Αν κρίνει κανείς από όσα λένε οι γνωστοί - άγνωστοι «στρατηλάτες» της φακής, «αναλυτές», «διεθνολόγοι» και λοιπά payroll, τα «Eurofighter» που προμηθεύεται η Τουρκία αξίζουν περίπου όσο ένας χαρταετός, άντε και κανένα drone που βρίσκεις στα παιχνιδάδικα. Χώρια που παρουσιάζουν την αγορά τους ως μια «αναγκαστική» επιλογή, επειδή - όπως λένε - οι Αμερικανοί τάζουν, αλλά στο τέλος δεν θα δώσουν τα F-35 στην Τουρκία. Εμείς πάλι μπορεί να μη διαθέτουμε τέτοιο «βάθος» σκέψης και εμπειρογνωμοσύνη, έχουμε όμως μάτια και βλέπουμε όσα εκείνοι προσπαθούν να κρύψουν, ζαλίζοντας τον λαό με τις δήθεν στρατιωτικές αναλύσεις τους. Ποια είναι λοιπόν η μεγάλη εικόνα; Το παζάρι των ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη «σύμμαχο» και «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, που έχει ισχυρή πολεμική βιομηχανία, αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό «εκτόπισμα» και τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Ολα αυτά είναι αναγκαία στην ευρωατλαντική συμμαχία για να ανταγωνιστεί τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την Κίνα και τη Ρωσία, με την οποία μάλιστα η Τουρκία διατηρεί στενές οικονομικές και άλλες σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμφωνία για τα «Eurofighter» - που είναι συμπαραγωγή Βρετανίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας - θεωρείται το «διαβατήριο» της Τουρκίας για τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα SAFE, όπου υποτίθεται ότι η ελληνική κυβέρνηση προβάλλει βέτο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ολα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για εσωτερική κατανάλωση, που δεν κόβουν εισιτήρια ούτε σε μικρά παιδιά.