Ο Ν. Ανδρουλάκης διαμαρτυρήθηκε ότι απομακρύνεται ο στόχος της σύγκλισης με την ΕΕ, αφήγημα που υπερασπίστηκε επί μακρόν, σερβίροντας στον λαό τη γνωστή απ' τα παλιά αυταπάτη του καλύτερου καπιταλισμού που μπορεί και τα κέρδη να εγγυάται και τη λαϊκή ευημερία. Απ' τη σκοπιά των γενικών συμφερόντων του συστήματος προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση με την απαξίωση των θεσμών τορπιλίζει την αναγκαία συναίνεση και αποδυναμώνει την εμπιστοσύνη των πολιτών και στο πολιτικό σύστημα.

«Εσείς ευτελίσατε τη Βουλή, τη μετατρέψατε σε πλυντήριο ευθυνών, επιτεθήκατε στους ανεξάρτητους θεσμούς, αυτά είναι η Ευρώπη; Δεν νομίζω. Εσείς που λέγατε ότι το παν είναι να μένουμε Ευρώπη σήμερα μας κάνετε να νιώθουμε ότι μένουμε Ουγγαρία», ανέφερε και αφού κατηγόρησε την κυβέρνηση για τις επιδόσεις της σε ό,τι αφορά στους ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, διερωτήθηκε με νόημα «η απογοήτευση των πολιτών τι θα γίνει; Συνολική αποδόμηση του πολιτικού κόσμου; Οτι είμαστε όλοι το ίδιο; Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε, να αγωνιστούμε όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις για να υπάρξει ταχύτατα πολιτική αλλαγή».

Στο πλαίσιο της υποτιθέμενης αλλαγής που πρεσβεύει το κόμμα του, συνυπεύθυνο για όσα καθέδρας κατήγγειλε, δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ θα αναλάβει πρωτοβουλία για τροποποίηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών και για την επιλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης, προτάσεις που το ΚΚΕ έχει φέρει στη Βουλή και το ΠΑΣΟΚ έχει απορρίψει.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Σ. Φάμελλος κατηγόρησε τη ΝΔ ότι ανάπτυξη χωρίς ανθρώπους δεν γίνεται, εισηγούμενος εμμέσως πλην σαφώς ότι γίνεται και η καπιταλιστική ανάπτυξη να τρέχει και οι δείκτες λαϊκής ευημερίας, υποστήριξε χωρίς ίχνος ντροπής προτάσεις προστασίας της πρώτης κατοικίας που το κόμμα του ήρε αλλά και φορολόγησης των μερισμάτων σαν τάχα λύση, αν και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που μείωσε το ποσοστό που ίσχυε όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση. «Τρέχουμε ιλιγγιωδώς μακριά απ' την Ευρώπη» υποστήριξε, βγάζοντας κι αυτός μετά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ την ΕΕ απ' το κάδρο των υπευθύνων για τα βάσανα του λαού.

Ανέφερε τέλος πως το κόμμα του θα καταψηφίσει τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού, έχοντας ωστόσο τα προηγούμενα χρόνια στηρίξει κάθε σχετικό μέτρο, επειδή τάχα η ΝΔ έκανε τη χώρα «δεδομένο και προβλέψιμο» σύμμαχο - δεν παζαρεύει δηλαδή αρκετά για την αστική τάξη - ενώ αναφερόμενος στην πολεμική οικονομία έκανε λόγο για παραλογισμό προετοιμασίας ενός παγκοσμίου πολέμου κρύβοντας κι εδώ τα πραγματικά ελατήρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων.

Ο Αλ. Χαρίτσης διαμαρτυρήθηκε και αυτός για «πλιάτσικο στους θεσμούς και πρωτοφανή απώλεια κύρους και αξιοπιστίας, που οδηγεί τους πολίτες σε μια τρομακτική απώλεια εμπιστοσύνης», κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι ευθύνεται με τα συνεχή σκάνδαλα, τις εξόφθαλμες απόπειρες ποδηγέτησης ανεξάρτητων αρχών κ.λπ. που «έχουν καταρρακώσει κάθε έννοια αξιοπιστίας, συμπαρασύροντας συνολικά τα θεσμικά όργανα και το πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την πρωτοφανή διάρρηξη της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι σε θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη και η Βουλή».

Κατηγόρησε κι αυτός την κυβερνητική διαχείριση κάνοντας λόγο για χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, για απώλεια της ευκαιρίας του Ταμείου Ανάκαμψης και για μη επίτευξη του στόχου της σύγκλισης με την ΕΕ, σαν να υπάρχει κάπου εκεί λαός που να ευημερεί.

Και αυτός αναπαρήγαγε το αίτημα «να αλλάξει πορεία η χώρα, να αλλάξει πολιτική εξουσία. Η Δεξιά πρέπει να φύγει».

Της αοριστίας το ανάγνωσμα ακολούθησε με την ομιλία του Κ. Βελόπουλου. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης μίλησε για μικρούς απατεωνίσκους, για τους λιγνίτες που θα επαναφέρει, για άλλα deal με ...φερέγγυους συνεταίρους για εξορύξεις ...προς όφελος του λαού. Και μετά το ξέπλυμα της κυβέρνησης από τις ευθύνες της αφού την παρουσίασε σαν ανίκανη, ακολούθησε και το ξέπλυμα της ΕΕ, με τον Κ. Βελόπουλο να βλέπει όχι συνειδητές επιλογές προς όφελος των μονοπωλίων αλλά «ημίτρελους ηγετίσκους». Και κάπου ανάμεσα στους τρελούς, στα εμβόλια και τις ξαφνικίτιδες χάθηκε οτιδήποτε επί της ουσίας για τον προϋπολογισμό.

Καμία τύχη εξάλλου δεν είχε ο προϋπολογισμός και με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην αγόρευσή της είπε πολλά για φραπέδες και χασάπηδες, Μπουκώρους και Μυλωνάκηδες, σχεδόν τίποτα όμως για τον κρατικό προϋπολογισμό, αρκούμενη να κατακεραυνώνει το «καθεστώς ευνοιοκρατίας, παρεοκρατίας, φαυλοκρατίας, αναξιοκρατίας, κομματοκρατίας». Για να καταλήξει και αυτή στη μόνιμη επωδό όλων ότι «το μεγάλο διακύβευμα του σήμερα είναι η δικαιοσύνη» και η «διαφάνεια», για ένα «διαφανές» και «δίκαιο» εκμεταλλευτικό σύστημα.

Ο Δ. Νατσιός τέλος διαμαρτυρήθηκε για τους αγρότες, ξέχασε όμως να αναφέρει έστω μια φορά την ΚΑΠ της ΕΕ που τους ξεκληρίζει, που την ίδια ώρα το κόμμα του ψήφιζε στην Ευρωβουλή... Βολικά για το σύστημα και αυτός τα έβαλε με την κυβέρνηση και τις ικανότητές της, ενώ περίλυπος απεφάνθη ότι δεν υπάρχει ηγεσία με σθένος και φιλοπατρία και ότι «μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες εξαιτίας της άφρονης πολιτικής σας».