Η «επόμενη μέρα» πια της οργάνωσης της πάλης, το μαζικό άνοιγμα, η επαφή με τους εργαζόμενους δεν μπορεί παρά να «πατήσει» στις δυνατότητες που ανέδειξαν αυτές οι απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά και να εντοπίσει αδυναμίες, να τροφοδοτήσει τελικά την αγωνιστική δράση και την ουσιαστική πολιτική συζήτηση στους χώρους δουλειάς.

Οι ταξικές αυτές αναμετρήσεις έδειξαν με τον πιο πρακτικό τρόπο με ποιους έχουν να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι:

Ειδικά η απεργία της 14ης Οκτώβρη πολεμήθηκε λυσσαλέα, τόσο από την κυβέρνηση και την εργοδοσία όσο και από την «πέμπτη φάλαγγα», τους ανθρώπους τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Από τη ΓΣΕΕ, που κήρυξε απεργοσπασία μαζί με Ομοσπονδίες που ελέγχονται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον αστικό Τύπο, που όταν δεν έθαβε την απεργία έριχνε λάσπη, παίρνοντας τη σκυτάλη από στελέχη της κυβέρνησης που προεξοφλούσαν την αποτυχία της. Και από την εργοδοσία, που σε μια σειρά χώρους απάντησε με τρομοκρατία, εξαπολύοντας απειλές και προχωρώντας σε απολύσεις, εκβιασμούς, προσπάθειες εξαγοράς.

Αυτό το «μονομπλόκ» κυβέρνησης - εργοδοσίας - εργατοπατέρων συμπλήρωνε το αντίστοιχο σκηνικό που στήθηκε μέσα στη Βουλή. Εκεί που η κυβέρνηση μαζί με τους εργοδοτικούς φορείς υπερθεμάτιζαν για το νομοσχέδιο στην ακρόαση φορέων, αποκαλύπτοντας ποιος «έγραψε» πραγματικά αυτό το έκτρωμα. Εκεί που η υπουργός Εργασίας εμφάνιζε ως «δικαίωση» της 13ωρης δουλειάς τις υπογραφές συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ σε συμφωνίες με την εργοδοσία που φτάνουν μέχρι και σε 16ωρα και 7ήμερη εργασία. Εκεί που μαζί με τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας διαγκωνίζονταν για το ποιος εφαρμόζει και ποιος παραβιάζει τάχα την «ευρωπαϊκή κανονικότητα» της 13ωρης δουλειάς.

Αν αποτυπώνει λοιπόν κάτι αυτή η απεργία που έγινε σε συνέχεια της 1ης Οκτώβρη, και μάλιστα κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», είναι η μεγάλη δυσαρέσκεια σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας. Μια δυσαρέσκεια που συνδέεται με τους όρους ζωής του λαού, με το ότι ασφυκτιά για την επιβίωση, λόγω της ακρίβειας, της εμπορευματοποιημένης Υγείας και Παιδείας, των μεγάλων θυσιών που καλείται να κάνει για τα κανόνια του πολέμου.

Η γενικευμένη αυτή δυσφορία συναντήθηκε με το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης και με την αισχρή προπαγάνδα της για το «δικαίωμα» τάχα στη ζωή - λάστιχο, φέρνοντας ένα ακόμα χτύπημα στον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων.

Τι άφησε αυτή η μάχη;

Καταρχάς, απέναντι στη μεθόδευση να «μην ανοίξει ρουθούνι» για το νομοσχέδιο, έγινε κατορθωτό να παρθούν οι περισσότερες απεργιακές αποφάσεις «από τα κάτω» τα τελευταία χρόνια. Προσπερνώντας τη ΓΣΕΕ, 38 Εργατικά Κέντρα, 18 Ομοσπονδίες και εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία αποφάσισαν απεργία, σπάζοντας στην πράξη την υπονόμευση.

Ταυτόχρονα, μετρήθηκαν νέα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων, απεργοί που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις για πρώτη φορά, που δοκίμασαν την εργοδοτική τρομοκρατία. Υπήρξαν σωματεία που συγκροτήθηκαν ή που βελτίωσαν τη λειτουργία τους μέσα στη φωτιά της μάχης, αλλά και νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις που συγκροτούνται σε μια σειρά χώρους και στις αναμετρήσεις αυτές παίρνουν «βάπτισμα πυρός».

Τα παραπάνω αποτελούν σημαντική κατάκτηση, καθώς φανερώνουν περαιτέρω δυνατότητες για βελτίωση των συσχετισμών, για την προώθηση της ανασύνταξης του κινήματος, με αποδυνάμωση των δυνάμεων της εργοδοσίας και ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είναι στοιχεία που αποτυπώνουν και τη συντριπτική απόρριψη του νομοσχεδίου από την εργατική τάξη. Δεν πέρασε δηλαδή η προσπάθεια να καλλωπιστεί η βαρβαρότητα, να πιαστούν στον ύπνο οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους, να ψηφιστεί το νομοσχέδιο με όρους υπεροχής από την κυβέρνηση, όπως αρχικά σχεδίαζε, με τις πλάτες και της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό και η κυβερνητική προπαγάνδα κατέφυγε σε λαθροχειρίες και ψέματα, με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί η πραγματική της στόχευση, επιβεβαιώνοντας σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων ότι νομοθετεί για λογαριασμό της εργοδοσίας, ότι το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων είναι που μετατρέπει σε «κανονικότητα» τα σμπαραλιασμένα ωράρια.

Κάτι τέτοιο δεν ήταν εξαρχής δεδομένο, αφού η παρέμβαση στους χώρους δουλειάς είχε να αναμετρηθεί με μια σειρά πλευρές που καλλιεργούσε η κυβέρνηση, όπως ότι «έτσι κι αλλιώς ο χρόνος εργασίας είναι ξεχειλωμένος» ή το «ό,τι και να γίνει θα ψηφιστεί». Επιδρούσε ακόμα η τρομοκρατία που εξαπέλυε η κυβέρνηση για την αναγκαία «σταθερότητα», για «να μην μπούμε σε περιπέτειες», όπως έλεγε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, επικαλούμενος τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η διαπάλη με τέτοιες πλευρές, οι οποίες αναπαράγονταν και από τους εργατοπατέρες στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνέβαλε στο να εκφραστεί στον δρόμο η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, να αναχαιτιστεί η επιβολή «σιγής νεκροταφείου».

Σε αυτήν τη διαπάλη λοιπόν πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, μαζί με πρωτοπόρους αγωνιστές.

Μάλιστα οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος, που η κυκλοφορία τους συνέπεσε με την απεργιακή προετοιμασία, αποτέλεσαν πολύτιμο στήριγμα στο μαζικό πολιτικό άνοιγμα, στη συζήτηση για την καρδιά των εξελίξεων, για να φωτίζεται η «μεγάλη εικόνα» και να αντιμετωπίζεται το δηλητήριο της μοιρολατρίας.

Το άνοιγμα με ένα τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο δίνει απάντηση στο «τίποτα δεν αλλάζει με τους ταξικούς αγώνες», που καλλιεργούν οι άλλες δυνάμεις, είτε από τη σκοπιά υπεράσπισης της κυβέρνησης είτε από τη σκοπιά εγκλωβισμού των εργαζομένων στην αναμονή για κυβερνητική εναλλαγή.

Κυρίως απαντά στο τι αγώνες χρειάζονται, ποια πάλη και σε ποια κατεύθυνση και προσανατολισμό, ώστε να μπορέσουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να βγουν νικητές στην αναμέτρησή τους με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις κυβερνήσεις του.

Αρα, απαντά στο τι συνιστά σήμερα πραγματική «πολιτική λύση» για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, κόντρα μάλιστα στη συστηματική καλλιέργεια προσδοκιών για «λύσεις» από τα πάνω, από την ανακύκλωση δηλαδή του φθαρμένου αστικού πολιτικού σκηνικού.

Μια προσπάθεια που όχι τυχαία εντάθηκε παραμονές της απεργίας, αφού την ίδια ώρα που στους χώρους δουλειάς δινόταν μάχη για να βγουν οι εργάτες στον απεργιακό αγώνα «ανέβαινε» ξανά το χιλιοπαιγμένο κακόγουστο έργο που τους θέλει θεατές, σε «αναμονή» για τις επόμενες «κινήσεις» των παλιών «σωτήρων».

Κόντρα λοιπόν σε αυτό το σκηνικό, και συζητώντας τα συμπεράσματα από την απεργιακή μάχη, μπορούν να φωτιστούν ακόμα καλύτερα οι προϋποθέσεις για να βαδίσει πραγματικά ο λαός στον δρόμο της ανατροπής.

Είναι πλευρές που δείχνουν την ανάγκη να χρεοκοπούν διαρκώς οι προσδοκίες για λύσεις από τις διεργασίες των αστικών κομμάτων, να μην υπάρξει καμία ανοχή στην προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού να σύρουν το κίνημα σε τέτοιες θέσεις, να το μετατρέψουν δηλαδή σε προθάλαμο νέας κυβερνητικής εναλλαγής, επομένως και νέων διαψεύσεων και απογοητεύσεων.

Στον αντίποδα, σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς και στην ανάπτυξη της πάλης στόχος είναι να δυναμώνει το μέτωπο απέναντι στο κεφάλαιο και στην κυβέρνηση, να τροφοδοτείται η αγωνιστική διεκδίκηση μέσα από τη συμμετοχή στα σωματεία, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης. Να βρίσκει «τείχος» η καλλιέργεια αυταπατών, αντίθετα να δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης, που θα μετουσιώνεται σε ένα μεγάλο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Σε αυτήν τη μάχη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό μέσα στο κίνημα οι κομμουνιστές, δείχνοντας τον μονόδρομο της αντεπίθεσης, την ανάγκη για οριστική ρήξη και ανατροπή της αστικής εξουσίας, κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Με έναν τέτοιο προσανατολισμό και κριτήριο πρέπει να αξιολογηθεί και η απεργιακή μάχη που δόθηκε, με το βλέμμα στραμμένο στην «επόμενη μέρα», που χαρακτηρίζεται από την όξυνση σε όλα τα μέτωπα και απαιτεί ετοιμότητα και μαζική δράση παντού.

Η γενικευμένη πολεμική προετοιμασία, στην οποία πρωτοστατούν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα της χώρας να παίζουν τα «ρέστα» τους, βάζει σφραγίδα στις εξελίξεις, φέρνοντας και νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης και για να βγαίνει ο «λογαριασμός»: Από την ένταση της εμπλοκής μέχρι τον νέο προϋπολογισμό - καρμανιόλα και τη φοροληστεία που συνεχίζεται, μαζί με την επιδίωξη της εργοδοσίας να αξιοποιήσει και το νέο νομοθέτημα που έχει στα χέρια της. Αυτά μεταξύ άλλων διαμορφώνουν και το «πεδίο της μάχης» για το επόμενο διάστημα, που χρειάζεται να βρει την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της ετοιμοπόλεμες, από καλύτερες θέσεις να οργανώσουν τον αγώνα.