Ζούμε σε μια δύσκολη και βάρβαρη εποχή, γεμάτη ανατροπές, όπου το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όριά του. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, οι τιμές ανεβαίνουν, ο μισθός φτάνει μόνο για τον μισό μήνα, το δημόσιο σύστημα Υγείας και η Παιδεία πιέζεται, ενώ γύρω μας βλέπουμε συνεχώς πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια και αβεβαιότητα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, χιλιάδες λαϊκές οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με το πιο σκληρό πρόσωπο του συστήματος, τις τράπεζες και τα funds που αρπάζουν τα σπίτια του λαού. Ως δανειολήπτης που έχω βρεθεί και εγώ στα αμείλικτα γρανάζια των τραπεζών και των funds, και έχω νιώσει στο πετσί μου τον φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια που πνίγουν και άλλους χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας, ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις με τον κόμπο στο στομάχι, με τον φόβο ότι μια μέρα μπορεί να χάσεις το σπίτι σου, τις αναμνήσεις σου, τη ζωή σου ολόκληρη. Εχω δει ανθρώπους να τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο δικαστικός κλητήρας. Να κοιτάζουν το γραμματοκιβώτιο με δισταγμό, μήπως βρουν εκεί το χαρτί που θα τους πάρει τον ύπνο. Και πολύ συχνά, δέχομαι τηλεφωνήματα με φωνές που σπάνε από την απόγνωση. Τι να κάνω; Θα χάσω το σπίτι μου; Πού θα μείνει η οικογένειά μου;

Κάθε τέτοια στιγμή είναι μια μαχαιριά του συστήματος στο σώμα του λαού. Δεν μιλάμε για χρήματα και δάνεια, αλλά για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και για το δικαίωμα του ανθρώπου να έχει ένα σπίτι να στεγάσει την οικογένειά του.

Το ζήτημα των πλειστηριασμών είναι βαθιά πολιτικό, ταξικό και ανθρώπινο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ έστησαν και θωράκισαν το σημερινό πλαίσιο, τον νέο Πτωχευτικό, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τους νόμους υπέρ των τραπεζών και των funds. Ολοι παίζουν στο ίδιο γήπεδο, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου.

Κι ενώ μιλούν για ανάπτυξη και επιτυχίες της οικονομίας, εμείς βλέπουμε τη βίαιη αφαίμαξη της ζωής μας και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Βλέπουμε τραπεζίτες και διεθνή funds να θησαυρίζουν πάνω στα σπίτια που χτίστηκαν με την αγωνία και τον κόπο του λαού. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι αποτέλεσμα ενός κακού και ξεπερασμένου συστήματος που έχει στο κέντρο του το κέρδος και όχι τον άνθρωπο.

Σε τέτοιες στιγμές, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμο να σταθεί δίπλα στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον νέο και στη λαϊκή οικογένεια.

Το ΚΚΕ τα τελευταία δύσκολα χρόνια έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν σκύβει το κεφάλι και δεν μπαίνει σε κυβερνητικές καρέκλες για να διαχειριστεί τη σαπίλα του συστήματος, δεν υποχωρεί και δεν ξεπουλά ποτέ τις αρχές του. Αυτή είναι μια τεράστια παρακαταθήκη. Ομως σήμερα χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω, να φτάσουμε σε περισσότερο κόσμο, να οργανώσουμε, να εμπνεύσουμε, να κερδίσουμε νέους ανθρώπους, να ανάψουμε σπίθες παντού και να δείξουμε τον δρόμο, να νιώσει ο λαός τη δύναμή του.

Ο αγώνας για την κατοικία είναι κομμάτι αυτού του δρόμου. Γιατί το σπίτι του λαού είναι δικαίωμα. Και το δικαίωμα αυτό μπορεί να είναι πραγματικά εγγυημένο μόνο όταν κοινωνικοποιηθούν οι τράπεζες, όταν υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Μέχρι τότε, ο δρόμος περνά μέσα από συνεχή και καθημερινή πάλη, με τα σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές, με τους κατοίκους, να μπλοκάρουμε πλειστηριασμούς, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην αφήσουμε καμία οικογένεια μόνη της.

Για να είναι το ΚΚΕ πραγματικά έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, πρέπει να είναι παρόν εκεί όπου χτυπά η καρδιά της κοινωνίας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχολή. Να μιλά πάντα για τα μεγάλα προβλήματα, αλλά και να πατά γερά στα μικρά, καθημερινά προβλήματα του λαού, στο νοίκι, στον μισθό, στο σχολείο του παιδιού, στο νοσοκομείο που δεν έχει γιατρούς, στο άγχος του νέου για το αύριο, στον αγώνα των νέων ζευγαριών να κάνουν οικογένεια και να σταθούν στα πόδια τους. Ο καθένας από εμάς, με τη στάση ζωής του, οφείλει να γίνεται παράδειγμα ανθρώπου, παράδειγμα κομμουνιστή. Να μιλά με επιχειρήματα που ο λαός καταλαβαίνει, να εμπνέει εμπιστοσύνη με τον λόγο και τη στάση του. Να δείχνει με το ίδιο του το παράδειγμα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν στεκόμαστε όρθιοι και ενωμένοι, και διεκδικούμε το δίκιο που μας ανήκει.

Δεν φτάνει να λέμε ότι το σύστημα δεν διορθώνεται και πρέπει να αλλάξει, ο κόσμος το βλέπει αυτό. Το ζήτημα είναι να δείξουμε πως υπάρχει δρόμος και προοπτική, πως η δύναμη για την αλλαγή βρίσκεται στον οργανωμένο λαό και στο ΚΚΕ. Γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Να συνεχίσουμε πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά, πιο ανθρώπινα. Να παλέψουμε ώστε κανένα σπίτι να μην περάσει στα χέρια τραπεζίτη. Να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Να είμαστε ιδεολογικά καταρτισμένοι, ενωμένοι και έτοιμοι. Γιατί η Ιστορία δεν θα μας περιμένει, ούτε όμως και εμείς πρέπει να περιμένουμε.

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του Κόμματος.

Ζήτω το Τιμημένο ΚΚΕ!