόσο, όπως διαπιστώνει κανείς, ο καμβάς της «κριτικής» απέναντι στο Κόμμα και τις Θέσεις για το 22ο Συνέδριο είναι κοινός: εγκατάλειψη της γραμμής του «μεταβατικού προγράμματος», των «ενδιάμεσων» πολιτικών στόχων. Αν πάμε και στο διά ταύτα των «στόχων» που μας καλούν οι «φίλοι» μας οι οπορτουνιστές να υιοθετήσουμε, εδώ θα βρει κανείς πραγματικά εκπληκτικές συγκλίσεις ανάμεσα σε «τεταρτοδιεθνιστές» και «λαϊκομετωπικούς», σε «ελευθεριακούς» και νοσταλγούς της «αυθεντικής» κομμουνιστικής παράδοσης, σε «αντι-ιμπεριαλιστές» και «liberals του κοσμοπολιτισμού» κ.ο.κ.:

Να πέσει (αυτή) η κυβέρνηση, να γίνει «μέτωπο» για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, το «κοινωνικό κράτος», τη «δημοκρατία», τη «δικαιοσύνη», ενάντια στην «ακροδεξιά», να υιοθετήσει το κίνημα γραμμή κρατικοποιήσεων στα τρένα και πάει λέγοντας.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι όλοι αυτοί ταυτίζονται και στην εκτίμησή τους για δήθεν «ελλιποβαρή» συμβολή του Κόμματος στην πάλη για την Παλαιστίνη, χωρίς ωστόσο καμία εκ μέρους τους (αυτο)κριτική για συνοδοιπόρους τους σε διάφορα «μέτωπα», που έχουν κατά καιρούς στηρίξει τις πιο βρώμικες ΝΑΤΟικές επεμβάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους πανηγυρτζήδες για την πτώση του «δικτάτορα» Ασαντ. Ολοι αυτοί λοιπόν, που κατηγορούν το ΚΚΕ για εγκατάλειψη «μεταβατικών» προγραμμάτων και «μετώπων» - ασχέτως του τι σόι «μετάβαση» υποστηρίζει ο καθένας - εκείνο που δεν μπορούν να κρύψουν είναι αυτό που λέει το Κείμενο των «Θέσεων»: ότι ο ρόλος τους είναι αυτός του «μπροστινού» της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο κίνημα, την ώρα μάλιστα που το κίνημα πάει να κάνει βήματα ανασύνταξης.

Ο ρόλος τους είναι «επιχειρησιακά» ενταγμένος στον σχεδιασμό για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Που, όσο θα συναντάει προβλήματα «στο πεδίο», εξαιτίας της ανυποληψίας των φορέων της σοσιαλδημοκρατίας και των περιθωρίων της καπιταλιστικής διαχείρισης που «στενεύουν», τόσο θα απαιτεί μεγαλύτερο συντονισμό των - ακόμη και «διαφορετικών» - φορέων του οπορτουνισμού, στον κύριο στόχο που είναι η ενσωμάτωση του κινήματος και η άσκηση πίεσης στις γραμμές και τη στρατηγική του Κόμματος της εργατικής τάξης.